Zor yıllardan birisini geride bırakıyoruz.

Güneydoğu'yu saran ateş, şehir savaşları bile tek başına 2015'i sorun yılı olarak tanımlamaya yeter. Örgütün siyasete sırtını döndüğü, devletin alevi dindirecek siyasi cihaz bulamadığı bir ateş alanı bu.
Ateşi yüzümüzü yalayan tek savaş bu değil.

2015, Ortadoğu'da, yanı başımızda bir başka savaşın büyümesine, bölgenin yerlisi, yabancısı türlü güçler arasında büyük bir egemenlik kavgasına dönüşmesine tanıklık etti. Kürt meselesi de yıl içinde adım adım bu kavganın parçası olmaya yüz tuttu. Ayrıca bu kavga, diğer çatışma ve sorunları Türkiye'ye taşıdı.

Suruç ve Ankara'da 100'den fazla insanın hayatına mal olan IŞİD saldırıları insani açıdan ödediğimiz en büyük fatura.
Suriye'den Türkiye'ye gelen göçmen sayısı 2,5 milyona ulaştı. Bunların 650 bini çocuk, göçmenler için harcanan para 8 milyar doları aştı (http://www.serbestiyet.com/yazarlar/etyen-mahcupyan/suriyeliler-ve-turkiye-1-652122).

Doğuda İran, kuzeyde Rusya ile sorunlarımız diplomatik gerginlik sınırlarını aşacak kadar ciddi hale döndü. Daha dün, İran'ın “sesi” olan Bağdat hükümetinin Dışişleri Bakanı İbrahim el Caferi, “Türkiye'nin Başika Kampı'ndaki askerlerini çekmemesi halinde Bağdat'ın askeri operasyonu düşünmek zorunda kalacağını” söylüyordu. Rusya ise kronik düşman tavrı içinde manevra ve ambargolarına her geçen gün bir yenisi ekliyor.

Kürt meselesinin seyri bu tablodan bağımsız değil. Sorunun 2015 baharından bu yana iki eşit merkezi var: Türkiye'nin Güneydoğusu ve Ortadoğu, özellikle Suriye'nin Kuzeyi. Cemil Bayık'ın Le Monde'da yayınlanan sözlerini dün aktardık, “Ortadoğu'da yeni sınırlar oluşana ve Kürtler ve örgüt burada yerini bulana kadar savaş”tan söz ediyordu Bayık. Demirtaş DTK konuşmasında sorun alanı olarak Ortadoğu'daki 40 milyonluk Kürt nüfusuna işaret ediyor. Türkiye'nin Kürt meselesini ilk kez bu denli açık biçimde Türkiye sınırları ötesine taşıyordu.

Bu, bir yandan hükümetin hareket alanını sınırlayan, PKK'nınkini genişleten, öte yandan kuvvetli strateji değişiklerine işaret eden bir durum.
Nitekim fiili bir karşılığı var.
PKK'nın Suriye'deki devamı sayılan PYD-YPG Güney sınır hattına, Suriye'nin Kuzey'ine yayılma ve yerleşmesini sürdürüyor. Sınır boyu uzanan koridoru tamamlaması için eksik kalan Cerablus hattına, Fırat'ın Batısına ABD hava desteğine IŞİD'e saldırarak geçiyor (http://www.yenisafak.com/gundem/ypg-firatta-kilik-degistirdi-2375488). Rusların ve İran'ın Kürt hareketine bu ilerleyişlerinde verdikleri destek açık.

2015 bayrağı 2016 yılına bu açıdan büyük bir soru işaretiyle devrediyor.
İç siyaset 2015'te, Kürt meselesi dışında da büyük gerginliklere sahne oldu. Haziran ve Kasım aylarında yapılan seçimler, sonuç olarak, HDP'nin Türkiyeli parti statüsünden düşmesiyle ve AK Parti'nin seçmenin yüzde 50'sinin desteğini almasıyla sonuçlandı.
Ancak seçim kampanyalarının dili, öfkesi, tartışmaları Türkiye'yi hala etkisi altında tutuyor. Bir siyasi partinin yüzde 50 oy almasıyla birlikte açılması beklenen normalleşme sayfasına geçmekte zorlanıyoruz.
Zira üç büyük meselenin etrafında dönüp duruyoruz.

Türkiye'nin yönetim mekanizmasının nasıl şekilleneceği, merkezi Beştepe'ye kayan yeni siyasetin kurumsallaşacağı sorusu bir tarafta beklenti diğer tarafta endişe yaratarak orta yerde duruyor. Ve başkanlık tartışmalarıyla 2016 yılının asli gündem maddelerinden birisini oluşturacağa benziyor.

İkinci mesele yargı kararlarının özgürlükler konusunda zemin kaybetmesi, özellikle basın ve ifade özgürlüğünde fiili bir gerileme yaşanmasıdır. Cemaat sorunu, Kürt meselesi, iktidarın kuşatılma kaygıları derken, gerek suç takibinde zaman zaman hukuk sınırlarını aşılmakta, gerek kitap toplatma kararlarıyla, bir çok muhalif gazeteci hakkında Cumhurbaşkanı'na hakaret suçuyla soruşturma açılmasıyla, Dündar örneği gibi durumlarla, ülke demokrasisinin bir açıdan zora girmiş olmasıdır.
Ve tüm bunlar hükümetin ülkeye vaadettiği reform ikliminin önündeki engeller olmayı sürdürüyor.
Üçüncü büyük mesele Kürt meselesi ve siyaset arasında bağ kurma işidir. Ve 2016 yılı bu açıdan da bir ödev yılı olacaktır.
İyi yıllar...