“BEYAZ Türk” bir kökene mensubum. Atalarımdan beri böyledir.

Yani malûm, İstanbullu, orta hâlli, laik kimlikli, Batı hayat tarzlı falan filan…

Bu “beyazlık” siyasi planda da CHP’nin ezeli müşterisi kimliğiyle tezahür eder.

Altı oklu kurumdan başkasına oy vermiş aile çevrem herhâlde çok istisnaidir.

Öte yandan Kürtlere karşı özel bir husumet beslenmez. Nefret zaten yoktur.

Ama yine de “Çingene çalar, Kürt oynar” veya “alavere dalavere, Kürt Memet nöbete” türünden günlük deyimlerin varlığı en azından bilinçaltındaki küçümsemeyi yansıtır.

Diyelim ki, “beyazlar” kullandıkları kodlar aracılığıyla kendileriyle “karalar” (!) arasında belirli bir mesafe, hattâ belki bariyer olduğunu çağrıştırırlar.

Şimdi şuraya geliyorum.

***

PAZAR günü kardeşim doksan beş yaşındaki annemi tekerlekli iskemlesine koydu ve Kalamış İlkokulu’ndaki seçim sandığına götürdü.

Döndüklerinde cesaret ettim ve kime rey verdiğini sordum.

Hiç tereddütsüz HDP dedi.

O annem ki 1946’dan beri daima CHP’ye veya onun izdüşümü bir partiye oy atmıştır.

Ve dediğim gibi, Kürtlere karşı husumeti olmasa bile özel bir sempatisi de yoktur.

Fakat bunlara rağmen tercihini HDP’den yana yaptı!

Hemen ekleyeyim… Ne ben, ne de kardeşim her hangi bir telkinde bulunduk.

Zaten böyle bir şeye cüret etsek “aklım henüz yerinde” diye haddimizi bildirirdi.

Evet, doksan beş yaşındaki “beyaz Türk” annem gerek Recep Tayyip Erdoğan’ın tasallutuna duyduğu tepkiden, gerekse de rasyonel aritmetik hesaptan ötürü Kürt hassasiyetli kurumdan yana oy kullanmak olgunluğunu gösterdi ki, tekrar iki yanağından öperim.

***

BU ailevi örneği kasten verdim. Çünkü annem aslında stereotip bir emsal oluşturuyor.

Yani Sırrı Süreyya Önder’in 7 Haziran gecesi yaptığı o çok öz ve o çok enfes konuşmada “emanet” diye nitelendirdiği ve HDP’nin yüzde on üçünde belirli bir payı olan “beyaz Türk” oyların sahiplerinden birini temsil ediyor.

Sözkonusu oranın hangi rakama tekabül ettiğini bilmiyorum.

Ama yine de bu payın barajı aşmakta hayati bir önem oynadığı kanaatindeyim.

Tanıdık tanımadık çevremde annemle benzeşenlerin epey olduğunu gördüm.

Her hâlükârda şunu çok rahatlıkla söyleyebiliriz:

Sözkonusu “beyaz Türkler”, en azından onların belirli bir kesimi Pazar günü gerçekleşen “olgunluk sınavından” başarıyla çıktı.

***

ÖYLE, zira stratejisini CHP’den oy çalmak eksenine oturtan; en şoven, en ırkçı ve en öteki düşmanı güdüleri kışkırtan; sosyal kesim itibariyle de tamamen aynı “beyaz Türklere” yönelen ve seçime ayrı parti olarak giren ulusalcıların uğradığı dehşet bozgun ortada!

Binde sıfır virgül küsuratlarda sürünüyorlar…

Oysa sözkonusu CHP nihayetinde oy oranını koruduğu gibi “beyaz Türkler” beyinsel olarak ilk defa hem Kürt handikabını, hem de klasik Kemalist paradigmayı aştılar.

O CHP’den farklı bir tercih gerektiğinde “emanet oyları” nefret taciri ulusalcılardan yana değil HDP’den yana kullandılar.

Başka bir deyişle, “beyaz Türkler” 7 Haziran’la birlikte özünde zaten ayırımcılık içeren ve yerellikle bütünleşen “beyaz Türk” kavramından evrensel bir “liberal burjuvazi” kavramına geçişin müjdesini verdiler.

Olgunluk sınavındaki başarı buradadır ve seçimlerin diğer bir mutluluk göstergesidir.

hadiuluengin@taraf.com.tr