MÜCAHİT Bilici’nin çarşamba günkü Taraf’ta kaleme aldığı makale muhteşemdi.

“IŞİD’in devleti, Kürdlerin milleti” başlıklı yazıda özellikle ilkinin tahlili açısından, yalnız Türk basınında değil dünya medyasında da yayımlanmış en çarpıcı satırları okudum.

Şayet göz atmadıysanız derhal arşive girmenizi bilhassa tavsiye ederim. [http://www.taraf.com.tr/yazilar/mucahit-bilici/isidin-devleti-kurdlerin-milleti/31013/]

***

BİLİCİönce, vahşi içeriğine rağmen kanunlar ortaya çıktığı için IŞİD’in belki de ilk modern Arap devleti olduğuna işaret ediyordu.

Sonra da İslam medeniyetinin saatinin durduğu yere dönen örgütün canlı ve kanlı bir vecd hâliyle donandığını kaydediyordu.

Böylelikle de ölmeye hazır olmanın militanları özgür kıldığını ve bu tür bir nihilist ruhiyat edinmiş insanların da daima dünyanın en iyi savaşçıları olduklarını vurguluyordu.

***

DOĞRU, bin defa doğru! Frenk dillerinde “ekstaz”, tasavvufî felsefede ise “zühd” kelimeleriyle tanımlanan bu “vecd” hâli insanı metafizik bir özgürlüğün eşiğine getirir.

Çünkü fanatik inanç artık öyle bir noktaya varmıştır ki, ölüm korkusu zaten hepten silindiği gibi bazı durumlarda mazoşist eziyetlere katlanmak dahi haz duygusuyla bütünleşir.

Ve tabii Mücahit Bilici’nindediği gibi de, böylesine bir vecd aşamasına ulaşmış kimse kelleyi baştan koltuğa aldığı için daima dünyanın en iyi savaşçısı olur.

Tetiği daha atik çektiği veya nişanı daha usta aldığı için değil... Hasmının insani ve dünyevi kaygılarından arınmış ve manen özgürleşmiş olduğu için!

Nitekim dinler tarihi, o dönem IŞİD’lerine tekabül eden tarikat ve isyanlarla doludur.

Lâkin bunlar hemen hiçbir yerde devletin şiddet mekanizmalarıyla donanamadıkları için o “iyi savaşçılıklarını” genelde terör eksenli olarak ispatlamışlardır.

***

ÖTE yandan bunun laik varyantları da vardır ve aslında aynı yolun yolcusudurlar.

Kendilerine istedikleri kadar ateist, materyalist, komünist, anarşist vs. desinler, derin bilinçaltında yine metafizik bir inanç ve iman dürtüsü hâkimdir.

Orak çekiçli bayrağa sarılarak intihar eylemi düzenleyen genç kız yahut başına kızıl kurdele bağlayarak ölüm orucuna yatan militan öz itibariyle IŞİD’den çok farklı değildir.

Nitekim daha sonra “şehadet mertebesine ulaşan yoldaş” diye ağıt yakacaklardır.

Ve kısmi farklılıklar bir yana, bu tür bir vecd ruhiyatı PKK için de geçerlilik taşıyor.

***

ÖYLE, zira marksizan retoriğe rağmen Kürt milli hareketi daima hem dinî inançların köklülüğünden yararlandı, hem de Türk solunun yukarıdaki “şehit kültürünü” emsal belledi.

Kendisinden önceki diğer pek çok milliyetçi akımı izleyerek ve zaten var olan fıtri aidiyet dürtüsünü ve haklı ezilmişlik öfkesini kullanarak yeni bir iman sistematiği inşa etti.

Medrese rahlesinde değil de parti okulunda; Kur’an tefsirinde değil de Apo nutkunda; cami avlusunda değil de parti hücresinde, kadrolar ve militanlar şartlanmadan geçirildiler.

Nitekim eğer asgari bir vecd ruhu şırıngalanmamış olsaydı ne gerillalar bile bile dağda ölüme koşardı, ne intihar komandoları üzerlerinde bomba patlatırdı, ne de yetişkin çocuklar Mardin’de, Diyarbakır’da, Siirt’te kurşunlara bağrı açık karşı dururdu.

***

TEKRAR Bilici’ye dönersem, burada da metafizik bir özgürlük hâliyle karşılaşmış oluyoruz ki, PKK açısından da dünyanın en iyi savaşçıları tanımına uzak sayılmayız.

Fakat sorun savaşçıların iyiliğinden, kötülüğünden, vasatlığından kaynaklanmıyor.

Niçin savaşçı çıktığından kaynaklanıyor ki, sorunun her durumda farklı olan cevabını keşfedip o savaşçıyı barışçı kılabilecek ortama mümkün mertebe yaklaşmak gerekiyor.

hadiuluengin@taraf.com.tr