SEZAR’ın hakkı Sezar’a, rehine olayında Türkiye cidden parlak bir başarıya imza attı.

Fakat tabii bu başarı iktidar medyasının şişirdiği ölçüde bir zafere tekabül etmiyor.

Neden olmadığına geleceğim ama en önce şunu vurgulamak istiyorum.

***

ERDOĞAN’a ve AKP’ye duyulan marazi husumeti ön plana çıkartarak ve öküz altında buzağı arayarak başarıyıküçümsemek nankörlük olur. Ahlaki dürüstlükle de bağdaşmaz.

Aksine, o ahlaki dürüstlük, başta MİT Müsteşarı Fidan ve BaşbakanDavutoğlu olmak üzere harekâtı kurgulayan bütün isimsiz kadrolara minnet ifade etmemizi gerektiriyor.

Çünkü kırk dokuz insanın hayatını burnu kanamadan ve üstelik de IŞİD gibi bir meczup ve fanatik caniler şebekesinin elinden kurtarmak öyle her babayiğidin harcı değildir.

Unutmayalım ki Musul’dakine benzeyen ve dünyanın dört bir tarafında gerçekleşen sayısız rehin alma olayında devletlerin fiili müdahalesi çoğu defa trajik fiyaskolarla bitti.

Öte yandan, kelle kesiciler örgütünün zulmünden kaçan Kürt mültecilere sınır kapılarını açtığı için de aynı iktidara ve hükümete yine aynı şükran duygusunu borçluyuz.

Peki, tüm bu olumluluğa rağmen niçin zafer kelimesini kullanmaktan kaçınıyorum.

***

ŞUNDAN ki, zaferden söz edebilmek için Türkiye’nin rehineleri bedel ödemeden ve aracılar vasıtasıyla olsa bile, tedhişçilerle pazarlığa oturmadan geri almış olması gerekirdi.

Oysa bunların her ikisinin de gerçekleştiği artık hemen hemen kesinlik kazandı.

Çok muhtemelen Ankara servisleri Musul’daki “kaynaklarını” devreye soktu ve IŞİD’le dolaylı temasa geçti. TC’nin kırk dokuz rehinesi de örgütün elli “esiri”yle(!) takas edildi.

İşte başarının “zafer”e tahvil edilmesini önleyen şeyi de “gri süreç” oluşturdu.

***

YANLIŞ anlaşılmasın, eleştirmiyorum.

Aksine, varsın şaşaalı zafer yerine büyük başarı olsun, başımızın üstünde yeri var!

Eğer masum hayatlarını kurtarmak sözkonusuysa değil IŞİD canileriyle, cehennem zebanileriyle bile al takke ver külah pazarlığa oturmak artık meşru bir hakka dönüşür.

Nitekim bu tür alengirli işler bütün gizli servisler misyonuna dâhildir.Tabii mümkün mertebe saklanmaya çalışılır ama ezkaza ortaya çıktığı takdirde de havaya bakıp ıslık çalınır.

Zaten muhtemelen MİT’in yapacağı, daha doğrusu yapması gereken şey de budur.

***

ANCAK iş burada bitmiyor ve bitmeyecek. Çünkü yakın geçmişe dek IŞİD’i dolaylı yönden kolladığı gerekçesiyle Türkiye zaten uluslararası camia nezdinde şaibeli addediliyor.

Rehineleri tereyağından kıl çeker gibi kurtarması da bu şaibeyi daha çok pekiştirecek.

Dün o rehineleri mazeret göstererek müttefik operasyonlara katılmayı reddeden Ankara eğer bugün de aynı rotayı sürdürürse, Batı başkentlerinde hüküm süren “Türkiye ikili oynuyor” izlenimi artık kaçınılmaz olarak yargıya dönüşecek. Külahlar da değişecek.

Kaldı ki, düşünün: Sorti yapan ABD ve Fransız jetleri harekât sahasının burnu dibinde ve üstelik bir İttifak ülkesinde yer alan İncirlik üssünden değil de ta Körfez’den kalkıyorlar.

Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu ve IŞİD’e karşı bu ne menem bir müttefik desteği!

***

ÖTE yandan, diğer hayati noktayı oluşturan Rojava da denkleme katılır ve Ankara’nın tüm dinci grupları sırf Esad’a karşı değil Kürt yönetimine karşı da“denge” olarak kullanmak niyetiyle perde arkasından kullanmak istediği gerçeği görülürse, işler tam çatallaşıyor.

Açıkçası, Türk diplomasisinin ikiden de fazla, üç- beş cambazı bir ipte oynatmaya çalıştığı anlaşılıyor ki, ne o cambazlar o ipe çıkarlar, ne de çıksalar bile o ip o sıkleti çeker.

Rehinelerin kurtarılması tabii ki başarıdır ama cambazlıkla zafer kazanılması hayaldir.

hadiuluengin@taraf.com.tr