İhsanoğlu’nun seçim kampanyasının, “siyaset üstü cumhurbaşkanı teması” üzerine bina edileceği anlaşılıyor. Özellikle karşısındaki adayın sapına kadar siyasi bir kişilik olması, çatı adayı için yürütülen propagandanın bu noktada yoğunlaştırılmasını bir bakıma zorunlu hale getiriyor.

Bunu anlamak zor değil.

Benim asıl dikkatimi çeken nokta, Erdoğan cephesinin“siyaset üstü” ya da “siyaset dışı” cumhurbaşkanı söylemine karşı geliştirdiği argüman...

Bu söyleme karşı genellikle “Bu siyaset düşmanlığı neden”, “Siyaset bu kadar kötü bir şey mi ki, ille de siyaset üstü olsun diyorsunuz” ya da “Eğer siyaset bu kadar kötü, kirli bir şeyse siz neden yapıyorsunuz” tarzı argümanlar kullanılıyor.

Bu polemik kısmen doğru. Toplumda siyasetin girdiği her yeri kirleten, yozlaştıran bir faaliyet olduğu algısı oldukça yaygın, bu algının on yıllar boyunca siyasetin vasileri tarafından pompalandığı da doğru ve bu algıya karşı siyaseti savunmak önemli.

Ama burada, başka bir çarpıtmayla karşı karşıyayız, dolayısıyla “siyaset üstü cumhurbaşkanı”söylemine karşı asıl söylenmesi gereken şu:

Türkiye’de cumhurbaşkanları hiçbir zaman siyaset üstü olmadı. Bütün cumhurbaşkanları sınırları çok net çizilmiş bir ideolojik-siyasi çizgiye ve bu çizgiyle uyumlu siyasi projelere sahipti. “Siyaset üstü cumhurbaşkanı” söylemi bu katı siyasi-ideolojik çizgiyi halktan gizlemek için kullanılan bir kamuflajdan başka bir şey değildi; dolayısıyla her zaman bir demagojiydi, aldatmacaydı, göz boyamacılıktı.
 
Gürsel ya da Evren mi siyaset üstüydü?
 
Gürsel’den başlayalım...

Gürsel’in siyasi-ideolojik çizgisi, 27 Mayıs Darbesi’nin siyasi-ideolojik çizgisiydi. Ve kimse bu siyasi projenin son derece köktenci ve kapsamlı bir siyasi proje olduğunu inkâr edemez. Gürsel, bırakın siyaset üstü olmayı, 27 Mayıs Anayasası’yla siyaseti toptan yeniden dizayn eden kadronun cumhurbaşkanıydı.

Ya Evren? Onun getirdiği anayasa dört dörtlük bir siyasi proje değil miydi? Kürt meselesinden AB ile ilişkilere, Kıbrıs sorununa kadar; laiklik yorumundan Türk-İslam sentezine kadar iç ve dış bütün temel politikaları belirleyen bir darbe lideri mi siyaset üstüydü?

Ya da Demirel mi?

28 Şubatçılar’ın yedek lastiği rolü oynamak; Refah-DYP Koalisyonu’nu çökertmek için DYP içinde siyasi mühendislik çalışmaları yürütmek; başbakanlık görevini Mesut Yılmaz’a vermek, Denktaş’la el ele verip Kıbrıs’ta Annan Planı’nı çökertmek için çalışmak... Bunlar siyasetin tam içinde olmak değilse nedir?

Ahmet Necdet Sezer veto ettiği bütün o yasaları siyasetin üstünde olduğu için mi yoksa içinde olduğu için mi iptal etti? Militan laikliğin baş savunucusu olması, şiddetli başörtüsü karşıtlığı siyasi bir tutum değil miydi?
 
Kırmızı Kitap siyaseti
 
Uzatmaya gerek yok...

Türkiye’de her zaman iki türlü siyaset oldu. Biri, halk tarafından seçilip gelenlerin programlarında yazan ve uygulamaya çalıştıkları siyaset...

Bir de Kırmızı Kitap’ta yazan siyaset... Türkiye’nin nasıl yönetileceğini, Anayasa’nın değişmez maddelerinin nasıl yorumlanacağını; ordu-siyaset ilişkisi, din-siyaset ilişkisi, eğitim, Kürt meselesi, dış politika başta olmak üzere bütün temel konularda izlenecek politikayı bir bir yazan Kırmızı Kitap, “siyaset üstü” denen cumhurbaşkanlarının el kitabıydı. Özal ve Gül hariç, bütün cumhurbaşkanları görev süreleri boyunca Kırmızı Kitap’ta yazılı devlet siyasetinin bekçiliğini yaptılar. Onu seçilmişlere karşı, gerektiğinde göğüslerini siper ederek korudular.

Ne gariptir ki, boğazlarına kadar siyasetin içinde oldukları; hatta bütün partilerden daha militanca siyaset yaptıkları halde, geniş kitlelere konumlarını “siyaset üstü” diye yutturmayı başardılar.

İşte algı yönetimi diye ben buna derim!