Her şey gözlerimizin önünde oluyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan, kafasındaki Türkiye’yi gerçekleştirmek için bastırdıkça bastırıyor. Kimileri bunu 17-25 Aralık yolsuzluk dosyalarının örtülmesinin bir yolu olarak gördüğü için bu kadar katı ve sert bir tutumda olduğunu düşünüyor. Bu doğru da olabilir. Ama bence konu daha derinlerde.

Yazılarımda “kimlikler” çerçevesinde analizler yapmaya çalıştığım okuyucularımın malumudur. Bu durum, meslekten bir iktisatçı olarak sosyolojiye olan merakımdan kaynaklanmıyor. Aksine günümüzde iktisat çevreleri, özellikle “birey” üzerinden kurduğu teori dünyası içinden sıyrılmaya çalışırken bu kavramla karşılaşıyor. Bu çevreler geleneksel olarak iktisatın, gerçek dünyayı anlamaya çalışırken kurduğu modellerde yalnızca kendi çıkarları için davranan ve yaşadığı sosyal çevreden etkilenmeyen bireyler dünyası içinde gerçekleri anlayamadığını görüyor, örneğin 2008 krizinin gelmekte olduğunu anlayamadığının farkındalar. O nedenle de iktisat dahil sosyal bilimler dünyasının nereye doğru gittiğini cevaplamak kolay bir iş değil. Ama şunun altını çizmek gerekir ki nereye giderse gitsin mutlaka “izole birey” yerine “kimlikleri içinde birey” anlayışı doğrultusunda hareket edeceği açık.

Bu kısa açıklamadan sonra diyebilirim ki günümüzün Türkiye toplumunda siyaset, var olan kimlik sosyolojileri üzerine oturmasıyla yeni bir biçim aldı.  Bu yeni biçimin en önemli özelliği ise İslami kimlik diyebileceğimiz kimliğin belirleyiciliği. Bu belirleyicilik, nüfusun içinde sayıca çok olmanın yanısıra, dinin bireyler arasında yarattığı tutkal sayesinde kollektif davranabilme özelliğinden geliyor. O nedenle de bu sosyoloji üzerinden yürüyen siyaset ki bu, günümüzde AKP ile temsil oluyor önümüzdeki yıllarda da genel ülke siyasetini büyük ölçüde belirleyecek. Çünkü kimliklere bölünmüş bir toplumda “demokrasi” ve “sandık” her daim baskın olan kimliğin iktidarı anlamına gelecek. Daha açık söyleyelim, bundan böyle İslamcı siyaset her daim “sandıktan” çıkacak ve ülkedeki siyaseti belirleyecek, bunu böyle bilmekte yarar var.

İslamcı siyaset demokrat bir siyaset olabilse sorun da olmazdı. Her kimlik kendi talebini gerçekleştirebileceği ya da etrafında uzlaşmalar üretebileceği bir siyasi ortama sahip olsa söylenecek bir söz kalmazdı. Ama bugünkü uygulamalarından anlaşılmaktadır ki İslamcı siyaset, her ne kadar ümmetçi bir yerden toplumdaki ötekileri de kapsıyor gibi görünse de aslında tek tipçi ve özünde demokratik olamayan bir siyasettir, bir başka deyişle “kimlikçi” bir siyasettir. Demokrasi ile ilgili söyledikleri ise, örneğin anayasa referandumu, ya da yeni bir seçim vs tümüyle sandıktan kendilerinin çıkacağından emin olmanın getirdiği özgüvenin ifadesinden başka bir şey değil.

Cumhurbaşkanı bütün bunları biliyor. Bunları bildiği için de yavaş yavaş da olsa “başkanlık” tartışmaları çerçevesinde siyaseti parlamentonun dışına çıkarıyor. Adeta parlamentoyu boşaltıyor. Bu da yetmemiş gibi HDP milletvekillerinin dokunulmazlıklarını kaldırarak bu süreci daha da hızlandırmak istiyor. Böylelikle zaten sorunlu olan parlamenter sistemi daha da sorunlu hale getiriyor. Bunu yaparken de “din”in sağladığı tutkala ilaveten bir de “milli ve yerli” olanı koyuyor. Böylelikle toplumun yüzde 50’sini yedeğine alıyor. Amacı ise Batı medeniyeti karşısında Osmanlı medeniyetinin rönesansını gerçekleştirmek.

Bu oyunu bozmak gerek. HDP’li vekillerin istifası yalnız başına bu etkiyi üretebilir mi bilmiyorum. Ama CHP’li vekillerin katılımıyla, AKP’nin Türkiye’yi ne hale getirdiğini açık ve çarpıcı  bir biçimde insanlarımıza göstermenin bir yolu bu gibi geliyor bana. Ülkenin yönetiminin aslında tek parti iktidarı olduğunu, hatta tek adam yönetimi olduğunu göstermenin bir yolu bu...

Herkesin eteğindeki taşları dökmesi zamanı gelmedi mi?