MIZIKÇILIK kelimesini Recep Tayyip Erdoğan’ın ve “Başkan’ın adamları”nın çözüm sürecine ilişkin yeni ve olumsuz söylemini vurgulamak için kullandım.

Çünkü önce bir; Cumhurbaşkanı Kürt Sorunu olmadığını söyledi.

İnsaf! Madem sorun yok o hâlde neyin “çözümünü” tartışıyoruz?

Niçin, ne mutlu ki bizzat kendisinin öncülük etmiş olduğu bir süreçten bahsediyoruz?

İki; Erdoğan hükümetle HDP arasındaki Dolmabahçe mutabakatını onaylamadığını duyurdu.

Dolayısıyla malûm, Arınç’ın cevabi çıkışından sonra da ikilem polemiğe dönüştü.

Ve nihayet üç; Genelkurmay Başkanlığı eski dönemi hatırlatan bir dil kullanarak PKK’nın asla muhatap olamayacağı yönünde bildiri yayınladı.

Aynı zamanda da sözkonusu PKK’ya karşı harekât düzenlendiğini açıkladı.

İşte bütün bunlar mızıkçılığın dış tezahürlerini yansıtıyor.

Açıkça telaffuz edilmeyen iç kaygılara ve hesaplara gelince…

***

EBEDİ liderliğini illâ ve illâ başkanlık sistemi çerçevesinde sürdürmek isteyen Aksaray kiracısı önceden tasarladığı senaryonun gerçeklemeyebileceği endişesine kapıldı.

Zira kamuoyu sondajları AKP bünyesindeki milliyetçi oyların MHP’ye kaymakta olduğu eğilimini çiziyor.

Dolayısıyla da Recep Tayyip Erdoğan’ın eski partisinin 7 Haziran seçimlerinde yukarıdaki sistemi garantileyecek bir sonuç alması rizikoya girmiş oluyor.

Öte yandan barajı geçmesi muhtemel bir HDP’nin kendisinin daha önce kurguladığı gibi “çözüm, eşittir başkanlık” formülüne illâ he demeyeceği de netlik kazanıyor.

Eh, bu manzara karşısında da Erdoğan erozyonu engellemek taktiğini devreye sokuyor.

Yani hem milliyetçiliği ve şovenizmi gıdıklayan söylemlere flört ediyor; hem umduğundan çok daha çetin ceviz çıkan HDP’ye bodoslamadan yükleniyor; hem de orduyu arkasında gösteren klasik devletçi zihniyete yakınlaşıyor.

Başka bir deyişle, mecazi anlamda kullandığım “oyun”da mızıkçılık yapıyor.

***

TABİİ buradan itibaren bazıları şöyle diyebilir: Öyle mızıkçılıktan falan bahsetme!

Zira Recep Tayyip Erdoğan barış sürecinde zaten baştan beri samimi değildi.

Bir yandan Kürtlerin ağzına bir parmak bal çalarak onları oyalamak, diğer yandan da silahların susması sayesinde oy oranını artırmak taktiğinden başka bir gaye gütmedi.

***

BUNDA belki kısmi bir doğruluk payı olabilir. Gerçi ben tam o kanaatte değilim.

İnsanların derin düşüncesini okumak imkânsız olsa bile yine de sabık başbakanın Kürt meselesinde hakikaten çözüm istediği fikri bana daha doğru geliyor.

İktidar olduğu andan itibaren Erdoğan’ın kullandığı genel söylem, Oslo görüşmeleri, İmralı müzakereleri, mutabakat projeleri falan…

Türkiye gibi bir ülkede çok büyük rizikolar ihtiva eden ve gerçekten de tabu kıran böylesine açılımlara bir çırpıda samimiyetsiz damgasını vurmak haksızlık ve partizanlık olur.

Ama tabii çözümden kim neyi anlıyor ayrı konu ki, zaten mesele buraya odaklanıyor.

***

TAMAM da şu an orada değiliz. Mevcut seçim konjonktüründen dolayı özden ziyade biçim, yani yine mecazi anlamdaki “oyun”un sonucundan çok onun kuralı ilk plana çıkıyor.

Oysa taraflardan biri kendi kaidelerine uyulmazsa çekilmekle tehdit ediyor.

Bunun adı mızıkçılıktır ve başlamış “oyun”a devam etmemek artık sonsuz tehlikelidir.

hadiuluengin@taraf.com.tr