- 27.04.2015 00:00
Önceki gün Türkiye’deki adalet sistemi çok ciddi bir imtihana tabi tutuldu. Sulh ceza hakimlerinin tamamına yapılan itiraz yolu tükenince avukatlar, asliye ceza mahkemelerine başvurdu. Reddihakim talebinin kabulünden sonra işleyen tabii ve hukuki süreç sonunda mahkeme, aylardır haksız bir şekilde hapishanede tutulan insanların tahliyesine karar verdi.
Zaten sulh ceza hakimliklerinin üzerine siyasetin gölgesi heyula gibi çökmüştü. Siyasilerin, ‘Taşları döşüyoruz’ demesi, evrensel hukukun ‘tabii hakimlik’ ilkesini yerle bir etmişti. Yani? Evrensel hukuk ve anayasanın öngördüğü kural şuydu: Herhangi bir kişi ya da kitle ile ilgili bir suçlama varsa, o insanlar devam edegelen yargı süreci içinde yargılanırlar. Özel bir mahkeme, özel bir amaçla kurulursa buna proje mahkeme denir ve verilen kararlar egemen güçlerin elinde oyuncak haline getirilmiş bir yargı imajına yol açar. Sulh ceza hakimlikleri hakkındaki kuşku tam da budur.
Her neyse... Önceki gece ‘proje mahkemeler’in kimyasını bozan bir gelişme ortaya çıktı. Sulh ceza hakimlikleri sonradan ihdas edilmiş, seçilen bazı savcı ve hakimler oralarda görevlendirilmiş, karara itiraz yolları da bir üst mahkemenin elinden alınarak -ki bu evrensel hukuka da, Anayasamıza da aykırıdır- zanlılar, aynı hakimlere itiraz yapmak mecburiyetinde bırakılmıştı. Kapalı itiraz çemberi önceki gün delindi; çünkü sulh ceza hakimlerinin tamamına itiraz edilmiş, bütün hakimler avukat itirazlarının gerekçesine bakmaksızın ret cevabı vermişti.
Bu kadar anlamsız ret cevabı verirsin de aylardır tutuklu bulunan zanlılara reddihakim talebi doğmaz mı? Nitekim reddihakim talebi kabul edilip dosya tabii hakimlik ilkesine uygun bir şekilde mahkemede huzura çıkarıldı. Aralarında polis şeflerinin de bulunduğu 62 kişi ve STV Genel Koordinatörü Hidayet Karaca’nın tahliyesine karar verildi.
Olması gereken de buydu; zira özel bir amaca binaen kurulmuş dava dosyası, özel talimatlarla çalıştığına dair ciddi endişe ve emareler olan sulh ceza hakimliklerinin kapalı devre çemberinden çıkınca hukukun evrensel ilkeleri er geç işleyecekti. Ve sistem normale döndü. Tahliye kararları bir hukuk manifestosu eşliğinde gerekçeli bir şekilde verildi.
Peki ya sonra!.. Güçlü söylentilere göre Çağlayan başsavcısı Hadi Salihoğlu başkanlığında kriz masası kurulmuş. Niye? Mahkeme kararını uygulamamak için! Savcılığın böyle bir görevi mi var? Hayır! Ne zamandan beri savcılar mahkemenin verdiği tahliye kararının müzekkeresini cezaevine ulaştırmamak için olağanüstü toplantılar yapmakta! Resmen suçtur yapılan...
Gecenin ilerleyen saatlerinde yeni bir hamle yaptı Çağlayan ‘kriz masası’. Sulh ceza hakimliği, asliye ceza mahkemesinin verdiği tahliye kararını geçersiz sayıp yok hükmünde kabul etmişmiş. İyi de sulh ceza hakimliği bu davanın bir üst mahkemesi değil ki! Bir üst merci durumundaki mahkemenin verdiği kararı ne zamandan beri bir alt mahkeme bile olmayan hakimlik ‘yok hükmünde’ sayabiliyor?
Peki neden oluyor bunca hukuk garabeti? Uzun bir zamandan beri yargı, siyasetin oyuncağı haline getirildi. Beyefendiler ne derse hakim ve savcılar “hazır ol” şeklinde kabul ediyor ve emredilen icraatları tek tek yerine getiriyor. Hal böyle olunca adalet beyefendilerin ya da hanımefendilerin iki dudağı arasına mahkûm ediliyor. Bu durumda hakim ve savcıların itibarı kalabilir mi?
