2010 yılının Haziran ayında Mavi Marmara katliamına yönelik protestoların en yoğun olduğu günlerde yazmışım şu satırları:

 “İlerici ve laik kamuoyumuzun Taksim’den yükselen her ‘Allahüekber’ feryadıyla birlikte tüylerinin diken diken olduğunu; televizyonlarında yurda getirilen yaralıların görüntülerini izlerken, her çember sakallı yaralı görüntüsüyle birlikte yüzlerinin ekşidiğini, bu eylemde Müslüman duyarlılığını hatırlatan her şey karşısında derin bir antipati duygusuyla sarsıldıklarını adım gibi biliyorum. Onlar bu tablodan nefret ediyor; uluslararası basında böyle bir resmin çıkması, Türkiye’nin böyle bir tablo içinde yer alması karşısında paniğe kapılıyor ve bu panik içinde, eyleme ne kulp takacaklarını bilemiyor, resmen saçmalıyorlar.

Ama çok basit bir şeyi düşünmüyorlar:

Eğer ortaya çıkan ‘İslami’ tablodan rahatsızsanız neden bu tabloyu değiştirmiyorsunuz? Neden o gemide yoksunuz? Neden Taksim’e çıkmadınız? Neden Gazze’de işlenen insanlık suçunu protesto edenlere, göğsünü siper ederek ablukayı kırmaya çalışanlara  katılmadınız?

Neden aynı şeyi Sırp katliamı sırasında yapmadınız? Sarajevo top atışları altında inlerken, yüzbinlerce Müslüman katledilirken oraya koşanların arasına katılmadınız?

Neden Filistinliler’i  on yıllardır haydut bir devletle baş başa, yapayalnız ve çaresiz bıraktınız?

Eğer gemideki 800 yolcunun büyük çoğunluğu dindar insanlarsa ve bu katılımcı profili, eyleme doğal olarak dini bir renk veriyorsa, bu onların kabahati mi yoksa orada olmayan sizin kabahatiniz mi?

Zulüm altındaki Filistinliler için şu anda sadece dindar insanlar gözyaşı döküyor, sadece onlar bir şeyler yapmaya çalışıyor. Ama bu onların tercihi değil. Onlar yıllardır uluslararası bir ittifak cephesi oluşturmaya çalışıyor. Onları yalnız bırakan sizlersiniz; ‘bu Müslümanlar’ın meselesi’ diye kenara çekilen, onları kendi başına bırakan sizsiniz. Sonra da ortaya çıkan ‘manzarayı’” beğenmiyor; bütün dünyanın vicdanlı insanlarının takdir ettiği, belki de Gazze’nin ablukadan kurtulmasıyla sonuçlanacak kahramanca bir eyleme riyakârca kulp takmaya çalışıyorsunuz.”
 
DİSK’e teşekkür
 
Açık söyleyeyim, son Gazze saldırısına karşı yapılan protestolara baktığımda  2010’daki manzaranın tekrarlandığını görüyor ve üzülüyordum. Oysa Filistin davası 70’li yıllarda Türkiye’de en fazla solculardan, sol kamuoyundan destek bulmuştu. Mazlum Filistinliler’e yardım etmek için oralara giden ve İsrail saldırılarıyla hayatını kaybeden nice arkadaşımı hatırlıyor ve bu manzarayı bir türlü hazmedemiyordum.

Ama şu anda, bu çarpık tablonun değişmekte olduğunu görüyorum.

Tek tek çıkan seslerin ötesinde, ilk defa geniş tabanlı, önemli  bir sivil toplum kuruluşu, aktif bir biçimde Gazze’ye sahip çıkıyor; oraya gitmekten, Gazze halkına omuz vermekten söz ediyor.
 
Hümanist aşı
 
DİSK’in yıllardır süren bu yanlış saflaşmayı kırarak yaptığı işin önemli bir iş olduğunu görmeli ve takdir etmeliyiz. Sadece Filistin’e sahip çıkmanın sadece dini duyarlılıkla ilgili bir mesele olmadığını, insanlıkla ilgili bir mesele olduğunu göstermesi bakımından değil. Aynı zamanda,Gazze eylemlerine çoğulcu bir karakter kazandırarak, protesto hareketleri içinde gelişen  hatalı eğilimlere karşı uyarıcı bir faktör; ortaya çıkabilecek sapmalara karşı “düzeltici” bir etki yaratabileceği için…

Bu noktayı neden vurguladığımı anlamışsınızdır sanırım.

Zira esas olarak İslami duyarlılığa sahip olan örgütler tarafından organize edilen bu protestolarınhümanist bir aşıya ihtiyacı olduğu, İHH Başkanı Bülent Yıldırım’ın geçtiğimiz günlerde yaptığı konuşmayla çıktı ortaya.

Hem de çok vahim bir biçimde çıktı…

Bilelim ki, Gazze protestolarının iklimi, Yıldırım’ın Türkiyeli Yahudiler’i tehdit mahiyetindeki o sözleriyle şekillenirse İsrail’in Filistin topraklarına ektiği düşmanlık tohumlarını temizlemeye çalışırken, bu ülkenin topraklarına nefret ve düşmanlık tohumları ekmiş oluruz.

Buna müsaade edilemez, edilmemelidir.