TÜRKİYE’nin füzesavar füze sistemi için Çin’i seçmesi makûl bir karar değildir!

Fakat dikkat, aslında mantıkidir!

O hâlde mantıki bir şeyin nasıl makûl olamayacağı çelişkisini açıklamam gerekiyor.

***

BURADAKİ yanlış, tercih edilen ülkenin özellikle Çin olmasından kaynaklanmıyor.

Hatta kendi hesabıma, hem genel olarak Han uygarlığına, hem de bugünkü ÇHC’ye büyük sempati beslediğim için eğer aşağıdaki unsurlar devreye girmeseydi siparişi alkışlardım.

Varsın Pekin alâmet-i farikalı FD-2000 bataryaları aslında Rusya’nın da Ankara’ya satmak istediği S-3000PMU2 füzesavar füzelerin az biraz değiştirilmiş kopyası olsun.

Madem fiyatı daha ucuzdur ve madem teknoloji transferi getirmektedir, eh zaten PutinMoskofya’sından hiç hazzetmiyorum, patent kavgasından bana ne! Gerisini Kremlin düşünsün.

Ancak, milliyeti farketmez ve ister Rus, ister Çin, isterse de Patagonya imalatı olsun, Türkiye’nin Batı dışında üretilmiş herhangi bir sistemi seçmesi makûl bir karar değildir.

***

DEĞİLDİR, çünkü zaten NATO üyesi de olan o Türkiye o Batı’nın parçasıdır!

Dolayısıyla da sözkonusu cenaha, hele hele İttifak’a mensup bütün başkentler kendi ordularını donatırken bu militaro-politik konumu mutlaka hesaba katmak zorundadırlar.

Silah standartları falan bir yana, yukarıdaki politik boyut daima belirleyici faktördür.

Yani her tercihi siyasi bütün içinde düşünmek gerekir ki “daha ucuzunu alacağım” veya “teknoloji transfer edeceğim” gibi mantıki ve haklı argümanlar ikinci planda kalırlar.

Üstelik çakaralmaz piştov değil birkaç devletle sınırlı bir sistemi ısmarlıyorsunuz.

Zaten aynı NATO üyeliğiniz sayesinde de diğer üyelerin mülkiyetinde olan Patriot cinsi Batı bataryalarını her başınız sıkıştığında zırt pırt topraklarınızda konuşlandırmaktasınız.

Lâkin bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu ki iş sistemi kendisini edinmeye gelince hem ABD yapımı oPatriot’ları, hem de size batarya gönderen üyelerin ürettiği Avrupa SAMP-T’lerini “pahalı satıyorlar” ve “teknoloji aktarmıyorlar” gerekçeleriyle reddediyorsunuz!

***

DOĞRU, pahalı satıyorlar ve teknoloji aktarmıyorlar. Veya gıdım gıdım koklatıyorlar.

Sırf onlara değil, meselâ Ankara’nın da seçtiği F-35 jetlerine de fahiş fiyat biçiyorlar.

Yahut yine sırf Türkiye’ye değil, ABD’nin en yakın dostu olmasına ve yana yakıla talep etmesine rağmen teknoloji sızmasın diye F-22 uçaklarını da İsrail’e bile vermiyorlar.

Ama böyledir diye daha ucuzunu ve cömerdini almaya kalkarsanız, hem müttefiklerin kesesini doldurmakta, hem de bilhassa yukarıdaki militaro-politik tercihin bedelini ödemekte cimri davrandığınız için, ne denli mantıki olursa olsun, seçiminiz makûl olmaktan çıkıyor.

***

EVET, o tercihin bir bedeli var! Al gülüm, ver gülüm, her zaman ve her yerde de oldu!

Daha pahalıyı daha az teknikle almak da dâhil bu bedel bir dizi yükümlülük içeriyor.

Geçmişteki Varşova Paktı için de böyleydi, şimdiki NATO veya Güneydoğu Asya ittifakları için de böyledir. Ne Polonya Fransız, ne de Japonya Rus uçağıyla donanabildi.

Kaldı ki ÇHC üretimi sisteminin ısmarlanmasına bir de AKP hükümetinin diline son dönemde fazlasıyla musallat olan Üçüncü Dünyacılık belagatini eklemek gerekiyor.

Bu durum o müttefiklerde hem Türkiye’nin kaydığı endişesini artırıyor, hem de füze pazarını kaybetmiş olmanın kuyruk acısıyla Washington, Paris yahut Roma’daki lobilerin kendi hükümetlerine “Ankara’yı hizaya sokun” diye baskı yapmasına zemin hazırlıyor.

Ve işte bütün bunlardan dolayıdır ki, istediği kadar mantıki temele otursun, Türkiye’nin Çin füzesavar sistemini seçmesi diplomatik-siyasi açıdan makûl bir karar oluşturmuyor.

Umalım ki orta vadede astarı yüzünden pahalıya mal olacak bir fatura ödemeyelim!

hadiuluengin@taraf.com.tr