İHTİYATI elden bırakmıyorum ama yine de ne müjdeli ve ne iyimser bir ümittir ki Kürt sorununun barışçıl çözümünde hayati bir aşamaya varmaktayız.

2013 Nevruz’u tarihî virajdır. Zaten de büyük ihtimalle o tarih bunu yazacaktır

Fakat önümüzde bugün, derhal, hemen yapılması gereken çok acil bir iş durmaktadır:

Lügati değiştirmek!

***

BUNUNLA bir dizi sözcüğü, ifadeyi veya sıfatı çöpe atmak olgusunu kastediyorum.

Şimdi onların yerine bambaşka bir kelime dağarcığını ikame ettirmemiz gerekiyor.

Çünkü nefret ve husumet ekseninde yükselen ve esas itibariyle de askerî deyimlerden esinlenen yukarıdaki lügat bir “savaş sözlüğü”ne tekabül ediyordu.

“Gerilla”dan “kırsal”a, kasten “Te-ce” telaffuzuyla vurgulanan tanımlamadan diğer kastî sıfat“eşkiya”ya, bütün bunlar genel bir “muharip terminolojisi”ni yansıtıyordu

Oysa sulh aşamasına girildiğinde artık dil pelesengi edilemezler!

***

YOK eğer hâlâ ediliyorlarsa, eh otuz yıllık bir savaş yaşadık, muhataplar arasında zaten var olan ve daha epey müddet var olacak olan “işkilli kuşkuculuk” ortamı yatışamaz.

Hatta sözcüklerin değişmemesi süreci rizikoya dahi sokabilir

Artı, tarafların kendi kamuoylarını barışa hazırlamak uğraşını da sekteye uğratır.

Yani bir yandan Apo’yla görüşülüyor ama öte yandan resmî söylem ve devlet medyası “terörist başı” demeyi sürdürüyorsa, bu ne perhiz bu ne lahana turşusu ünlemi artık farz olur.

Zira yukarıdaki kamuoyu haklı olarak şaşırır. Eski önyargılardan kurtulmakta zorlanır.

Üstelik barışı kösteklemek ihtirasıyla yanıp tutuşan ve dolayısıyla anti-Kürt nefreti körükleyenulusalcı cenah geleneksel savaş lügatini şimdi en iğrenç raddeye tırmandırıyor

Ve bunun panzehirini de o lügati marjinal kılacak yeni bir “sulh sözlüğü” oluşturuyor.

***

NİTEKİM aynı şey PKK için de geçerlilik taşıyor.

Hem çözümü onaylamak, hem de kâh “Te-ce’nin fırsatçılığına göz açtırtmayız”, kâh “gerilla zafer kazandı” diyerek üstten almak barışa hizmet etmez ve edemez.

Bu durumda Kürt kamuoyu da tıpkı Türk kamuoyu gibi ruhi açıdan kelimelerin esiri kalmayı sürdürür. Dolayısıyla da yukarıdaki husumet ve kuşkuculuk ortadan kalkamaz.

O hâlde bugün iki tarafın da acilen yapması gereken şey eski lügatte mevcut her türlü “pathos”u, hamaseti, cengâverliği yenisinden silmek ve askerî terminolojiden arınmaktır.

Meselâ mı?

***

MESELÂ devletin “terörist”, PKK’nın ise “gerilla” dediği unsurlar silah çağrışımını asgariye indirgeyecek ve daha nötr ve daha genel olacak bir “eylemci” sıfatıyla tanımlanabilir.

Kaldı ki o “terörist” sözcüğü dahi zamanda ve mekânda hem izafi, hem değişkendir!

Nitekim İngilizlerin sözkonusu suçlamayla defalarca hapse attığı Éamon de Valera ve Michael Collins kariyerlerini İrlanda cumhurbaşkanı olarak noktalamışlardır.

Yine İngilizlerin tedhişçilikten harıl harıl aradığı Menahem Begin sonunda İsrail başbakanı olmuştur. Mısır’la barış antlaşmasını imzalayan şahsiyet olarak da tarihe geçmiştir.

Zaten Cezayir Bin Bella’sinden Filistin Yaser Arafat’ına, bir dönem bizzat onlara terörist diyenlerin daha sonra aynı kişileri bu sıfattan arındırdığına dair örnekler sayısızdır.

Dolayısıyla, tekrarlıyorum, en az otuz yıldır Türkiye’de hâkim olan “savaş lügati”ni hem yukarıdaki gerçeklikleri, hem de çözüm aşamasındaki olumlulukları gözönüne alarak “barış lügati”yle değiş tokuş etmek iki taraf açısından da bugün en acil ve en öncü görevdir.

Savaş savaşın kelimeleriyle yürütüldüğü ölçüde barışa da barışın kelimeleriyle ulaşılır!         

hadiuluengin@taraf.com.tr