Derin iz bırakan öyle olaylar yaşanır, bu olaylar sırasında bazı kurumlar, topluma model olmaya soyunmuş bazı isimler öyle davranışlar sergiler, öyle durumlar yaratırlar ki toplumsal yapıya sinmiş psikolojiye ayna tutulmuş olur. Toplumlaşma serüveninde günahlar, hesaplar, acemilikler, zaaflar birer birer ortaya çıkar. 10 Ekim Ankara Katliamı da böyle bir rol oynadı.

İnsanlar seçime giderken artan şiddeti, dökülen kanı durdurma umuduyla, ülkenin başkentinde barış için seslerini duyurmaya geldiler. İçlerinden yüz altı can katledildi. Demirtaş’ın feryadı, Şehit yüzbaşının Yarbay ağabeyinin “katil kim?” feryadından farklı değildi. Orada katliama maruz kalan insanların feryadıydı yükselen. Üzüntüyle birlikte dile gelen öfkeydi, isyandı. Bırakın ortak hale getirmeyi İktidar ve yandaş basın tarafından acı, Demirtaş üzerinden dışlandı. Acı seçim için kullanılmayıp ortak hale getirilebilseydi bugün farklı bir atmosferde seçimlere gidiyor olabilirdik. Milli maçtaki o görüntüler yaşanmayabilirdi.

Katliam mağdurları katillerin devlet içinden destek aldıklarını iddia ettiler. Katliamı soruşturan mahkeme soruşturmaya önce kısıtlılık (gizlilik), sonra yayın yasağı getirdi.  Katliamla ilgili bilgiler suçlananın tekelinde kalacak, üstelik bu konu üzerinde konuşmak da yasak olacak. Peki, bu iddiayı güçlendirir mi, zayıflatır mı? Bu kadar fütursuzluğun da bir anlamı olmalı.

Birde bu nasıl gizlilik, nasıl yasak; herkes her şeyi biliyor, hem de konuşuyor.  Hem iddiaları güçlendirdin, hem de koyduğun yasağa kimse uymadı. Kaosu kendi elinle tırmandırmadın mı? Bu da amaç dahilinde mi?

Diğer yandan bir güvenlik zafiyeti varsa bu zafiyetin bir ayağında da Barış Mitingini düzenleyen DİSK, TMMOB, KESK, TTB ve HDP örgütleri var; alamadıkları güvenlik önlemleri var. Türkiye demokrasi hareketinin bu öncü örgütleri, böylesine hazırlıksız nasıl yakalanırlar; buna hakları var mı? Diyarbakır, Suruç katliamlarından sonra, ülke şiddet sarmalı içinde soluksuz yaşarken Ankara’ya  insanları tepki koymaya çağırıyorsunuz; güvenliği de güvenmediğiniz devlete bırakıyorsunuz. Nasreddin Hoca, Polatlı önünde sizi karşılayan olmadı, elinizi kolunuzu sallayarak geliyorsunuz, bu kadar nasıl rahat olabiliyorsunuz, siz nerede yaşıyorsunuz? O gar önünde tedbir almak aklınıza nasıl gelmez? 

Protesto amacıyla, boykot amacıyla sık kullanılan iş bırakma eylemlerinin mesleki kimlik, emek bilincine sahip olma açısından sorunlu, biraz da bize özgü bulduğumu itiraf edeyim. Protesto, boykot amacıyla iş bırakılamaz mı? Doğrudan emek saldırı altındaysa, emeğe sahip çıkma onuru söz konusu ise bırakılır; kullanılacak tek etkili araçtır. Onun dışında ölümü göze alma pahasına yaşamı savunman gerektiğinde kullanırsın. Ama mesleğini sadece ücret karşılığında işveren için yapıyorsan, mesleğine yabancılaşırsın; kendin için yapıyorsan fark yaratırsın. Meslek sana huzur verir, mutlu olursun.

İş bırakma eylemini bu açıdan açlık grevi ile aynı değerde görürüm. Bir farkla, açlık grevi kararı tek başına alınır ve uygulanır, iş bırakma eylemi için karar ise temsilen değil topluca alınmalı ve uygulanmalıdır; etkisi de, başarısı da buna bağlıdır. Katliam sonrası iş ağırlaştırma, yasın iş yerlerine taşınması açısından bence daha uygun olurdu. Yas tutuyorsan, bu işine de yansıyacaktır, yansımalıdır.

Ankara katliamında sadece 106 güzel insanımızı yitirmedik, gelecek tasavvurumuz, kaynaşmış toplum umudumuz da onarılmaz yara aldı. Biz bu tarafta bu kadar savunmasız, dağınık görüntü verirken; diğer yanda rejim otoriterleştikçe güce tapıcılığın yeni görüntüleri ortaya çıkıyor. Peki, bu durum on gün sonra sandığa gidecek sokaktaki insana nasıl yansır. Sandıktan çıkan sonuca bakıp, on bir gün sonra kimse toplumu suçlamasın.

Belki büyük plan, tam da bu durumu amaçlıyordu.