AGOS’un 10 Ocak 2013 tarihli manşeti, Samatya’da aralık başından bu yana yaşanan, Ermeni kadınlara yönelik üç şiddet vakasını konu alıyordu: “Samatya diken üstünde...”

İlk olayda 87 yaşındaki bir Ermeni kadın (T.A.) hedef seçildi. Darp edilen kadın bir gözünü kaybetti, ayrıca ziynet eşyaları çalındı.

28 aralıkta Maritsa Küçük adlı 85 yaşındaki kadın, Samatya’da tek başına yaşadığı evinde vahşice öldürüldü.

Nihayet 6 ocakta, AGOS’un haberine göre, “Ayin için kiliseye gitmeye çalışan bir başka yaşlı kadın kaçırılmaktan son anda kurtuldu. Erzak ve para yardımı vaadinde bulunan üç kişi tarafından zorla bir araca bindirilmek istenen yaşlı kadın, kiliseye sığınarak durumu polise haber verdi.”

Bu gelişmeler bende yalnız utanca ve üzüntüye değil bir yıl önce dile getirdiğim tekinsiz tahminimin gerçekleşmekte olduğuna işaretle aynı zamanda büyük bir tedirginliğe de yol açtı.

Tekinsiz tahminimi önce “Sevag’ın ölümü bir Ergenekon eylemi olabilir mi?” (21 Ocak 2012), ardından da “Hrant, Sevag, Taksim” (2 Mart 2012) başlıklı yazılarda dile getirmiştim. Yazılarda, 1915’in yüzüncü yıldönümüne (2015) ayarlı bir “Ermenileri ürkütme operasyonu”nunbaşlatıldığını öne sürmüş, “önümüzdeki aylarda-yıllarda devamının geleceğine emin olduğumu” belirtmiştim.

24 nisan: Sevag Balıkçı cinayeti

Beni bu yönde düşünmeye sevk eden gelişme, er Sevag Balıkçı’nın, arkadaşının silahından çıkan bir kurşunla hayatını kaybetmesi olmuştu. Çünkü cinayet 1915 soykırımının sembolik başlangıç tarihi olan 24 nisanda (2011) işlenmişti ve ortada, başlangıçta duyurulduğu gibi olayın “kaza” olma ihtimalini dışlayan çok fazla veri vardı.

Sevag cinayetiyle, bu cinayetten yola çıkarak yazdığım ilk yazı arasında yaklaşık dokuz aylık bir süre vardı ve ben, iki tarih arasında, tekinsiz tahminimi güçlendiren çok önemli başka iki gelişmenin ortaya çıktığının farkında değildim.

Bunlardan birincisi 2011’in yazında Marmaris’te yaşanmıştı. Kuyumculuk yapan bir Ermeni kadın, esnaftan gelen ırkçı sataşmalara daha fazla dayanamamış, polisin de işlem yapmadığını görünce Türkiye’yi terk edip Belçika’ya yerleşmişti.

İstanbul’da geçen ikinci olayda ise (Ekim 2011) bir Ermeni kadın, bindiği takside şoförün önce sözlü (“kâfirsin sen, ne işin var bu ülkede”), ardından fiziki saldırısına uğramıştı. Taksici daha sonra ortadan kaybolmuştu ve bugüne kadar da ortaya çıkmamıştı.

Ergenekonculuğun eylem stratejisi

Fakat dediğim gibi: Ocak 2012’deki ilk yazıyı yazdığımda bunları bilmiyordum ve tahminimi sadece Sevag Balıkçı cinayeti üzerinden dile getirmiştim.

Aslında Sevag Balıkçı cinayeti, tekinsiz tahminimi ileri sürmek için sadece bir “dürtü” işlevini görmüştü. O cinayet işlenmemiş olsaydı dahi “Ermenileri ürkütme” operasyonunun ciddi bir ihtimal olduğunu hiçbir olgusal bilgiye dayanmaksızın tamamen analitik bir yaklaşımla yine yazacaktım... Ve bunu sadece Ergenekon’un eylem stratejisinin analizinden yola çıkarak yapacaktım.

Defalarca yazdım, fakat yeri gelmişken buyurun birlikte Ergenekoncu eylem stratejisinin ne olduğunu bir daha gözden geçirelim... Ardından da bu eylem stratejisinin, neden er veya geç “Ermenileri ürkütme” eylem çizgisine varacağını tartışalım...

Ergenekonculuk, siyasi mücadelesini rakiplerini “düşmanlaştırarak” yürütür ve bu strateji doğrultusunda her dönem için yeni korku nesneleri üretir.

Ergenekonculuk, gayet haklı ve isabetli bir teşhisle, “düşmanlaştırma” operasyonunu çok uzun bir süredir “şeriatçı”, “irticacı”, “İslamcı” gibi korkutucu sıfatlarla tanımladığı toplumsal kesimlere ve onların siyasi temsilcilerine yöneltiyor; çünkü kendisinin gerçek mezar kazıcılarının onlar olduğunu biliyor.

