Ortadoğu'da, Kuzey Afrika'da otoriter rejimler yıkılıyor, çatırdıyor.

Türkiye ise model olarak anılan ülke...

Ama basın özgürlüğünde 148. sırada...

Yaman çelişki!

Demokrasiye, demokratik açılıma, ülkenin sıradan vatandaşlara ve dışarıya verdiği imaja tümüyle zıt bir gerçek var karşımızda...

Özgürlük meselesi dikkat gerektirir.

Gerektirir zira özgürlük ve özgür düşünce bir toplumun can damarıdır...

Basın özgürlüğü ise bu can damarının en hassas noktasıdır.

Gazetecilik, anlama, gözleme, anlatma, aktarma, bilgilendirme, denetleme işlevlerini yerine getiren bir meslektir. Bu işlevlerin varlığı toplumları açık toplum, demokrasi kategorisine sokar. Yokluğu ise bir kapalı toplum ve otoriter düzen işaretidir.

Açık, demokratik toplumların ön koşulu basın özgürlüğünün tam olmasıdır...

Ön koşuldur zira aksi halde, sınırlanan sadece gazetecinin özgürlüğü değildir, aynı zamanda okurun, kamuoyunun özgürlüğüdür.

Nerede olursa olsun, neden olursa olsun özgürlük herhangi bir başarıya, bahaneye, gerekçeye, stratejik bakışa kurban edildiği an, en vahim ve derin bir hastalık başlar...

Basın hareket alanının sınırlanması toplumda şiddet yerine siyaset fikrinin yerleşmesinde belirleyici olur.

Bizde de son dönemlerde öyle oluyor.

Dar alan ve yasaklar, toplumun bir sorunla ilgili bilgilenerek, bir sorunla ilgili farklı eğilimleri doğal görerek çözüme katkıda bulunabilmesinin, toplumsal meşru zemin oluşturabilmesinin önü tıkanıyor...

Yasak fikri siyaset fikrinin önüne geçiyor...

Türkiye özgürlükler konusunda inen bir eğri izliyor.

Seçimlerden önce, AK Parti'nin üçüncü döneminde en önemli meselenin özgürlükler ve özgürlüklerin kurumsallaşması meselesini olduğunu söylüyorduk.

Diyorduk ki, AK Parti'nin üçüncü dönemi bir "kurma" dönemidir, değişim sürecinin kurumlaşması aşamasıdır. Değişim sürecinin kurumlaşması ise yeni bir anayasa hazırlanmasını, Kürt sorununu da kuşatacak toplumsal ve siyasal yeni mutabakatların ve bunlara ilişkin kodlar üretilmesini içermektedir.

Ve bu dönemin bu açıdan önceki iki dönemden farklı gerekleri bulunmaktadır. Mutabakat, uzlaşı, siyasi talep-siyasi karar etkileşimine kapı açma, katılım çıtasını yükseltme gibi daha derin demokratik bir iklimi icap ettirmektedir. Yeni dönemde doğru hedeflere doğru araçlarla yol alabilmek için AK Parti'nin siyasi irade ve siyasi cesarete dayanan "tek taraflı hareket etme ve takdir ederek verme" üzerine kurulu, "demokratik hal" ile "ataerkil tutum"u iç içe geçiren siyaseti, bu siyasetin yarattığı atmosfer yeterli değildir.

Bu iklime geçişin zorluğu ortadadır.

Ve Türkiye bugün bu zorluğu alabildiğine yaşıyor, tüm siyasi yalpalamalar bu çerçevede ortaya çıkıyor. Yeni dönemin icaplarına doğru bir sıçrama yapamıyor, yeni bir atmosfer üretemiyoruz...

Seçimleri geride bırakalı yarım yılı geçti...

Bu geçiş hala sağlanamadığı gibi, kurgu ve kurma kötü araçlarla, yasaklar, güvenlik politikalarıyla yapılıyor...

Basın özgürlüğünde 148. sıra bunun göstergesidir.

Türkiye'nin model olabilmesi için İslam ve demokrasinin birlikteliği yetmez, aynı zamanda demokrasinin yüzeysel olmaması gerekir.