Bir tek partinin, seçimlerde toplumun yarısının oyunu almış olmasının yanısıra, toplumda iş dünyasının, medyanın ve aydınların üzerinde önemli bir etkiye sahip olması da demokrasilerde bir tür krize işaret etmez mi? Bence eder.

Eder çünkü bu durum insana bir tür alternatifsizlik duygusu verir. İktidardaki partinin icraatlarından memnun olmamanın etkisini sıfırlar. Yani sizin ne düşündüğünüzün, ne söylediğinizin hiçbir kıymeti harbiyesi kalmaz. Böylelikle “çoğunluğun” esiri olur çıkarsınız.

O nedenle de demokrasi “mutlak” ve “mükemmel” bir sistem olamaz. Güç ilişkilerini, tartışmaları ve çatışmaları içerir ve bu özelliği olmaksızın da gerçek toplumsal olanla uyuşmaz.

Demokrasinin bir çeşit “çekişmeli” bir rejim olması, iktidarın karşısında bir muhalefetin olmasını gerektirir. Daha doğrusu siyasetin “merkezi”nde bir “uzlaşma” olsa da, muhalefetin bu uzlaşmaya meydan okuması ve böylelikle toplumu ve iktidarı etkilemesi demokrasilerin olmazsa olmazlarından biri.

Bu çerçeveden baktığımızda bizim demokrasimizin bir tür kriz halinde olduğunu söylememin nedeni yalnızca iktidar karşısında onun icraatlarını dengeleyecek bir etkin muhalefetin olmaması değil, bizim iktidarımızın da iktidar olmayı anlayış biçiminin sorunlu olmasından dolayı.

İktidardan gidersek, Başbakan’ın çeşitli konuşmalarından anlaşılan Başbakan için iktidar olmak bir çeşit tüm toplumun onayını almış olmak anlamına geliyor. Yani iktidar olmak hem sizin tüm toplum adına konuşmanızı mümkün kılıyor hem de bugün değilse bile yarın size oy vermeyenlerin de oylarını almayı bir amaç olarak önünüze koyuyor.

Yani Başbakan kendisine muhalif olanlara şöyle der gibi: “Niye bana karşı çıkıyorsunuz, siz de benim gibi düşünebilirsiniz, düşünürseniz de hepimiz için iyi olur. Hepimiz aynı hedefe doğru birlikte yürürüz!”. Tıpkı “Bir gün bütün Türkiye Fenerbahçeli olacaktır!” diyen Fenerbahçeliler gibi.

Muhalefete gelince... Burada bir sessizlik gerekiyor bence. Çünkü BDP’yi saymazsak MHP ve CHP’nin muhalefet etme tarzlarının sakilliği insanı o kadar umutsuzluğa sürükleyici ki!

Geçmiş bir tarihin, bitmiş olması gereken bir muhalefet tarzının hâlâ bu partilerde devam ediyor olması (demiyorum tek neden diye ama) AKP’nin yüzde elli gibi bir oyla iktidara gelmesinin de önemli bir nedeni değil miydi?

Elinde dosyalarla dolaşan, Meclis’te “kükreyerek konuşan”, ne dediği anlaşılmasa da “ağzı iyi laf yapan” , Başbakan’ın tarzında da var diye her daim “külhanbeylik taslayan” kişilerin parti ileri geleni ya da sözcüsü olması nasıl bir muhalefet anlayışının sonucu olabilir ki?

Bu muhalefet açısından, ülkenin bir yarısında yarı savaş gibi bir durum varmış, insanlar öldürülüyorlarmış, işe ve aşa muhtaçlarmış, düşüncelerinden dolayı tutuklanıyorlarmış gibi meseleler yalnızca retorik konusu olarak varlar. Sanki çözülmeleriyle ilgili tek yapabilecekleri bundan ibaretmiş gibi.

Ana muhalefet partisi olarak CHP ise tam bir açmaz içinde. Kendisinin açmaz içinde olması bir yana varlığıyla da başkalarının önünü kapar durumda. Eski Türkiye’den kalma bir anlayışın sonucu “sol” ve “sosyal demokrat” olarak bilindiği için.

Kim hangi amaçla dizayn etti, sipariş verdi ve Baykal’ın genel başkanlıktan uzaklaşmasına neden oldu bilmiyoruz ama, Kılıçdaroğlu dönemindeki gerek politika ve gerekse milletvekili tercihleriyle deaçmaz iyicene çıkmaz haline geldi. Burada Baykal-Kılıçdaroğlu karşılaştırması yapmak için söylemedim bunu. Yalnızca CHP’nin “iki arada bir derede”liğinin arttığını söylemekti niyetin.

Dersim konusunda kendi milletvekiline sahip çıkacağına Ergenekon davası tutuklularına sahip çıkan, Kürt sorununda öne çıkıp barışı seslendirmek yerine milliyetçiliğin dilini kullanan bir CHP’nin muhalif bir parti olarak etkin bir muhalefet yapması bence pek mümkün değil.

Bari gölge etmese!

erolkatircioglu@gmail.com