Bu zihniyet sahiplerinin çok iyi bildiği bir gerçek de Türkiye’nin özel konumundan kaynaklanıyor, o da şu: Bir siyasi gücün ülke içinde “düşmanlaştırılması” yetmez. O gücün ABD ve Batı’yla arasının da muhakkak açılması gerekir (“ABD’nin izli olmadan Türkiye’de darbe olmaz” mevzuu).

İşte bu nedenle Ergenekonculuğun korku üretim faaliyetinin bir bölümü her zaman Batılı kulaklara yönelik olarak yürütülmüştür...

“Ermenileri ürkütme” faaliyeti, bu açıdan 2002’den sonraki “anti-misyoner kampanya”yla aynı hedefle yönelmiş görünüyor. Her iki kampanya da mevcut “irticacı” hükümetin “gerçek yüzünü” bir türlü algılayamayan “naif” Batı kamuoylarını ve hükümetlerini “uyandırmayı”amaçlıyor.

2000’lerin ilk yarısındaki anti-misyoner kampanya

2000’lerin ilk yarısında, özellikle de 2002’den sonra Türkiye’yi “İslamcı iktidarın zulmüne uğrayan Hıristiyan azınlıkların ve misyonerlerin cehennemi” olarak sunma amacı doğrultusunda Hıristiyan din adamlarına ve misyonerlere karşı vahşi saldırılarda bulunuldu.

Kampanya tuttu, fatura yoğun ve bilinçli çabalar sonucunda “olağan şüpheli” İslamcılara kesildi. Batı hükümetleri ve kamuoyları, o gürültü içinde hadisenin gerçek niteliğini kavrayamadılar.

5 Nisan 2011’de kaleme aldığım “2003-2007’deki anti-misyoner kampanya” başlıklı yazıyı şöyle bitirmiştim:

“Misyoner korkusu artık etkili değil ve yeniden tedavüle sokulabileceğini sanmıyorum. Fakat anladık ki, rejim, temel ve sürekli korku nesnelerinin yanı sıra geçici ve konjonktürel korku nesneleri üretme ve onları kullanma yeteneğine sahiptir. Yani, şapkadan her an yeni bir korku nesnesi çıkartabilir!”

1915’e doğru yeni bir “tehcir”

Ben, Batı kamuoylarının ve hükümetlerinin kulaklarına hitap etmek üzere planlanmış son korku nesnesinin “2015’e doğru Türkiye Ermenilerini ürkütme” operasyonu olduğuna inanıyorum.

Türkiye Ermenilerinin dikkate değer bir bölümünün, tam da 1915 soykırımının yüzüncü yılına doğru Türkiye’yi terk etmek üzere yollara düşmesinin Batı’da ve dünyada nasıl bir etki yaratacağını düşünebiliyor musunuz?

Bir soru daha: Ergenekoncu zihniyetin böyle bir “imkân”dan faydalanmayı akıl edememesini mümkün görüyor musunuz?

Elbette ki bu soruları herkesten önce AK Parti’ye ve onun hükümetine yöneltmek gerekir.

AK Parti, iktidarının başlarında, “anti-misyoner kampanya”nın gerçek içeriğini kavrayamamış, hatta “Müslüman’ca” duygularla kampanyanın bir parçasını oluşturmuştu.

AK Parti eğer aynı şeyi bu defa da “milli” duygularla Ermeniler üstünden başlatılan kampanya üzerinden yaparsa (bakınız, İdris Naim Şahin’in Taksim’deki Hocalı mitingindeki meşhur konuşması), sonuçta “anti-misyoner kampanya”nın yarattığı etkiden çok daha fazlası yaratılacak, böylece AK Parti kendi mezar kazıcılarının eline müthiş bir koz verecektir.

... Ve bir noktadan sonra, yabancı diplomatları ikna için Hrant Dink’in Ermenilerin en çok bu hükümet döneminde rahat ettiğine dair sözlerini kullanmak da kâr etmeyecektir.

O Ergenekon gürültüsü içinde, Hrant Dink’in sözlerini maalesef hiç kimse duymayacaktır.

NOT. Arkadaşımız Hrant Dink’in öldürülmesi, Kafes Eylem Planı’nda da belirtildiği gibi bir“operasyon”du. Bu ölüm üzerine kurulan proje, cenazesine katılan on binlerce insan sayesinde bozulabilmişti. Yarın, Ahparig’in altıncı ölüm yıldönümü. Yarın yine onun gazetesinin önünde toplanacağız. Unutmayın: Ne kadar çok olursak o kadar iyi. Hrant’ın gerçek katillerinin bulunmasını istiyorsanız, 2015’e doğru kurulmakta olan yeni oyunları bozmak istiyorsanız, bir kez daha AGOS’un önüne...

alpergormus@gmail.com