BENİM sayfiye ve tatil kültürüm yoktur. Daha doğrusu vardı da yarım yüzyılı aşıyor.

Çünkü Lâleli’de ikamet ederken her yaz Büyük Teyzemin Kızıltoprak’taki devasa köşküne giderdik. Haziran başından Eylül sonuna dek dört koca ay selamlık tarafında geçerdi.

Çınar ulu, çam ağaçları fıstıklı ve karadutlar inanılmaz lezzetliydi.

İkindi uykusundan sonra tereyağlı ekmeğe sürülen vişne reçeli ise daha da lezizdi.

SONRA, her gün ya kör hat üzerinden yürüyerek Fenerbahçe, ya da Alman mimarili istasyondan 10.22 tarifeli banliyö trenine binerek Süreyya Paşa plajlarının yolunu tutardık.

Şimendiferin Suadiye kavisinde gözümüze buharlı lokomotifin kurumu kaçardı.

Ve hem suda balık olurduk, hem de güneş yanığıyla marsık rengine bürünürdük.

Ebeveynlerimizi açık hava sineması için kandırabildiğimiz takdirde de Kalamış gecesinin serinliğinde değil “Kwai Köprüsü” filminin heyecanında titrerdik. 

Şeyler biraz Marcel Proust’un “Gaip Zaman Peşinde” üçlemesindeki gibi akardı.

Üstelik şimdi hatırlıyorum ve demek ki Beyazıt olaylarının vuku bulduğu 1960 yılı olmalı, o yaz biraz geç toparlanıldığı için kardeşim ve ben bunu sloganlarla protesto etmiştik.

Dosya kağıtlarına “hürriyet istiyoruz”, “bahçe istiyoruz”, “apartman diktatörlüğüne son” diye yazarak aynı ebeveynlerimizin önünden defalarca geçip durmuştuk.

Orta halli İstanbul aileleri için yukarıdaki sayfiye ritüeli olağan ve sıradan addedilirdi.  

ARDINDAN, on yaşını bitirdiğim sene familyam Lâleli semtinin artık “Sirkeci gibi avamlaşmakta” olduğuna kanaat getirdi ve artık tamamen karşı tarafa yerleşmek kararı aldı.

O tarihten itibaren de bir İzmir seferi, bir vapurla Akdeniz turu hariç tatile gidilmedi.

Arzu da duymadım. Kabul, ergenlikten itibaren babamın beni her yaz matbaaya çırak götürmesini hiç sevmedim ama yine de mevsimi şehirde geçirmekten daima mutlu oldum.

Henüz yeni boy atan ve hemen modaya dönüşen o tavuk kümesi sitelerde ne işim var?

Paydos vakti pasajda iki bira ve sinematekte Çek Filmleri Haftası, kent yazın güzeldir!

DAHA sonraları, yani “cinnet yıllarıma” girip Avrupa’ya mülteci gittiğim vakitlerde ise değil tatil hayali kurmak, tatilin sırf lâfı bile beni çıldırtmaya yeterdi.

Devenin nalı, her halde tüketim toplumuna esir olmuş burjuvalar gibi Ardenler’de dağ veya Kuzey Denizi’nde lebiderya sayfiye evi kiralamak ihtirasıyla yanıp tutuşacak değilim!

Kaldı ki zaten “cep delik, cepken delik / kevgir misin be kardeşlik” misali, gizli gizli böyle bir arzu taşısam dahi benim gibi bir ebedi züğürde o evlerin ancak paspasını verirler.

Öte yandan, söz konusu “cinnet yılları” defterini nihayet kapattıktan ve kese babında biraz biraz palazlandıktan sonra da tatil sevdasına kapılmadım. Bu tarakta asla bezim olmadı.

Roland Barthes’in  “Club Med” efsanesini soyup soğana çevirdiği o enfes deneme bir yana, denizde ve kumda üç melun hafta geçirmek için sümüklü çocukları ve tenzilatlı  sandaletleriyle dolmuş uçaklara tıkışan küçük burjuvalardan da daima nefret ettim.

Ya herru, ya merru, böylesine vasat bir tatil yaşamaktansa şimdi cazi tınıların hüküm sürdüğü yaz şehirlerinde alımlı kadınların seyrine dalmak bana bin defa evla ve ehven geldi.

Üstelik birkaç defa metazori gittiğimde de içimi hafaganlar bastı. Dönüşü iple çektim.     

Dolayısıyla, en başta dediğim gibi bende ne sayfiye, ne de tatil kültürü oluştu.

VE işte atmış bir yaşına geldim ki şimdi o kültürle tanışmak mecburiyeti doğdu.

Çünkü ayranı yok içmeye, tahtırevanla gider şaapmaya hesabı, refakatçimin ısrarı ve torunumun sedası hürmetine bu yaz ilk ve muhtemelen de son defa bir sayfiye evi kiraladık.

Hadi hayırlısı ve gel sonbahar, gel!

hadiuluengin@taraf.com.tr