Başbakan Davutoğlu’nun performansından rahatsız olan Cumhurbaşkanı Erdoğan, topa girmek durumunda kaldı. Önümüzdeki günlerde kırk küsur ilde güya kendisini Cumhurbaşkanlığı’na seçmiş oldukları için teşekkür toplantıları yapacakmış. Toplumun; bu adına “teşekkür toplantıları” denilen toplantıların seçim startı olduğunu anlamayacak kadar “gerzek” olduğunu varsaymaları nasıl bir şey bilmiyorum? Ya da, “tarafsız kalacağıma namusum ve şerefim üzerine yemin ederim” demiş bir Cumhurbaşkanı’nın bu “teşekkür konuşmalarıyla” taraflı davranıp siyaset yapması, bırakın anayasayı, “namus ve şeref” üzerine yaptığı yemini çiğniyor olması nasıl görmezden gelinebilir ve nasıl yutulabilir bir şeydir dersiniz?

İslami kesimin toplum hayalinin doksan yıldır baskı altında tutulmuş olmasının yarattığı “mağduriyet” üzerinden siyaset yapan AKP, bugüne dek toplumun bu en geniş kesimince desteklendi ve desteklenmeye devam ediyor. Fakat, siyasi gücü, bu “mağduriyetten” kaynaklanan AKP’nin, iktidar olunca, iktidara birlikte geldiği “Cemaatin” iktidardan pay istemesi karşısında bocalaması yeni bir durum yarattı. AKP, bugünlerde bu yeni durumun üstesinden gelebilmek için toplumun genetiğine işlenmiş bir “dış düşman” korkusundan yararlanmaya çalışıyor. O nedenle de “paralel yapı” olarak nitelediği “Cemaati” bu “dış düşmanların” bir uzantısı olarak lanse ediyor. Bir başka ifadeyle hala kendisinin, asker, bürokrasi ve Kürt siyaseti karşısında “mağduriyetinin” devam ettiğini söyleyerek İslami kesim içindeki taraftarlarını konsolide etmeye çalışıyor.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, kimlik taleplerinin önemli bir kısmının çözülmüş olduğu İslami kesimler karşısında, dış düşmanlara (ve de Cemaate) işaret ederek “Mağduriyetleriniz devam ediyor, o nedenle de etrafımda toplanmaya devam edin” mesajlarıyla seslenmesinin bir karşılığı var kuşkusuz. Ama bu “mağduriyet masalının” aynı kesimler içinde çok da inandırıcı bulunduğunu söylemek de o kadar kolay değil. Nitekim, “dört bakanın” Meclis’teki oylamasında ortaya çıkan firelerin toplumsal bir karşılığı olduğu ortada.

AKP ve Erdoğan’ın, bırakın toplumun önüne tüm toplumun kardeşliğine dayalı ortak bir “biz” hayali koymasını, İslami kimliğin hayallerini dahi karşılayamaz hale gelmesi ve “dış düşman” tehditleriyle bir tür “korku” siyasetine sarılması, 2055 seçimlerini de hayati kılıyor. Panik de o nedenle...

Aynı paniğin aynadaki yansıması ise HDP ve seçim barajı meselesi...

Bu günlerde Hükümete yakın çevrelerde HDP’nin parti olarak seçime girmesiyle ortaya çıkabilecek durumlar üzerinden çeşitli senaryolar yazılıyor. AKP ile HDP’nin (ve tabii Öcalan’ın) anlaştıkları, HDP’nin barajın altında kalmasıyla AKP’nin anayasayı değiştirebilecek çoğunluğu elde etmesi vs. vs...

Tabii bunların hepsi senaryo. Kimisi kafaları karıştırmak, kimisi yeni korkular yaratmak, kimisi de iyi niyetle, öyle düşündüğü için bu senaryolara ihtiyaç duyuyor. HDP’nin nasıl davranacağını bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa o da HDP’nin bütün olumsuz propagandalara rağmen, girdiği yarışta inanılması zor bir eşitsizliğe rağmen oylarını bir milyondan fazla arttırmış olmasının Türkiye toplumunda Gezi’yle göz kırpmış olan bir değişime karşılık düştüğü...

Bu değişimin adını koyarsak, bu, çağımız toplumunun, kendisinin seçtiği düşünülen “temsilcileriyle” yönetilmek yerine kendisinin de “kararlarına katılarak” yönetildiği yeni bir demokrasi talebi olduğunu söylememiz gerek. Komşudaki SYRİZA’nın, İspanya’daki PODEMOS’un ve İrlanda’daki Sinn Fein’in işaret fişeklerini yaktığı, HDP’nin de seçim barajını aşmakla daha da parlak bir ışığa dönüştüreceği yeni bir demokrasi...

Önümüzdeki bahis de bence bu...