Beni de dinlemişler sağ olsunlar… Ayrıntılar zamanla daha da netleşecek ancak şimdilik “sözü dinlenen birisi olmak” üzerinden gır gır yapabiliriz.

Aslında telefonların dinlendiği kuşkusu bir ara herkesi esir almıştı ve sosyal medyada önerilen kimi formüllerle, telefonların dinlenip dinlenmediğinin anlaşılabileceği iddia ediliyordu. Ben merak edip uygulamadım ama o furya sırasında birkaç kez çalan telefonumu açtığımda, sert bir sesle “Kimsiniz?” diye soran insanlara denk geldim. Ben şaşkınlıkla, “Asıl siz kimsiniz? Siz beni aradınız!” diye cevap verdiğimde, bana bir numara söyleyip o numarayı aradıklarını ve dinlenip dinlenmediklerini kontrol ettiklerini, karşılarına da benim çıktığımı söylüyorlardı.

İlk seferinde gerçekten büyük bir şok yaşamıştım ve numaramı vererek tekrar aramasını söylemiştim. Sonraki aramalarda artık alışmıştım ve bu işin izahını da bulmuştum. Formül şöyleydi: “Kendi numaranızın önüne XXX rakamlarını ekleyip arayın!” diyorlardı. Arayan kişinin telefon numarasıyla benim telefon numaramın ilk beş ya da altı rakamı tutuyorsa, benim telefonum çalıyordu. Neyse bunu keşfettikten sonra, arayan kişilere izah ediyor, numaramı veriyor, kişisel bilgilerimi veriyor, tekrar aramasını söylüyor, rahatlatana kadar (sanki vazifemmiş gibi) uğraşıyordum. Dinleyenler bunları da dinlemişlerse, epey bir gır gır olmuştur onlar için…

12 Eylül döneminde, Nazlı Ilıcak’la Demirel’in telefon konuşmaları meşhurdu, Demirel dinlendiğini bilerek konuşurmuş ve kendince mesaj verirmiş dinletenlere… Tabii o dönemlerde dinleme imkânları bu kadar gelişmiş olmadığı için, dinleme olayları daha sınırlıydı. Ancak yukarıda da bahsettiğim gibi, neredeyse 10 yıldır, çeşitli şekillerde internete düşen ses kayıtları ve hatta siyasi demografimizi değiştiren görüntülü kayıtlar, dinleniliyor olma ihtimalini daha çok kişinin aklına getirdi, gündemine soktu. Bu ihtimalin tırnak içinde önemli veya tırnak içinde sıradan insanların hayatlarını nasıl etkilediği bence çok önemli bir araştırma konusu. Zira şöyle bir durum da var: TV’lerde ilk gözetleme programları yayınlanmaya başladığında, hem bu programların katılımcıları kısa zamanda birer fenomene dönüşmüşlerdi, hem de bu programların izlenme oranları çok yüksekti. Kendimi de katarak söyleyeyim, hepimiz aleni birer röntgenciye dönüşmüştük.

Sonra hayatımıza sosyal medya girdi ve o kadar çok bariyeri kırdı ki hayatımızda, mahremiyet kavramı da bu kırılmadan önemli ölçüde payını aldı.

Sohbet odaları denen “chat” kavramıyla tanıştık önce, kadınlar ve erkekler bir ekran ve klavye yardımıyla hiç tanımadıkları alemlere daldılar. Sonra iş genişledi ve sosyal paylaşım siteleri çıktı ortaya. Bu siteler daha kontrollü ortamlar yaratma imkânı sağladıkları için, mahremiyet konusunda son derece hassas olan tesettürlü dindar kadınların bile rağbet ettikleri yerler haline geldi. Pek çok kadın, bu mahremiyete de güvenerek bir anlamda“kendi hayatının filmini çekmeye ve yayınlamaya” başladı bu sitelerde. Bu nitelemeyi küçümsemek kastıyla yapmıyorum, sakın yanlış anlaşılmasın. Anlamaya çalışıyorum sadece ve düşündükçe, izledikçe şöyle bir sonuca varıyorum: Kadri kıymeti bilinmemişlik duygusunu çok yoğun bir şekilde yaşayan kadınlar, hayatlarını, emek verdikleri, önem verdikleri şeyleri, başarılarını, zevklerini, gidip gezdikleri yerleri öncelikle görünür hale getirerek, sonra da birbirlerini “beğen”erek, “yorum”layarak ortak dertlerini tedavi etmeye çalışıyorlar.

Zaman zaman bu bilgilerin falan istihbarat şirketi, filan casusluk şirketi tarafından kullanıldığına dair çeşitli duyumlar alınsa da, bu ihtimallerin bile “paylaşma” arzusuna ket vuramaması bu tedaviye duyulan ihtiyaçtan ileri geliyor bence.

İşte böyle bir zamanda “dinleniyor” olmak, şaşırdığımız; “Aaaa! Olamaz! İmkânsız!”filân dediğimiz bir şey değil ama bu sıradanlık dinlemeyi gayri meşru bir davranış ve bir suç olmaktan çıkarmıyor. Cumhuriyet Savcılığı’na suç duyurusunda bulunmak üzere avukatımla harekete geçtik bile, bakalım sonu nereye varacak?