28 Şubat zamanlarında Batı Çalışma Grubu’nun manipülasyonları vasıtasıyla toplumun içinde güvensizlik ve düşmanlık tavan yapmış vaziyetteydi.

 O zamanların totaliter atmosferinden ağır aksak çıktık; toplumun bir arada yaşama ve hayatta kalma arzusu, yeryüzünde cehennemi yaşamak anlamına gelen sürekli düşmanlık duygusunu büyük ölçüde yendi. Bu hiç kolay olmadı; 28 Şubat’tan bu yana gelirken, Kayseri’nin Refah Partili Belediye Başkanı Şükrü Karatepe’ye zorla Atatürk rozeti takıp, düşman ve kriz yaratmaya çalışan manipülasyonlardan geçtik. MGK ve (eş durumundan Rahşan Ecevit de dahil olmak üzere) çeşitli devlet içi organların “en önemli tehlikemizin misyonerlik” olduğunu söyleyen seküler fetvalarını dinledik.

 Devletin içinden neşet eden bu öldürücü totaliter anafor, özellikle İslami ve Kürt toplumsal hareketlerinin olgunlaşması ve kazandıkları tecrübelerle büyük ölçüde aşıldı.

 Ancak içinde yaşadığımız zaman dilimi, içimizi karartan o karanlık günleri adeta yeniden güncelliyor. Öyle anlıyoruz ki, köprülerin altından çok sular akmasına, bir kaç kere (mesela 2007’de, 2010’da ve geçenlerde) “yeni Türkiye” kurulmuş olmasına rağmen, “eski”nin ruhu ya da hayaleti “yeni” zannettiklerimizin içinde de serbest stil dolaşıyor.

 Bunun sayısız sebepleri arasında bir boyut var ki, asla göz ardı etmemek gerekiyor. Toplumdan devlete doğru yürüyen hareketlerin neredeyse hepsi devlet içine girdikçe –yeni reisimizin ve etrafındaki kamuoyu inşacılarının sağlam bir ezberle tekrar ettikleri moda tabirle- bir tür “paralel” yapı niteliği taşımaya başlıyor.

 Aslında devletin içindeki bu paralelleri anlamak için 1996 yılında, 28 Şubat’ı önceleyen Susurluk kazası güzel bir örnektir. Bu kazada, İstanbul eski Emniyet Müdür Yardımcısı Hüseyin Kocadağ’ın (Alevi) , katliam sanığı Abdullah Çatlı (ülkücü) ve sevgilisi Gonca Us’un öldüğünü ve DYP Şanlıurfa Milletvekili Sedat Bucak’ın (Kürt) yaralandığını hatırlayalım. Yani görünürdeki işi, etnik ve mezhepsel aidiyeti farklı olan dört benzemez insanın çıkarları uyuştu; “devlet, siyaset, mafya” (hatta medya) bağlamında bir araya geldi.

 Susurluk yolunda siyah bir Mercedes’te çıkarlar ve kaderler birleşebilir, ancak bu ilişki garantili bir ilişki değildir.

 Hasbelkader bizim devletin içinde kendine bir yer edinmiş olan “paraleller” ya da “fraksiyonlar”ın hiçbiri birbirine güvenmez. Örneğin kendine Kemalist rejim bekçiliği rolünü atfetmiş olan TSK, sahip olduğu silah gücünün olmadığı takdirde, ideolojik hegemonyasının çökeceğini hep bildi. Bu yüzden, sürekli düşmanlar inşa ederek önlem aldı. Bunu sağlayamadığı zaman da, darbe yapmakta tereddüt etmedi. TSK’ya göre, gedikler açıp, devletin içine girmeyi beceren İslamcılar da, laiklik hakkında “şüpheler yaratan” AKP de tabii ki “paralel”di.

 İşte şimdi AKP de devlet içindeki diğer “paralellere” güvenemiyor. Sadece Gülen cemaatine değil; kendisine benzeyen başkalarına bile güvenemiyor. Bu yüzden, hangi pazarlıkların ve uzlaşmaların sonucu olduğunu bilmediğimiz bir takım pratiklerle, aynı 28 Şubat’ta olduğu gibi “fişlemeler” ya da düşmanlar üzerine kurulu söylemler (“çözüm sürecinde hatalı olanlar hep Kürtler”, “yeni Türkiye’yi kösteklemeye çalışan Gezi ruhlu çapulcular”) yok olmuyor.

 Eskiden de “beyaz” olup, büyük beceriyle kendilerini yeniye devşirenler ve “yeni” beyazlar, totaliter neo-liberal uzlaşma ve yeni çıkar işbirlikleri içinde düşmanlık retoriklerine tam gaz devam ediyorlar.  Totaliter bir şekilde üretilen bu düşmanlık dili bir türlü IŞİD’e laf edemiyor ama “dışarıdan yönetilen hain iç düşmanlar” dili, 12 Eylülcülerin ve 28 Şubatçılarınkine benzer şekilde ortalıkta dolaştırılıyor.

 Zihnimiz bu totaliter dille travmatize olduğu için, ortalama Gaziantepli vatandaş “en kolay düşman” olarak gördüğü Suriyeli komşusundan ölesiye nefret ediyor.

Daha sonra daha yakındakilerden nefret etmek üzere...

 (BasHaber Gazetesi)