Ayırıntıda kırmızı, ben kanım, ben canım, diye seviç çığlıkları atarken; sırrının öğrenildiği algısına kapılan beyaz,  kederli, yatağına uzanmış bizi bekler sanki. Siyah, sır sahibi olamanın gururuyla dolaşır ortalıkta.

Renkler de ses olmadan renk olamaz: Ses olmak, renklerin nesnel olduğunun kanıtıdır. Demek ki renklerin hem ağırlığı hem de kokusu vardır. Bana göre renk, kendi içimize dokunma simgesidir: Ruhumuz gerekli gördüğünde bizi çağırır, çağrıya ilgisiz kalamayız, renk olup içimize gireriz. Çağrı almadan içimize girmeye kalkışırsak renk olamadığımız için içimize dokunamayız, içimiz bize isyan eder: Çatlama dediğimiz şey işte budur.

Biz içimiz çağırdığında çoğunluk beyazın ezberine göre renk olup dalarız içimize: Hiçliğimizin rengi karanın ezberinden habersiz olduğumuz için, hayal kırıklığı yaşamak yazgımız gibidir.

Gerçeği örten gerçektir, algısının izinde düşünsel bir yolculuğa çıktığımızda, beyazı örten beyaz, siyahı örten siyahtır: Beyazın sırrını biliyoruz; yedi renk ya da yedi rengin harmanlanmasıyla oluşan sonsuz renk. Çünkü beyazın sırrının yasası ile gözümüzün görme yasası aynı¸bu yasayı yürürlüğe koymak için beyaz ışık yeterli.

Siyaha gelince onun sırrını tam olarak bilmiyoruz: Siyahı örten siyah örtü, ancak siyah ışıkta görmekle kaldırılabilir. Siyah ışıkta ten gözümüz iptal olduğu için, kara renkle belirgin içimizin örtüsünü de kaldıramıyoruz. Bizler içimize dış muamelesi yaptığımız için, beyazın ezberini içimize dayatıyoruz.

Bu ezberi kırmak için ne yapmalıyız?, sorusu bana göre çok önemlidir: Karanlığın sırrıyla yasa ortaklığı olan bir başka göze ihtiyacımız var her şeyden önce. Bu göz, düşüncedir; düşüncemizi göz yaptığımızda, karanlığın sır alanında gezinmeye başlarız; beyazı yırtar, karanlığı kurarız. Renklerin serserisi karanın alanında, ağaçlar yeşil, denizler mavi olmayacak bu kesin.