Reklam Festivali biterken: Apolitik siyasetin DEM kaygısı

Hem iktidar partilerine hem muhalefet partilerine “Benim kendi siyasetim var” demek, suçlanma aracına dönüşüyor. Üstelik bu taktikler o kadar anlık değişiyor ki Mayıs seçimlerinde de muhalif birlikteliğe destek olmak kabahat sayılıyordu. Billboardlardan, şarkılardan, pankartlardan öteye geçip politik taleplerin tartışıldığı, partilerin hangi esaslı sebeplerle birbirlerinden ayrı oldukları ortaya konulamadığından, siyasi partilerin otoriter iktidarın bahçesinde birbiriyle “aldım-verdim” oyunları

Otoriterlikten çıkışın formülü İstanbul mu?

Muhaliflerdeki genel duygu hâli, İmamoğlu’nun Erdoğan otoriterizmini sınırlandırma gücüne sahip yegâne kişi olarak düşünülmesinden kaynaklanıyor. Peki, İstanbul’u bir kenara bıraktığımızda bu gerçekten bizim için siyaseten “faydalı” ve “iyi” olan mı? Muhalefetin; siyasetsizlik, politikasızlık, gelecek tahayyülü sunamama düzleminde iktidarla yarışmak için bulduğu tek formül “Erdoğan’ın hakkından gelebilecek kişi” seviyesinde gözüküyor. Siyasi kültürün tekçiliğe yönelmesi bunun köprüden önce son

Alakart Anayasa

Can Atalay’ın milletvekilliğinin düşürülmesi kararı, 1994’ü yeniden yaşamamızı sağladı. Tek farkla; bugün Can Atalay, haksız olduğu iki kere Anayasa Mahkemesi tarafından ilan edilmiş bir kararla zaten cezaevinde. 1994’teki utancı silen iktidar, bugün bize bunları yaşatan aynı zamanda.

“Bunun benim başıma gelebileceği aklımdan bile geçmezdi”

Siyasetin ‘İYİ’si ve ‘KÖTÜ’sü

2021’de Magna Carta beyannamesini ‘reform’ saymak!

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ‘ama’lı yargı bağımsızlığı…

Küçük ortakların büyük ortakta tecessümü

AK Parti’nin “Sessiz Devrim”i çocuklarını yerken