Zanlı kişiler siyasette bir yere gelmiş birinin oğlu/kızı/akrabası olunca akan sular duruyor ve onca somut delile rağmen adaletin içinden adaletsizlik devşiriliyor. Zanlı kişiler egemen gücün sevmediği, hatta her gün yalan ve iftira ile linç ettiği kişilerden oluşuyorsa adalet mekanizması işletilmiyor. Üstelik bu haksızlık, göstere göstere yapılarak hırsızlarla polislerin, gerçek gazetecilerle istihbarat maaşlı şaklabanların yeri değiştiriliyor.
Önceki gece verilen tahliye kararlarına karşı yetkisini aşarak adaleti geciktiren herkes suç işlemektedir.
Bugün askıya alınan yasalar, anayasanın beyzadelerin keyfine göre uygulandığı bir döneme işaret ediyor. Ne var ki bu hukuksuzluk ve zulüm sonsuza kadar süremez.
Ancak olağanüstü ve karanlık dönemlerde hukuk askıya alınır. Mesela Stalin’in de bir savcısı vardı: Vişinski. Başsavcılık görevini ifa ederken kanun nizam tanımadı. Onun tek ölçüsü vardı: Stalin’in buyrukları. Stalin’e göre devlet bünyesinde görev yapan herkes troçkistti ve bu gizli kimlikler tek tek bulunup ihanetle suçlanmalıydı. Onlara hain demek ve casuslukla suçlamak için somut bir delile gerek yoktu; zanlıların ailelerine işkence yapılacak, o işkenceye dayanamayanların itirafı sağlanacak ve bu deli saçması suçlama ispat edilmiş olacaktı. Vişinski, haysiyet cellatlığına o kadar kendini kaptırmış ve firavununa o kadar âşık olmuştu ki kendi konuşma metinlerini bile bizzat Stalin düzeltiyor; o da kendini o koltuğa oturtan zalim karşısında yerlere paspas oluyordu. Ya adalet?..
Bütün zalimlerin baş arzusu kukla bir yargının oluşmasıdır. Hitler de öyleydi. Savcıları, hakimleri vardı Führer’in. O ‘yüce lider’in emrinden bir kerecik bile çıksa o mahkemeler kapatılır, yargıçlar dağıtılırdı. Mesela Reichstag yangını toplumun bir bölümü üzerine yıkılmak istenmiş, yüzlerce aydın, ‘komünist’ yaftası vurularak tutuklanmıştı. Büyük yangını Gestapo rejiminin inşasına vesile kılan Hitler, özel yasalar çıkardı, özel mahkemeler kurdu, özel savcı ve hakimler tayin etti ve onlara olağanüstü yetkiler verdi. Sonuç? O güç zehirlenmesi, bir ülkenin felaketine, bir milletin hacaletine dönüştü. Hâlâ o utançla yaşıyor koca Almanya ve Avrupa...
Bizde de olağanüstü dönemlerde hak hukuk tanımayan savcılar, hakimler vardı. Salim Başol, Menderes ve arkadaşlarına ‘Sizi buraya tıkan irade böyle istiyor’ derken hakimin nasıl alçak bir kişiliğe dönüştüğünü, adaleti hakka göre değil, devleti ele geçiren eşkıyalara göre dağıttığını itiraf ediyordu. 80 Darbesi’nin, 28 Şubat Dönemi’nin tek işi ceberutların ayaklarını öpmek olan savcı ve hakimlerini burada tek tek saymaya yerim müsaade etmiyor...
Bugün de benzer bir risk var hakim ve savcılar için. Onlara şu gerçeği hatırlatmak boynumuzun borcu: Adalet ancak evrensel hukuk ve anayasanın ruhuna uygun bir şekilde tesis edilir. Birilerinin keyfine göre karar vermek zulümdür ve tarih hiçbir zalimi affetmez. Zalimlere göre değil, kanunlara göre hareket etmeyen evladının da yüzüne bakamayacak, torunlarının da...
Ey ‘kinim dinimdir’ diyen kişi!
