Davayı bitirdiler ama vicdanları bitiremediler...

Hrant’ın mahkemesi kamuoyunun önüne atılan bir-iki maşaya verilen cezayla sona erdi. Ama ilginç bir şekilde, gerçeği bütün kapatma çabalarına rağmen, bu mahkeme kendini ifşa etti. Bütün sessizliğine rağmen, mahkeme bütün arka planını açığa çıkardı. Bütün alaycı sessizliğine rağmen, bu mahkeme –konuşmadan– çok şeyler konuştu.

Bugün artık biliyoruz; Hrant’ın katlini ve arkasındaki Ergenekoncuları, “ara kademe maşaları” yani Kerinçsizleri, Erenerolları, Küçükleri vs. saklamasına rağmen, bu mahkeme, cinayetin arkasında devletin –en azından devletin içindeki iç içe geçmiş güçlerin bir kısmının, onların birkoalisyonunun– olduğunu gösterdi bize.

Devletin içindeki o “koalisyonun” bu memleket için kurduğu tezgâhlar, oyunlar hiç bitmedi. Çünkü karmaşık ilişkiler yumağı olan, ama her şeyden önce çıkar savaşlarına dayalı ve o savaşlardan oluşmuşbir çıkar yumağı olan bu devlet tahakkümünü sürdürmek için çok fazla gerçeği örtmek ve bizi inandırmak zorunda...

Mesela bu memlekette Kürt olmadığına inandırmak istedi bizi. Binlerce insanın kanını döktü ve hiçbir şey olmamış gibi yaptı. Bu memleketin dindar insanlarının dininin “hurafelerle”, “orta çağ karanlığıyla” dolu olduğuna inandırmak istedi; laikliği bir din gibi yaşatmak için ikna etmeye çalıştı bizi. Ve tabii ki, 1915’te, önceleri “hiçbir şey olmadığına”, daha sonra ise “aslında Ermenilerin bizi kestiğine” inandırmaya çalıştı.

Ve bugün bütün bunların hepsinin kocaman bir yalan olduğunu biliyoruz artık.

Bu yalanlar, haksızlıklar, adaletsizlikler ve zulüm üzerine kurulu bir devletin tabii ki Hrant’ın konuşması karşısında paniklemesi kaçınılmazdı ve bu yüzden hukukçu görünümlü ideologlar, vatansever görünümlü haydutlar, kahraman görünümlü korkaklar, çocuk görünümlü katillerden oluşan maşalar, ikna edilmiş kuklalar birlikte susturdular onu...

Mahkeme bize bütün bu yalanları anlattı, itiraf etti aslında...

28 Şubat’tan beri uzmanlaştığı komplo teorilerine ek olarak, 2002’de AKP iktidara geldikten sonra, türlü çeşitli yalan üretme mekanizmalarıyla konuşmaya çalışan toplumu susturmak için de elinden geleni ardına koymadı... Hem Müslümanlara dönük “şeriat tehlikesi”, hem Kürtlere dönük“bölücülük tehlikesi”, hem de Ermenilere dönük “ihanet ve misyonerlik tehlikesi” gibi paranoya üretimiyle insanları deliye döndürdü...

Amaçlarına bir yere kadar ulaştılar belli ki... Beş sene boyunca, bu devlet tarafından “mağdur” edilmiş bir partinin iktidarında Hrant’ın katlinin derin ilişkilerinin açığa çıkarılamamış olmasının başka bir sebebi olabilir mi? Belli ki, daha “demokratik” bir düzene doğru yürümemizde öncü bir rol oynamış olan, en azından bunun söylemini üreten AKP esir alındı ya da teslim oldu ya da “devletleşti”...

Mahkeme bize bütün bunları itiraf etti aslında...

Ve bugün çok daha fazla farkındayız... “Düşman” olarak ilan edilenlerin bizim bir parçamız olduğunu biliyoruz ve bunu herkesin kendisinden bir parça bulduğu, herkesin acısını sırtlanan Hrant sayesinde biliyoruz.

Bu sayede 19 ocak günü, Hrant’ın dilini –Hrantçayı– duymuş, ona değmiş onbinlerce insanbirlikte yürüdüler AGOS’a...

Bu sayede, Kürtler, sosyalistler, Aleviler, Müslüman, Hıristiyan, Musevi dindarlar “Hrant’ın arkadaşı” oldular ve “Hrant için, adalet için, Allah rızası için!” diyen Mazlumder’in sesinde olduğu gibi sesler iç içe geçti. O ses, “Bu topraklarda yaşayan çoğunluk Müslümanlar, yüzyıllardır birarada yaşadıkları azınlık Ermenilerden olan Hrant’ın hakkını bu karanlık devlet icraatlarına teslim etmeyecektir” sözünü verdi.

Ve Hrant’ın dili Karin Karakaşlı’nın sesinde yankılandı o gün: “Dosya kapandı diyorlar bize. Kapandı mı bu dosya? Hrant Dink dosya değil ki kapatasın, o bir yara... (...) Sözümüz söz olsun. Bu adaletsizlikle yaşamak hepimize haramdır. Aksi için uğraşan hepimize helal olsun.”

Hrant’ı unutmayacak bu toplumun vicdanı bitmemiş insanları ve “onlar bitti demeden, bu dava bitmeyecek”...

ferhatkentel@gmail.com