Bir olay oluyor, olayın detayları ve ima ettikleri üzerine bir tartışma başlıyor. Tabii yalnızca tartışma da değil kuşkusuz, tartışmalarla birlikte olayın etrafındaki aktörlerin somut adımları geliyor. Arananlar, görevlerinden uzaklaştırılanlar, yeni düzenlemeler vs. Yürütmeyi, yargıyı ve son olarak da yasamayı da içine alan bir bunalım hali başlıyor.

Eğer bu olay, içinde yaşadığımız siyasi sistemin ve devlet yapılanmasının sonuna geldiğimizi, artık bundan böyle mevcut sistemle daha fazla gidemeyeceğimizi anlatmıyorsa başka hiçbir şey anlatmıyor demektir. Bu nedenle de bu olay bir diğer “Susurluk vak’ası” olarak nitelenmeyi hak ediyor bence.“Susurluk” perdeyi açan bir olay idiyse bu ikincisi, “MİT soruşturması” da perdeyi kapatmanın vaktinin geldiğini, hatta geçtiğini söyleyen bir olay.

“Susurluk” bir “trafik kazası” olarak çıktı, bu olay ise bir “soruşturma kazası” olarak tarihe geçecek. Nasıl “Susurluk” olayının bir trafik kazası olup olmadığı tartışma götürürse, “MİT soruşturması” olayının da bir “soruşturma kazası” olup olmadığı da tartışılabilir tabii ki. Ama her durumda her ikisinin de gösterdiği bu sistemin topyekûn değişmesi gerekliliği.

Bu son olayı böyle okuruz okumayız o bizim meşrebimize kalmış bir durum. Ama Ergenekon örgütlenmesi, Balyoz, Ayışığı vs. gibi siyaseti askıya alma girişimlerinin ülkedeki siyasetin ve siyasetçilerin yakın tarihimizin bu en önemli olaylarından olan “Susurluk olayını” yeterince değerlendiremedikleriyle ilgili olduğu açık değil mi? “Susurluk olayı”nın arkasına düşülüp de o günün devlet adına işlenmiş gizli kapaklı işleri su yüzüne çıkmış olsaydı ne Ergenekon diye bir örgüt kalırdı ve ne de birtakım asker kişiler darbe planları yapabilirdi.

 Tarih bu ülkeyi daha demokratik bir ülke olmasını isteyen siyasilere ikinci bir fırsat vermiş durumda. Bir savcı, elindeki yasalara dayanarak devletin en önemli kurumunun başındaki insanları sorgulamaya başlayınca zurnanın zırt dediği yere de gelmiş olduk.

Burada, savcının iktidarın Kürt meselesindeki yaklaşımına karşı mı bu adımı attığı, yoksa gerçekten MİT içinde birilerinin yetkilerini aştığından dolayı mı bunu yaptığı gibi konular bence tali konular. Asıl konular, bu adımla ortaya çıkan ve artık herkesi rahatsız edecek kadar boyası dökülmüş mevcut sistemle Kürt sorununun ta kendisidir.O nedenle de dünkü yasaları değiştirerek yapılan yalnızca geçici bir çözümden başka bir şey değildir.

Aslında bu iki “gerçek” sorunun çözülmesi aynı zamanda bunları çözmek isteyen siyasiler bakımından da bir zihniyet değişikliğinin gereğine işaret ediyor. Daha “adem-i merkezci” ve “katılımcı” bir devlet yönetimiyle daha demokratik hakları talep eden bir zihniyet dünyasını.

Böyle bir zihniyet dünyasının toplumda gelişmekte olduğuna dair sayısız örnekler var. Bu devlet anlayışının ve yapılanmasının değişmesini, Kürt sorunu dâhil diğer tarihsel sorunların çözülmesini ve daha demokratik bir ülke olmayı isteyen bir toplumsal anlayış yaygınlaşmakta.

Fakat bu zihniyet değişiminin siyasi partiler katına geçebilmiş olduğunu söylemek çok zor. Bugün hâlâ“ayakları sakat” bir sistemle “seçilmiş” olmayı, “herşeyi yapabiliriz” sanan bir iktidar anlayışının varlığı toplumla siyaset arasında ciddi bir mesafe olduğunu gösteriyor. Üstelik bu durum yalnızca iktidar partisi bağlamında değil Meclis’teki diğer partilerin çoğu bağlamında da geçerli bir durum.

Umudum fırtına geçtikten sonra siyasilerin de kendilerini bu yönde adım atmak zorunda hissetmeleri, seçimlerden hemen sonra girdiğimiz kötücül ve üretken olmayan ruh hallerini dağıtan yeni bir dil ve anlayışla yeni bir yürüyüş başlatmaları.

Umut bu ya...

erolkatircioglu@gmail.com