“Girmeden girdiğimiz savaştan çıktık” demişti 2. Dünya Savaşı için Oğuz Atay, hiciv şaheseri olan Şarkılar’ında.

Memleket basını, girmeden girdiğimiz Kuzey Irak’taki kampları kuşatınca hatırladım.

Böyle zamanlarda hicvin kralını yapıyor bizim basın, maşallah.

Asker sadece demişti ki, “Yurt içinde ve sınır ötesinde toplam beş ayrı bölgede hava destekli kara operasyonlarının icrasına başlanmıştır”.

Bizimkiler hemen analizi patlattı.

22 tabur ne eder? Ortalama 10 bin asker eder.

Bu kadar çok asker ne yapar? Olsa olsa sınırı geçer.

Peki, sınırı geçince ne yapar?

Derhal Kuzey Irak’taki PKK kamplarını kuşatır...

Ertesi gün –ki tesadüf bu ya tam da Başbakan’ın basına suni teneffüs yapıp oksijen vermesinin ertesi günü–, atılan başlıklar Oğuz Atay’ı bile kıskandırırdı yeminle.

Milliyet’in “Kamplara Kuşatma” başlığına zaten diyecek fazla bir söz yok, Radikal’in “Kuzey Irak’a 5 Noktada Operasyon” başlığı ise aynı anlamda gayet işlevseldi.

Fakat benim favorilerim bayram turu ilanı tadındaki “Havadan Karadan Kuzey Irak” (Akşam) ile aksiyon filmi afişi kıvamında olan “Kuzey Irak’ta Amansız Takip” (Vatan) oldu.

Genelkurmay baktı ki bizim basın kaptırdı gidiyor, 10 bin askerle Kuzey Irak’a girip amansız bir takipten sonra PKK kamplarını kuşattı...

Derhal bir “Uyan!” borusu çaldı.

Ve Kuzey Irak’ta sadece “birkaç noktada” operasyon yapıldığını, harekâtın ağırlıklı bölümünün yurt içinde sürdüğünü açıkladı.

Böylece kuşatmadan kuşattığımız PKK kamplarından çıktık.

Ertesi gün imdada, resmî açıklamayla 49, olayı bir müzayede misali algılayan basının açık arttırma hamleleriyle 80, hatta 90 PKK’lının öldürüldüğü bilgisi yetişti.

Gerçi ölümlerin Çukurca’nın dibinde olan ve senelerdir Türk askerinin giremediği Kazan Vadisi’nde gerçekleştiği anlaşılıyordu ama ne gam!

Derhal başladı “İnlerinde vurduk” muhabbeti.

Bunları şunun için yazdım.

Hani Başbakan ile yapılan toplantıda kimi basın temsilcileri (ya da patronları), “Böyle zamanlarda bizden nasıl bir yayıncılık yapmamızı talep ediyorsunuz” diye basın tarihimize utançla yazılacak bir soru sormuşlar ya...

İşte o “nasıl” sorusuna cevap olsun diye.

Böyle yapmayın!

Tafsilata girmeye, ukalalık yapmaya niyetim yok; formül belli.

Zafer peşinde değil, haber peşinde koşun yeter.

Birkaç gündür düşünüyorum da...

O soruyu Başbakan’a sormak yerine, kendi meslektaşlarınızla tartışmak 30 senedir hiç mi aklınıza gelmedi?

Hadi onu da geçtim, geçmişte yaptıklarınızı hatırlayıp ciddi ciddi kendinize sordunuz mu o soruyu hiç?

Maalesef hiç sanmıyorum.

Basının kahir ekseriyetinin halini kâh öfkelenerek, kâh hafiften hicvederek yazmaya çabalıyorum ama asıl yaşadığım duygu utanç.

Böyle zamanlarda gerçekten utanıyorum ben.

49, 80, 90 PKK’lının ölümüyle “yüreğinin soğuduğunu” yazan köşe yazarları, atılan “intikam”manşetleri... (Türk basınında Taraf’tan başka yok mudur ölen PKK’lıların da bu memleketin çocuğu olduğunu, onların da analarının ağladığını gazete veya televizyon olarak söyleyebilecek?)

“Karayılan röportajlarının yasaklanmasını” Başbakan’a teklif edebilen basın yöneticileri veya patronları...

Hükümet Konağı önünde ayaklarından asılı PKK’lı cesetleri için “Özlenen fotoğraf” yazabilen tipler...

“Nasıl yayıncılık yapalım” diye Başbakan’a soranlar...

Söyler misiniz... “Milli duruş” denen kavramın içine sığınıp neyi yapmazsınız siz?

Şu nasıl mesela: Gazeteler sayfalarını çattıktan, televizyonlar da haber akışlarını yaptıktan sonra Başbakan’a yollasın.

O, IP’undan bakıp son kararı versin.

Al sana “sahibinden milli duruşlu gazete, televizyon”.

Kimse kusura bakmasın ama hayata karşı bir duruşu olmayan, yaptığı meslekle ilgili duruş sergileyemeyen adamın “milli duruşu” da olmaz.

Ve işin en acı yanı, bir memleketin basını bu kadar “duruşsuz”, bu kadar “savaşın diline tapar”halde, bunca “propaganda gazeteciliği” yapmaya hevesli olursa, böyle büyük bir sorunun çözüme kavuşması da mümkün olmaz.

Dilsiz şeytandan söylemesi...

oraldem@gmail.com