Önce Galatasaray Futbol Takımını tebrik edelim, ter döktüler, şampiyon oldular.

Ve inanılmaz bir futbol sezonu geride kaldı.

Ancak kabul etmek gerekir ki geride kalan sadece bir futbol sezonu değil, aynı zamanda siyasi, ahlaki, hukuki bir cendereydi.

Bu dönem Türk sporu, spor kültürü, dahası sporla ilişkin olarak Türk hukuku ve Türk siyaseti için tarihe bir "skandal dönem" olarak geçecektir.

Fenerbahçe'nin baş aktörü olduğu şike davası açılıp, ilk tutuklamalar yapıldığı zaman, "temizlik esastır, şike varsa ucu nereye gidiyorsa gitmelidir, eğer şike açıksa Fenerbahçelilerin ve diğer zan altındaki klüplerin hesap sorması gereken dava açan merci değil, şike yapanlardır" tarzı bir çok yazı kaleme aldım...

Fikrim değişmedi.

Ancak, teslim edelim, şike meselesi zamanla bir rezalete dönüştü...

Daha ilk aylardan itibaren iş hukuki ve idari bir durum olmaktan çıktı, bir siyasi sürece döndü, hatta bir paylaşım kavgasına dönüştü. İlke ve temizlik gibi kavramlar, siyasetçilerin, federasyon yöneticilerinin, klüp başkanlarının, basın mensuplarının sık başvurduğu bir fayda, bir kar aracı haline geldi. Temizlik yerine, temizlik üzerinden, bir tür yer ve rol kapma, güç transfer etme kavgası başladı.

İddianamenin yayınlanmasıyla birlikte, dava dosyasının ceza yargılaması açısından sanıldığı kadar güçlü olmadığı görüldü.

Ancak idari yargı ve hüküm için pek çok delil ve bulgu vardı. Federasyon küme düşürme, puan silme, aklama, her neyse karar alıp, sil baştan yapabilirdi. Ancak klüpler üstü bir kuruldan çok, adeta farklı klüplerin çıkarlarını temsil esasıyla yönetilen Futbol Federasyonu'nun bu işe el koyacak ve karar verecek yapıda olmadığı anlaşıldı.

Ne tür görüşmeler ve pazarlıklar yapıldıysa bilinmez, ancak görünen daha çok UEFA'dan TFF'ye, TF'den Fenerbahçe'ye uzanan bir tehdit silsilesi çerçevesinde, Fenerbahçe'nin Avrupa Şampiyonlar Kupası'ndan çekilmesi tehdit üzerinden sağlandı.

Bu çekilme sonunda bir haksız kazanç hali doğdu, Trabzonspor'un kasasına 25 milyon dolar girdi. Trabzon yönetimi her fırsatta Fenerbahçe'nin ceza almasıyla kupanın kendisine gelmesi arasındaki bağı dillendirdi.

Galatasaray şike konusunda ilkesel tavır görüntüsü altında, Fenerbahçe'nin her koşulda küme düşürülmesi ve iki klüp arasındaki farkın açılması politikası uyguladı.

Lig sonunda düşme ihtimali olan klüpler, kümede kalma hesapları, düşürüleceklere göre yaptılar.

Bu gergin ve belirsiz ortam Fenerbahçe futbol takımı için tam rekabet koşullarını bozdu, aynı ortam Fenerbahçelileri, dava dosyasının ötesinde, "muamele eşitsizliği" ve "adaletsizlik" hissine itti...

Ve iş sokağa doğru ilerleyerek çığrından çıktı.

Bu durum yeni bir dengeyi ve futbol federasyonunu gerektirdi.

O noktada da devreye siyasi iktidar girdi, başbakan yeni federasyonun ne yapması gerektiğini söylecek, hatta buna göre yeni federasyon başkanını tayin edecek kadar ileri gitti.

Fenerbahçe yönetimi de bu ortamı artan bir kılıç kalkan savaşına dönüştürdü. Aziz Yıldırım ile klüp arasında mutlak özdeşlik kuruldu, hukuki dosya olan verileriyle de sulandırılmaya çalışıldı.

Sahaya inen seyirciler, çakmak yağmuru altında oynanan maçlar, rakip futbolcu dövmek için soyunma odası basan başkanlar, "yenilsek bile onlar küme düşürülecek, Avrupa'ya biz gideceğiz" diyebilen başka başkanlar, hapishaneden Milli Güvenlik Kurulu bidirisi gibi açıklamalar yollayan öteki başkanlar, "kupayı ille de Kadıköy'de alırım, hani burada kupa alınmazdı" diye bağıran, kendi CV'yle meşgul teknik direktörler, tarafgirliği, partizanlığı bir iç savaş psikolojine kadar iten ele alan basın mensupları, kendisini yönetmesini bilmeyen bir futbol dünyası...

Hepsi, şu ya da bu düzeyde bu gelişmelerin, bu ortak ahlak cinayetinin ve futbol skandalının doğal sonuçları oldular.

Bunlar arasında alkışı tartışmasız hakkedenler var...

Onlar sahada ter döken, rakip olsalar bile birbirlerine destek olan, tebrik eden futbolculardı...

Ama öyle bir dip noktayız ki, durumu kimse kurtaramaz...