Cevap: Sevgili Salih, bu şikâyeti yapan tarihteki ilk insan değilsin. Zamanında taştan tabletler vardı. İnsanlar parşömen dediğimiz hayvan derileri üzerine de yazı yazabileceklerini keşfettiklerinde “ah o taşın kokusu” diye ağlaşan, “kitabın bir ağırlığı kalmadı” diye dert yananlar çok olmuştu. Sonra parşömenin yerini kâğıt aldı. Tahmin edeceğin gibi pis deri kokusu kıymete bindi. “Sayfa çevirmeye alışamadım” diyenler, kâğıdın suya, neme dayanıklı olmadığını deneylerle ispatlayanlar ve daha neler neler.

Taş ve deriye göre kâğıdın saltanatı çok bile sürdü. Tabletler geç bile kaldı. İleride muhtemelen kitapları beynimize yükleyecekler. O zaman da “eskiden tabletimize ne güzel kitap indirirdik, gözlerimizle süze süze okurduk” deyip hayıflananlar olacak (Erol Taş gülüşü ile). Zamana karşı ayak direyenler her daim kaybedecek.

Katil törenler

Soru: Sevgili Sivilay Abla, 19 Mayıs stadyum törenlerinin kaldırılması üzerine çok tartışmalar oldu. Stadyum törenleri kaldırılmasın diyenler “Atatürk elden gidiyor” dedi. Onu anladık. Kaldırılsın diyenler ise “Gençler nesne olmasın özne olsun” dediler. Bunu anlamadım. Nesne olmak ne demek özne olmak ne demek? Saygılar bizden. (Gülay Özbey)

Cevap: Sevgili Gülay, 19 Mayıs stadyum törenlerinde bir insanın tek başına bir değeri yoktur. Ancak büyük bir bütünün içinde varolabilirler. Eksiklikleri de kolay kolay hissedilmez. Stadyum törenlerinde pano kaldırarak yazılan sloganlardan birine bakalım. Yaklaşık on bin kişilik maraton tribününde “Biz Atatürk Gençleriyiz” yazıyor. Yazınını sağında ve solunda bir kaç çiçek-böcek var. Bu yazıyı yazan on bin panodan beş tanesi düşse bütüne hiç bir şey olmaz. Bir öğrencinin kaldırdığı pano “ü”nün üstündeki noktanın kenarı olabilir ancak. Saha içinde aynı anda jimnastik yapan bin kişiden biri aynı hareketleri sahnede tek başına yapsa seyirci çürük domates atar, “ne saçma şey bu” der.

19 Mayıs stadyum törenleri Türkiye devletinin insanına bakışını gösteren muhteşem bir itiraf tablosudur. Bir insanın tek başına bir değeri olmadığının resmidir. Artık bu resim yeniden çiziliyor.

Bundan yirmi yıl önce de uçak, helikopter teknolojisi vardı. Türkiye’nin pek çok yerinde havaalanı vardı. Peki, bu imkânlara rağmen uçak-ambulans olmadığı için hayatını kaybedenleri kim öldürdü? Katil kim? Cevap vereyim. Katil, stadyum törenlerinin ruhu. Kamu parasıyla uçak alıp, üzerine pilot oturtup, deposunu doldurmak bir kişinin hayatını kurtarabilirdi, ancak bütün için israftı. O bir kişi milyonlarca insandan sadece biriydi. Yokluğu milyon sayısında gözle görünür bir oynamaya dahi yol açmazdı. Böyle bir “müsriflik” akla bile getirilmezdi.

Artık Türkiye’nin uçak-ambulansları var. Stadyum törenlerinin aynı zamanlarda kaldırılması tesadüf değil.

İnsanlığımız bir kademe daha yükseldiğinde hayvan-ambülanslarımız olacak. Ümitle bekliyoruz.

19 Ocak

Biliyorsunuz bu köşe mahallenin delisi formatında. Mahallenin delisi iyi insanların ve çocukların cenazesinde güler, kötülerin cenazesinde ağlar. “Gülmesi- ağlaması deliliğinden değil veliliğindendir” derler. Çünkü onlar sonrasını görür. Hrant Dink! Bugün senin arkandan gülüyorum. İyi insanların cennetinde, İsa’nın, Meryem’in yanında olduğunu biliyorum.

-

Toplumsal Onarım ve Siyasal Rehabilitasyon

Anabilim Dalı Başkanı, Ruh ve Sivil

Hastalıkları Mütehassısı

sivilayabla@gmail.com