10 yıl sonra bir el-Kaide kitabı yazılacak olsa, yazarın Beşar Esad icin özel bir bölüm ayırması gerekecek muhtemelen. Hatta ve hatta, Esad rejiminin el-Kaide’nin Usama Bin Ladin’den sonra ikinci kurucu babasi olarak görülmesi abartı olmayacaktır.

El-Kaide’nin en zayıfladıgı dönemlerde Esad rejimi orgüte can suyu verdi. Önce Irak’ta. Irak savaşı sırasında komşu ülkenin istikrarsızlaşması için çabalarını esirgemeyen Esad rejimi, el-Kaide militanlarının Suriye’den Irak’a geçişi için gerekli ortamı oluşturdu.

Daha sonra ise Suriye devrimini boğmak icin el-Kaide oluşumunun Suriye’de büyümesini bizzat destekledi. El-Kaide militanlarını hapisten cıkardı, Irak’ta kendi adına çalışan el-Kaide unsurlarını Suriye içinde kullandı. Özgür Suriye Ordusunun yonetimi altında olan bölgeleri döne döne bombalarken, el-Kaide tarafından ele geçirilen Rakka’ya dokunmadı.

Lakin tüm bunlar, bölgede yükselen el-Kaide gerçeğini değiştirmiyor. Aksine el-Kaide’nin strateji değişimi ile bölge açısından daha büyük bir tehlike olduğu anlamına geliyor. Bir zamanlar intihar bombaları ile, kafir gördüğü hedeflere saldıran el-Kaide, artik bölgede bir aktör haline geliyor. Ve bu aktörlük iddiası belki de ilk defa ‘yönetmek’ amacı taşıyor. Terör faaliyetlerine devam ederken, bir yandan da İslami emirlik kurma stratejisi güdüyor.

Ancak bu strateji örgütün sonunu da getirebilir… İronik olarak en güçlü olduğu zamanda el-Kaide en büyük darbeyi yiyebilir…

Özellikle Rakka ve Halep’te, el-Kaide yonetimi ile karşılaşan Suriyeliler’in artık protestoları sadece rejime değil, aynı zamanda el-Kaide’ye de karşı. Rakka’da Özgür Suriye Ordusu bayrağını bile yasaklayan bir yapılanmanin ‘devrim çalacak’ meşruiyeti yok, olmasi da mümkün değil.

El Kaide bölgede, ne Suriye’de ne de başka bir ülkede, toplumsal karşılık bulabilecek bir oluşum değil. Bu yüzden de toplumsallaşmaya çalıştığı an, yönetme stratejisini benimsediği an, kaybetmeye mahkum.

El-Kaide’nin bu kendi kendini yok etmeye mahkum stratejisi, iyimser olmaya sebebiyet vermemeli. Zira bu süreçte yol actığı yıkım ve onarılmaz zarar, bolgede birlikte yaşama kültürünü dinamitlemeye devam ediyor. Suriye’de veya Irak’ta mezhepsel motivasyonlarla işlenen korkunç sucları birebir gözlemleyen, yaşayan nesiller büyüyor. Bu nesillerin siyasi vizyonu el-Kaide olmayacak olsa da, el-Kaide tarafından biçimlendirilmiş bir travmanın bölgede on yillar boyu sürecek bir zihniyeti belirleyeceğini söylemek için kahin olmak gerekmiyor.