Şike davası tartışılırken, futbol ve yargıdaki bozuk düzenin köklerini gözardı edersek, kısır döngüyü kıramayız. Siyasetin karışamayacağı, ‘futbol dışı menfaatler’in söz hakkı olmayacağı özerk bir yapı kurulmadan Türkiye’de futbol güzel oyun tarifine layık olamaz.

Fenerbahçe Başkanı Aziz Yıldırım’a geçmiş olsun. Keşke özgürlüğüne çok daha önce kavuşsaydı.
Yıldırım’ın tutuklu olarak yargılanmış olması da, başka davalardaki birçok örnekte olduğu gibi, bu ülkede hem vicdanları rahatsız ediyor, hem de adalet ve hukuka olan inancı fena halde zedeliyor.
Söylenecek çok şey var.
Soru işaretleri o kadar çok ki.
Belirsizlikler o kadar fazla ki.
Üstelik bütün bunlar, kamuoyunu bölen ve kutuplaştıran meseleler. Hangi tele dokunsan, bin türlü ısırıcı, irkiltici ses veriyor.
Ve öylesine gürültülü bağırış çağırış ortamlarında sorunların özü perdeleniyor, gözden kaçırılıyor.
Federasyon şike yok demişti.
Mahkeme şike var dedi.
N’olacak şimdi?
UEFA ne yapacak?
Federasyon’a bakıp Fenerbahçe’ye Avrupa için yaktığı yeşil ışık kararını şimdi gözden geçirebilir mi?
Yargıtay’ı mı bekler?
Ya da UEFA açısından Türkiye’nin şike dosyası artık kapandı mı?
Özel Yetkili Mahkeme’ye gelince...
Aziz Yıldırım’ı tutuklu yargılıyor, bir yıl hapiste tutuyor. Ama sonra 6 yıla mahkûm ettiği gün tahliye ediyor.
Niye tutuklu yargıladın?
Şimdi niçin tahliye?
Onca yıllık mahkûmiyet kararından sonra tahliye ediyorsan, demek ki, o insanın kaçma şüphesi yokmuş.
O zaman ne diye Aziz Yıldırım’ı tutuklu yargıladın, bir yıl demir parmaklık arkasında tuttun?..
O kadar çok soru var ki.
Özel Yetkili Mahkemeler TBMM’de iktidarın, Ak Parti’nin oylarıyla kaldırıldı.
Gerçekten kaldırıldı mı?
Bir demokratikleşme adımı mı?
Yoksa yine işin özünde -geçmişte DGM’lerde yaşadığımız gibi- değişen bir şey yok mu? Sadece tabela değişikliği mi?
Öte yandan, Ak Parti iktidarı yeni bir yargı paketiyle, demokratik hak ve özgürlükler açısından son derece sorunlu olan Türk Ceza Kanunu’yla Terörle Mücadele Kanunu’na neden dokunmadı?
Bu konuyu şimdi geçiyorum.
Şike ve Özel Yetkili Mahkeme tartışmalarında gözardı edilmemesi gereken iki temel mesele var.

Futboldaki düzen...
Yargıdaki düzen...
Her iki düzen de bozuktur, kötüdür. Futbolun da, yargının da çıtası düşüktür.
Konuyla ilgili herkes elini vicdanına koyup şöyle bir düşünsün.
Futbol temiz mi?
Futbolda şike olmadı mı?
Futbola mafya bulaşmadı mı?
Futbol iyi yönetiliyor mu?
Futbolda kaos yok mu?
Futbolu ‘Avrupa standartları’na ulaştırmak için bugüne kadar yeterince kafa yorduk mu, sistemli çalıştık mı?
Yargıya gelelim.
Yargıda bozuk düzen, ‘özel yetkili mahkemeler’le mi sınırlı?
Yargıda kalite çıtası zaten düşük değil mi?
Özel yetkili mahkemeleri kiminin Ergenekon ve Balyoz’la, kiminin şike davası ile anımsamaları ne kadar doğrudur?
Demokrasi kültürü deyince, hukuk kültürü deyince, bizde savcı ve hâkimlerin karnelerinde öteden beri kırık not ağır basmıyor mu?
İsmet Berkan dün Hürriyet’teki güzel yazısında şöyle diyordu:
“Gerçek bir yargı reformu yapacaksak, işe savcıların soruşturma kalitesini arttırarak ve bu yolla onların mahkemelerden mahkûmiyet kararı aldırma yüzdelerini arttırarak başlamalıyız. Hakkında ceza soruşturması başlatılan 100 kişiden yaklaşık 17’sini mahkûm ettirebiliyor savcılarımız...”
Gerçek bu.
Yargıdaki bozuk düzen!
Savcı ve hâkimlerimizi daha çok demokrasi ve hukuk kültürüyle tanıştırmak ve kalite çıtasını yükseltmek olmalı temel hedefimiz...
Bunun gibi, futboldaki bozuk düzenden kurtulmak için de, futbolu özerk bir yapıya, bağımsız bir yönetime kavuşturmak gerekir. Siyasetin karışamayacağı, ‘futbol dışı menfaatler’in söz hakkı olmayacağı özerk bir yapılanma olmadan Türkiye’de futbol güzel oyun tarifine layık olamaz.
Şike tartışılırken bu iki konuyu, futboldaki ve yargıdaki bozuk düzenin köklerini gözardı edersek, kısır döngüyü kıramayız.