Batı’dan esen rüzgârları iyi koklayan kaşarlanmış “liberaller”e değil sözüm. Wolfowitz’in evinde ağırlanmış “vizyon sahibi” kibir küplerini ikna etmek ne haddimize. Onları es geçelim. Sırt çantalı yeni kuşağa mütevazı bir uyarı benimki: Parlamentonun değerini bilin.

Ben yirmili yaşlarımda “devrim” peşinde koşarken bu ülkede “milliyetçi cephe” hükümetteydi. Başbakan Demirel, koalisyonerleri Erbakan ve Türkeş. Muhalefette Ecevit’in CHP’si… Her Allah’ın günü onlarca genç sokaklarda ölüyordu… Parlamento, seçimler umurumuzda değildi. Ya biz devrim yapacaktık ya faşizm kazanacaktı! O “uyduruk” parlamento teferruattı. Ne büyük bir yanlışmış. O berbat parlamento ne büyük bir nimetmiş…

Sonra 12 Eylül geldi. Ülkeyi sokak kaosundan,  hayatların köşe başlarında kararmasından kurtarmayı vaat etti. Parlamentoyu kapattı. Bilançoyu medya arşivinden okuyun. Kaç yüz bin insanın gözaltına alındığını, işkencelerde ölenleri, asılanları, Diyarbakır Cezaevi’nde olanları öğrenin. Bilgisayar kuşağısınız. Bir tıklamayla bu ülkenin tarihine ulaşırsınız. Diktatörlük diyorlar ya, bunun nasıl kanlı bir zulüm olduğunu anlarsınız. Üşenmeyin, yapın bunu…

Bunu yapın ki, bugün neden parlamentonun, seçimlerin; demokrasinin bu en temel kurumlarının üstüne titrediğimizi anlayın.

Sevmediğiniz insanlar yönetiyor bu ülkeyi değil mi? Olabilir. Unutmayın o insanlar bu toplumun rızasıyla yönetime geldiler ve kimseyi öldürmüyorlar. Bundan daha değerli ne olabilir bu ülkede? Değiştiriyorlar, ama öldürmüyorlar. Bir daha altını çiziyorumöldürmüyorlar… Siz de biliyorsunuz bu ülkede halkın seçtiği başbakanlar idam edildi; Terk kurşun atmamış gençler asıldı. Sokaklarda ensesinden vurulmuş binlerce “faili meşhur” insan var tarihimizde.

Namazında niyazında insanlara alışık olmayabilirsiniz. Onlar, annelerinize babalarınıza benzemiyordur belki. Kızgın sözlerle izleniyordur Başbakan evinizin televizyonunda.

Fakat şunu da bilin: Onlar Kürtlerle Türkleri barıştırmaya çalışıyorlar. Sizin için değil belki ama bizim kuşak için bir mucize bu…

Ve seçmezseniz gidecekler… İşte parlamento budur…

Meclis denilen şey, hayatımızda sıradan bir şey değildir.  Ona sahip çıkın.

Pek Gazi’nin gençliğe seslenişine benzemedi ama…