Bir yandan, "AKP hareketini" halkın bir kesiminin ya da bir kimliğin (İslami kimliğin) eteklerine farklı kesimleri de takarak gerçekleştirdiği bir tür "devrim" olarak okumak mümkün.

Ama diğer yandan bu çok yeterli bir okuma değil; çünkü hiçbir hareket başlangıç, büyüme, zafere ulaşma ve zafer sonrası aşamalarında aynı kalır ve hep aynı anlamı üretir diye bir kural yok. Sözünü ettiğim "devrimi" İslami kesimden gelen ama onu aşan, onu "kullanan" yeni bir burjuvalaşma sürecinin ele geçirdiği bir "devrim" gibi görmek benim daha çok aklıma yatıyor. Başka bir deyişle bu "halk devrimi" gibi görünen şey, giderek basbayağı bir "burjuva devrimine" dönüşüyor ya da yeni bir burjuvazi tarafından ele geçiriliyor.

Eğer devrimlerle karşılaştırmaya devam edecek olursak, ele geçirme operasyonu "muhafazakarlaşan" bir yeni sınıf tarafından bir tür "proletarya diktatörlüğü"ne evriliyor. Ama unutmayalım, Sovyetler Birliği'nde de proletarya diktatörlüğü denen şey pek proleterlere ait değildi ve sadece yeni bir sınıfın –nomenklatura'nın- düzeniydi. Bu diktatörlük bu sınıfın sorgulanmasını engelleyen baskıcı, totaliter bir ortamın ortaya çıkmasından başka bir işe pek yaramadı.

Dolayısıyla, AKP'ye zemin hazırlayan, hem İslami hem de sosyal bir hareketin "devrimciliğinden" kuşku duymaya gerek yok; ancak devrimciliği abartmamakta yarar var. Bir sınıfı "iktidara" ulaştıran her devrimciliğin bir sonu var.

Peki "devrim sonrası" bu yeni zamanı, ya da "devrim"in liderini nasıl okumak gerekir? Bir yanda Berkin Elvan'ın annesini yuhalatan, Roboski'yi "ben emrettim" diyen, Gezi polislerine "Kahramanlarım benim! Destan yazdılar!" diyen bir Başbakan söz konusu.

Şimdiye kadar bize hamaset nutukları atan, "hiç olmadığı kadar tehlike altındayız", "milli birlik ve beraberliğe her zamankinden daha çok ihtiyaç duyduğumuz bu günlerde..." diye tehlike ve ihanet dilleri üreten MGK bildirilerinden sonra tam da "vesayeti gerilettiğimizi" düşünürken, Pensilvanya'da tespit edilen düşmana karşı "İstiklal savaşı" açan, sonra da Ergenekoncuları serbest bırakılmasına ses çıkarmayan ve "militarizmle" pek bir sorunu olmayan bir Başbakan...

Ve buz gibi soğuk ve acımasız bir devletin şimdiye kadar atmadığı adımları Kürt barışında atan; Ohannes Kılıçdağı'nın dediği gibi, Ermenilere taziye mesajı iletirken, "insanlık için küçük, Türkiye için dev bir adım" atan bir Başbakan...

Aslına bakılırsa, Erdoğancılık farklı dozlarda olmak üzere, birer miktar demokrasi, hallice tarafından milliyetçilik, bol miktarda gerilim, ara sıra yumuşama, böle parçalaya, kıra döke, cemaatleştirerek yürüyen, tam da "biraz ondan", "biraz bundan" mantığıyla her kesimden birilerine hitap edebilen bir şey.

Ama Erdoğancılık en çok küresel kapitalizmle içiçe bir biçimde "iz bırakma" isteği demek; 3. Boğaz köprüsü, Marmaray, çılgın projeler, tüp geçitler, 3. Havaalanı, TOKİ'nin beton canavarları... Her şeyin en büyüğünden, en uzunundan, en derininden... Kültürel, İslami, muhafazakar olmak hiç değil; "ekonomik" mantıklı olmak; ekonomiyi inşaatçılıkla, sermaye sahipleriyle kol kola yürütmek demek.

Öldükten sonra "çok büyük adamdı, şu şu eserleri bize bıraktı" denmesini istemek... Biraz firavunca bir şey yani. Bütün kültleşen devlet adamları gibi dev eserler bırakma arzusu. Aslında ölümsüz olma isteği; bu dünyada şimdiki zamanda kazanılacak bütün itibarları, prestijleri, statüleri, sermayeleri, oyları, kalpleri kazandıktan sonra, öbür dünyaya göçtükten sonra bile etkisini sürdürme arzusu.

Erdoğancılık biraz da "benim naçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır ama..." duygusu gibi bir şey...

Ferhat Kentel

ferhatkentel@gmail.com

(BasNews)