Özgür Gündem’de geçen hafta yazdığım yazıda (Türkiyelileşme Siyaseti, Özgür Gündem, 8 Kasım) Başbakan Erdoğan’ın ve dolayısıyla da AKP hükümetinin siyasetinin İslamcı bir kimlik siyaseti olduğunu, bunun da yaşadığımız en önemli sorunların başında geldiğini belirtmiştim. Nitekim son “kızlı-erkekli öğrenci evleri” meselesiyle bu eleştirimin daha bir elle tutulur hale geldiğini gözlüyorum. Doğrusu böyle bir iddiayı doğrulayacak birçok örnek oldukça eski bir tarihten beri ortadaydı ama bu son olay, ne derler bu tespite tüy dikti.

Türkiye bir “cemaatler” toplumudur derken aslında bir “kültürel kimlikler” toplumudur demek istiyorum. Bir toplumda farklı “kültürel kimlikler”in olması doğaldır ama, “kültürel kimlikler” arasında bir kimliğin çıkıp da diğer kimlikleri baskı altına almaya çalışması doğal değildir. Böyle bir durum her toplumda “kültürel kimlikleri” adeta bir ateş topuna dönüştürerek sorun yaratır. Kimliklerin kendi içlerindeki “yatay” ilişikleri, “dikey” ilişkilerle bütünleştirir. Yani kimliğin “biz” duygusu bütün sınıfsal ilişkileri kuşatır. Ortaya büyük bir muhalif enerji çıkarır.

Bu ülkenin kuruluşundan bu yana, kendini Kemalist, batıcı, laik terimleriyle ifade eden modernist bir kimlik, egemen bir kimlik olarak her daim iktidarda oldu ve “kendi” kültürel kodları ve değerleri doğrultusunda diğer kimlikleri biçimlemeyeçalıştı. Böyle bir sistem,toplumda cemaatleşmeyi için için güçlendirirken demokrasiyi de bir “cemaatler demokrasisi” haline dönüştürdü. Türkiye’nin yaşadığı siyasal istikrarsızlığın temelinde bu gerçekliğimiz vardır. En geniş kimlik olarak İslami kimliğin iktidara gelmesi Kemalist kimliğin yarı-askeri yönetim biçimi olan “vesayetçi rejim” tarafından önlenirken, bu durum aynı zamanda toplumunbir türlü “cemaat” toplumu olmaktan uzaklaşıp normalleşmesini de önledi. Başta İslami kimlik olmak üzere, Kürt ve Alevi kimlikleribu baskı altında “kimlik” vasıflarını devam ettirdiler ve içlerinde muhalif enerjiler biriktirdiler.

Nitekim özellikle ekonomik krizin de başedilemez hale geldiği bir ortamda İslami kimliğin temsilcisi AKP, seçimleri kazandı. AKP’nin seçimleri kazanmasına rağmen vesayet rejiminin ona karşı direnişi sürdükçe, darbe planları vs ortalığa döküldükçe sol, demokrat ve liberal kesimlerden de destek aldı. Bu desteğin de sağladığı güçle AKP “vesayet rejimini” zaman içinde geriletti. Askerin siyaset üzerindeki etkisini büyük ölçüde kırdı.

İşte Taraf  böyle bir dönemin ve böyle bir mücadelenin ürünü oldu. Aralarında çok farklılıklar taşısalar da asker karşısında dik duran, demokrasiyi radikal bir biçimde savunan, tavizsiz, AKP’nin yaptığı olumlu işlere destek, olumsuzlara en ciddi eleştiriler yönelten yazarların yazdığı bir gazeteydi Taraf. Bu haliyle de çok çeşitli kesimlerde okunan ve tartışılan bir gazete oldu. Ne var ki ayrıntısını benim de bilmediğim bir nedenle gazete yönetiminde ortaya çıkan değişim, sonunda hemen hemen tamamı bu sitede yazmakta olan yazarların ayrılmasıyla sonuçlandı.

Son günlerde, sistem karşısındaki mağduriyetlerini ortadan kaldıran ve iktidar gücünü her geçen gün artırarak devam ettiren AKP’nin, gerek Gezi ve gerekse de “öğrenci evleri” meselelerinde görüldüğü üzere artık kendi “kimlik siyasetinden” sıyrılıp bütün diğer kimlikleri içine alan yeni bir demokrasi siyasetine yönelemeyeceğini, böyle bir sıçramayı gerçekleştirebilecek bir vizyona sahip olmadığını açıkça gösteriyor.

İşte bu ortamda “Taraf’tan ayrılmak zorunda kalan yazarlar” bir araya gelerek “serbestiyet.com” adlı bu sitede yeniden seslerini çıkarmaya karar vermiş durumdalar. Onlardan biri olarak o günlerin altından çok sular geçtiğinin farkındayım. Bu suların akıntılarının kimimizi Taraf’ın o günlerdeki muhalif vizyonundan kopardığını da biliyorum. Ama yine de Taraf’ın açtığı suların bizi daha geniş limanlara götürebileceğine inancımı henüz kaybetmediğimden ben de bu mecrada olacağım.

Herkese yeniden merhaba!

http://serbestiyet.com/iktidarlasan-akp/