- 1.11.2012 00:00
Erdoğan’ın Gül’e yönelik olumsuz tutumu bana 1990’ları da anımsatıyor. Bir Özal’ın, bir Demirel’in Çankaya’ya çıktıktan sonra partilerinin kontrolünü kaybedip başbakanları Akbulut’la, Yılmaz’la, Çiller’le kavgaları aklıma geldi; o istikrarsızlık dönemi bir filmşeridi gibi gözümün önünden akıp gitti. 2014 sonrası da böyle olur mu?
Geçen yaz bir yazımın girişi şöyleydi: “Tayyip Erdoğan, maşallah, Zaloğlu Rüstem gibi. Elinde koca bir pala, ya Allah bismillah deyu, durmadan her yana sallıyor kelle almak için...”
Bugünlerde de öyle.
Başbakan Erdoğan, Zaloğlu Rüstem’leşmeyi seviyor. Belki siyaseten prim yaptığı için bu rolü seviyor, belki de bir siyasetçi olarak bundan besleniyor.
Olabilir.
Ama bu rolüyle Türkiye’yi fena halde geriyor, siyaset sahnesini gitgide kutuplaştırıyor.
Açlık grevi konusunda sergilemekte olduğu duyarsızlık içler acısı...
Alternatif Cumhuriyet Bayramı kutlamalarında benimsediği ve inatla sürdürdüğü yasakçı anlayış, demokrasi karnesindeki kırıkları çoğaltıyor.
Son olarak bu konuda Cumhurbaşkanı Gül’le de çatıştı. Sayın Cumhurbaşkanı’nın sağduyuyu, eski deyişle, aklı selimi yansıtan tavrını da eleştirdi.
Üslubu fazlasıyla sertti.
Bununla da yetinmedi.
Başkanlık sistemi konusunda da Cumhurbaşkanı Gül’e yüklendi.
Erdoğan’ın Gül’e yönelik bu son tutumuyla birlikte bir nokta artık saklanamaz hale geldi.
Bundan böyle Tayyip Erdoğan’ın ‘yol haritası’nda Abdullah Gül yok. Diplomatik ya da politik kılıflarla bunun tersini iddia etmenin artık inandırıcı olabileceğini sanmıyorum.
Bu durum yeni de değil.
En çarpıcı örneklere gelince...
Tayyip Erdoğan partisinin son büyük kongresinde iki buçuk saat boyunca konuşmuş, Ak Partitarihini de anlatmıştı.
Hatırlayın.
Erdoğan o uzun konuşmasında Abdullah Gül adını bir defa bile geçirmedi. Ak Parti tarihinde sanki Abdullah Gül diye bir isim yoktu.
Politika kulisinde bu tavır, “Erdoğan ileriye dönük olarak Gül’ün üstüne çarpı işareti koydu” ya da “koymuş” diye yorumlandı.
Arkasından Cumhurbaşkanı Gül’ün TBMM’yi açış konuşması geldi. Türkiye için başkanlık ve yarı-başkanlık sisteminin iyi düşünülüp taşınılması gerektiğini belirten Cumhurbaşkanı’nı Tayyip Erdoğan anında yanıtladı:
“Kendisiyle aynı düşünmüyoruz.”
Demin belirttiğim gibi, Erdoğan’la Gül son olarak da Cumhuriyet Bayramı kutlamalarında karşı karşıya geldiler.
Erdoğan’ın yol açtığı bu kopuşun iki sonucu olabilecek.
Biri, ‘istikrar’la ilgili.
Diğeri de, 2014’le.
Cumhurbaşkanı Gül bunca yıl siyasal ortamı perde arkasında yumuşatıcı bir rol, Erdoğan’a karşı fren rolü oynadı. Şimdi anlaşılan o ki, bu fren de ortadan kalkıyor.
Bir başka deyişle:
Erdoğan köprüleri atıyor; Türkiye’yi germeyi, siyaseti kutuplaştırmayı tercih ediyor.
Erdoğan bu yolda yürümeye devam ederse, siyasal istikrarın bundan olumsuz etkileneceğini söylemek falcılık değildir.
Bu açıdan ikinci bir noktayı daha belirtmekte yarar var.
Cumhurbaşkanı seçimleri 2014’te.
Daha iki yıl var.
Gül-Erdoğan ilişkileri eğer böyle giderse, devletin zirvesinde yaşanabilecek kopukluk ve çekişmeler de istikrara değil, istikrarsızlığa neden olabilir.
Üçüncü bir nokta daha var.
Bu da 2014 sonrasına ilişkin.
Yerel seçim tarihinde de görüldüğü gibi, Erdoğan’ın bugünkü Meclis aritmetiğiyle anayasa değişikliği yapması çok güç. Yani başkanlık ya da yarı başkanlık sistemi yakın ihtimal değildir.
Bu durumda Erdoğan Çankaya’ya ancak mevcut cumhurbaşkanı yetkileriyle çıkabilir.
Bu da, Türkiye’de 2014 sonrasına dönük istikrarsızlık tohumlarının atılması demektir.
TBMM Başkanı Cemil Çiçek, “Bu sistem devam ederse, Cumhurbaşkanı ile Başbakan daha çok çatışır” derken haklıdır.
Başbakan Erdoğan’ın Cumhurbaşkanı Gül’e yönelik olumsuz tutumu bana 1990’ları anımsattı.
Bir Özal’ın, bir Demirel’in Çankaya Köşkü’ne çıktıktan bir süre sonra eski partilerinin kontrolünü kaybedip, başbakanları Yıldırım Akbulut’la, Mesut Yılmaz’la, Tansu Çiller’le kavgaları aklıma geldi, o istikrarsızlık dönemi bir film şeridi gibi gözümün önünden akıp gitti.
2014 sonrası böyle olur mu?
Tarih tekerrür etmez ama yine de şöyle bir hatırlamakta fayda var.
Yorum Yap