Ama yerine konabilecek bir şey yok. CHP nin ‘muhalefet bloğu’ önerisi rağbet görmedi, hayatın gerçekliği karşısında kayboldu gitti. Bu blok, yeni bir durum yaratmak için değil de var olanı bozmak için varmış sadece.

Seçimlerin üzerinden neredeyse iki ay geçti. Ülke ‘müstafi’ bir hükümet tarafından yönetiliyor. Yenisi gelecek mi belli değil. Üstelik zayıf ihtimal. Bu durum Türkiye’yi bir siyasi durgunluğa itti. Belirsizlik ortamında savaşçı düşünce güç kazandı. Kan, yeniden akmaya başladı. AK Partinin de bu durumdan suçu olmadığını söylemek zor. Madem çözüm süreci senin projendi, bu kadar kolay feda etmeyecektin. Zaten de edemiyor. Ama sakatlanmasında payı çok.

PKK ye gelince; Onu barışa ve silahların bırakılmasına ikna etmek mümkün olmadı. Apo, örgütünü ikna etmek için çok çaba harcadı ama başarılı olamadı. PKK-HDP çizgisi onun düşüncelerini anlamadı. Onlar barışa hep, olamayacakmış gözle baktılar. Nasılsa savaş olacaktı madem, barışı güçlendirmek yerine savaşa hazırlanmakla zaman geçirdiler. Bu hem eylem, hem de söylem olarak yapıldı. Çakralar savaş ihtimaline hep açık bırakıldı. O kapı hiç kapatılmadı. Zamanı geldiğine inandıkları bir zamanda da Kandil düğmeye bastı. Bu zaman, barış yapıp uzlaşmak yerine daha yeni hedeflerin ulaşılabilir hale geldiğine inanmalarıdır. Şimdi arzulanan bir ortamda değiliz artık.

Türkiye’nin en önemli sorunu sarsılan birliğini yeniden sağlayabilmek. Bu olmadan toplumsal gelişmede yol almak zor. Bununla cebelleşip duracak. Halbuki bu birliğin sağlanmasında bu toplumun her kesiminin yararı var. Birlikten kastım herkesin aynı düşünmesi değil. Barış ortamında siyasi mücadele yürütülmesinde mutabakat sağlanması. İşte bu çözülmeden ne koalisyon kurulabilir, ne de toplumsal yumuşama sağlanabilir. Türkiye şimdi böylesi bir süreçten geçiyor.