Bazı tarihçilere göre Hüseyin Avni Paşa, aynen şöyle demişti: “Kinim, dinimdir.” Sultan Abdülaziz’i şehit etmeye azmetmiş bir adamın hayat felsefesiydi bu. Aslında küçük düşünen bir adamın, kendi kibir ve ihtirasına esir olmasının azgın bir yansımasıydı bu söz. Suçüstü yakalanmıştı Hüseyin Avni. Üstelik bir kereye mahsus bir cürm-ü meşhut da değildi yaşanan. Saray’a kadar gelmiş, makam-mevki sahibi olmuştu. Ne var ki tabiatındaki ahlaksızlık nüksetmiş, yanlış işlere bulaşmıştı. İhaleye fesat karıştırıp rüşvet aldığı, silah alımı sırasında yolsuzluk yaptığı ve devlet imkânlarını kişisel menfaati için kullandığı ortaya çıkmıştı. Ahlaksızlıkla da suçlanmıştı ayrıca. Paşa, kendi günahlarını, suçlarını itiraf edip istiğfar edeceğine; suçüstü yakalayanları hedef aldı daima. Ne yapıp edip kendisini fâş edenleri (Sultan Abdülaziz başta olmak üzere) cezalandırmalıydı. Fırsatını kolluyordu. İnce hesaplar yapıyor, ittifaklar kuruyordu. Nitekim müttefiklerini bulmuş, onlarla sinsi bir plan yapmıştı. Bazı tarihçilere göre İngilizlerle irtibat kurmuş, mason localarıyla ilişkiye girmiş, hariciye ve basına yalan yanlış bilgiler sunmuştu. Müttefiklerinin bir kısmı Avni Paşa’nın maksadını tam bilemiyor; öfkesini çocukça (hatta cahilce ve kabadayıca) buluyordu. Zira o müttefiklerden bir kısım meseleyi meşrutiyetin ilanı olarak görüyor; daha özgür bir toplum, daha eşitlikçi bir sistemin ortaya çıkacağını sanıyordu.
Avni’nin ne meşruiyet umurundaydı; ne meşrutiyet. Onun kini, dininin önüne geçmişti. O kin için her kutsal değer feda edilebilirdi. O deve kini yüzünden Osmanlı topraklarında zincirleme trajediler yaşandı. O iflah olmaz nefret yüzünden ordunun içine fitne ateşi düştü. “Muhteşem donanma” kilitlendi ve devlet-i âliye’nin geleceğe yönelik hamleleri akim kaldı.
Devletin şu veya bu şekilde yönetenlerin (yönetmeye talip olanların) ibret dersi alacağı bir hadisedir bu. Her kim kinini, dininden daha fazla önemserse topluma, devlete hatta en nihayet kendine büyük zarar verir ve kıyamete kadar hayırla yâd edilmez. Ayrıca gerçek şu ki: Kindar, dindar olamaz; tıpkı dindarın kindar olmadığı gibi…
‘SOYKIRIM’ GÖSTERE GÖSTERE
Soykırım mı değil mi tartışmasının 2015’te alevleneceği tâ yıllar öncesinden belliydi. Hadisenin 100. yılı için hazırlıklar yapılıyordu. Yalnız, dünya devletleri ve halklarından bu kadar ağır bir darbe beklenmiyordu. Şimdi Türkiye korkunç bir baskı ve kuşatma ile karşı karşıya. En temel sebeplerinden biri hiç kuşkusuz bu ülkenin birkaç senedir yaşadığı süreç ve devleti yönetenlerin bıraktığı imaj. Daha yakın zamana kadar demokratik adımlar atan, reformlar yapan, geçmişteki hatalarla yüzleşen Türkiye fotoğrafının yerini, yolsuzluklara bulaşmış, anayasa ve yasaları askıya almış, insan haklarını ihlal etmiş, düşünce ve ifade özgürlüğünü rafa kaldırmış bir ülke görüntüsü aldı.
Birkaç yıl önceki demokratik devlet intibaı yaşatılıyor olsaydı bu kadar ağır baskı olur muydu? Kesinlikle hayır. Türkiye, yanlış dış politikaları yüzünden yalnızlaştı. İç politikada çizilen despotizm havası, bu ülkeyi per perişan etti. Şimdilerde hiç kimse Türkiye yöneticilerine güvenmiyor.
Hayli feci durum bu. Neden konuyla ilgili devlet birimleri 100. yıl için hazırlık yapmadı ve bu kuşatma göstere göstere geldi? Devletin iç enerjisi paralel paranoyasına feda edildi, ediliyor. Devlet görevlileri aslî işlerini bırakıp yasaları çiğneme pahasına hayalî suçlara odaklanır ve bütün imkânlarını bir kurguya feda ederse, olacağı budur. Üstelik dışardan bakanlar, “Bir devlet kendi vatandaşına bile 2015’te bunu yaparsa kim bilir 1915’te neler yapmıştır” gibi bir izlenime kapılabiliyor. Ne diyelim: Ey devlet yöneticileri ve onun memurları! Artık aslî işinize dönseniz...
Yorum Yap