Yalçın Küçük olsaydı derginin başında...

Böyle bir kapak yapar mıydı?

Yok, yok yapmazdı.

Çünkü birincisi, en azından ortada nevi şahsına münhasır bir mizah olur, adamı tebessüm ettirirdi.

İkincisi internet âleminin “ağır kapak” klişesine selam durup bu kadar “hafif kapak” yapmaz, gerçekten “ağır”lafını kendi üslubuyla patlatırdı.

Doğu Perinçek olsaydı Leman’ın başında... Ya da Bekir Coşkun...

Böyle bir kapağa imza atarlar mıydı?

Hayır, sanmıyorum. Çünkü en azından mevzubahis olanın bir gazete olduğunu bilir ve kalemiyle yaşayan insanları kontr-gerilla ile özdeşleştirmekten utanırlardı.

Geçtiğimiz senelerde yapılan “CHP’nin başında Erdoğan olsa yüzde kaç oy alırdı” anketinden feyiz alanLeman “Peki, ya Tayyip Erdoğan Leman’ın başında olsaydı” diye bir kapakla çıkmıştı.

Taraf binasından 1 Mayıs kitlesinin tarandığını gösteren utanç kapağını görünce sordum kendi kendime, “Leman’ın başında kim olsaydı yapardı bunu?”

Senelerce, çöle düşen kazazedenin suya muhtaç olması misali üzerinde yürüyeceği muhalif ideoloji arayıp, bu arada tirajını yüz binlerden on altı binlere düşüren, neticede de Kemalizm’i solculuk olarak satmaya karar vererek yelkenlerini ulusalcılıkla şişirmeye karar veren Leman mevzubahis olunca da önce en ulusalcı isimleri düşündüm derginin başına.

Yalçın Küçük, Doğu Perinçek, Bekir Coşkun, Mustafa Mutlu, Ruhat Mengi... diye saymaya başladım.

Ama ekmeğini gazetecilik, köşe yazarlığı yaparak kazanan bu isimlerin hiçbirine Leman’ı yönetme hakaretini layık göremedim doğrusu.

Saymaya devam ettim, ulusalcılığın kızıl elma kardeşleri milliyetçilere uzandım.

Oradan da epey bir isim geçtikten sonra ancak Haluk Kırcı deyince durdum...

Mizah bir sistem eleştirisi olmaktan çıkalı epey oldu bu memlekette.

Bizim fakülte senelerimize tekabül eden 80’lerin sonu 90’ların başında vesayet sistemi acımasızca sürerken, faili meçhulleri mesele edinen, memleketin “orası”ndan haberler veren, okur mektupları köşesinde hapishanelerden, eşcinsellerden gelen mektupları yayımlayan şimdiki Leman’ın ana-babası olan Limon görece olarak son cesur muhalefet yapan mizah dergisi olarak geçti kayıtlara ve şahsi tarihimize.

Daha sonra yüksek tirajlarla gelen çılgın para döneminde yaşanan ayrışmayla birlikte sistem eleştirisi yerine devletle bütünleşmiş, yeri gelince dini ve dindarları aşağılayan, muhtıra bile verse zinhar askeri eleştirmeyen, kapağına bolca Kemalizm sosu boca edilmiş sözde solcu bir espri koyup hâlâ politik mizah yaptığını kanıtlamaya çalışırken, içeriye de bol seksi karikatürler koyarak sivilceleri yeni çıkan ergenlere oynayan bir mizah dergiciliği zihniyeti çıktı ortaya.

Ve Leman’da tam manasıyla zuhur eden bu mizah dergiciliği zihniyeti, yakın tarihimizin her kritik aşamasında vesayet sisteminden, devletten yanan tavır aldı.

28 Şubat’ta, 27 Nisan ve Cumhurbaşkanlığı seçimi sürecinde, 12 Eylül referandumunda, Ergenekon’da, Balyoz’da bu hep böyleydi.

Leman öyle tutucu Kemalist ulusalcı bir zihniyete savruldu ki, Cezmi Ersöz gibi çok okunan bir kalemin bile, Nihat Genç’in gaz vermesi suretiyle “Kürtçülük yapıyor” diye yazılarına son verildi.

Netice, saygınlığını yitirmiş bir dergi, yerlerde sürünen tirajlar ve mizah üretememek nedeniyle derginin geneline yayılmış küfürlü dilin kapakta yer alan sözde politik karikatürlere de sirayet etmesi oldu.

Leman’ın “Her taraf bok kokuyor” başlıklı “hafif kapağı” üzerine özel olarak bir şeyler söylemeye gerek yok. Burada komik, mizahi, zeki, eleştirel ne var herkes kendi kararını verir zaten (şekilde gördüğünüz gibi bizim Taraf’ın “densiz” elemanları işçileri tarıyor –burada gülünecek–, sizin göremediğiniz bölümde ise arka tarafta gazetenin kadınları onlara cephane taşıyor).

Peki, aferin Leman’a ama...

Bir de şu soruyu sakin sakin düşünmek gerekiyor.

Leman bunları yapıp, ulusalcılara oynarken acaba kendisiyle ilgili hangi gerçeği örtmek istiyor?

Siz sorunun cevabını düşünedurun, biz başlangıçtaki sorumuza cevap aramaya Haluk Kırcı’yı bile geçip devam edelim.

Kim olsaydı bu kapağı yapardı?

Bilemedim valla...

Sahi Leman’ın başında şu anda kim vardı?

oraldem@gmail.com