Cizre, Silopi, Diyarbakır'da çatışmalar devam ediyor. Türkiye Kürt sorununda cumhuriyet tarihinin en sıkıntılı, en krizli anlarından birisini yaşıyor.

Bedeli ağır olan bir dönem...
Önce can. Olup biten her gün, her taraftan asker, sivil, militan onlarca insanın hayatına mal oluyor.
Sonra Kürt meselesi. Çözüm fikri zemin kaybediyor, siyasete geri dönüş imkanları tıkanıyor. Örgüt yeni stratejisinden “devrimci halk ayaklanması” adını verdiği bölgeyi denetleme ve yönetme, en azından yönettirmeme, Suriyeleştirme iddiasından geri durma niyetinde değil. Göç, yiten hayatlar, çöken kasaba ve kentler, gündelik hayat her biri sıradan bir savaş zayiatı Kürt hareketi için. Fatura ise alınan tedbirlere, sokağa çıkma yasağına, bu sırada yaşanan ihlallere çıkarılıyor. Bu iddiaya son verme niyet ve kararlığındaki siyasi iktidar ise isyan sürdükçe siyaset kapılarını açmamaya kararlı görünüyor, yeni ve uzun süreli bir savaşa hazırlanıyor.

Ardından toplumsal-insani fatura. Binlerce insan bir kez daha şiddetten kaçıyor, yaşadığı yerlerden sürülüyor, etkileri bugünden yıllara yayılacak yeni bir insansızlaşma, insansızlaştırma öyküsü başlıyor.

En nihayet demokrasi, diyalog, konuşma, siyaset asayiş mantığı ve tedbirleri karşında geriliyor. Bu dalganın faturası özgürlüklere de çıkıyor. Kürt sorunu etrafındaki tartışmalar, siyasi çabalar bir kez daha baskı altına alınıyor. Yargı ipleri geriyor. PKK'ya terör örgütü yerine silahlı siyasi hareket demek bile terör propagandası sayılıyor. Daha önce yayınlanmış, uzun süredir satılan, piyasada olan kitaplar toplatılıyor. Sorun şiddetle özdeş kılınıyor, aynı karşı tarafta şiddet kullanımının Kürt sorunuyla aynılaştırılması, meşrulaştırılmasında olduğu gibi.

Bu dışarıda duran, AK Parti karşıtlığından beslenen muhalif dünyayı etkileyen müdahiller...
Taşıyıcı grubun solun, sol muhalefetin şiddetle sınavında başarısızlığı artık kronik.
Bunun iki istikameti bulunuyor.
Biri radikal-militan istikamet...

Oral Çalışlar, “Solcu arkadaşımın 'hendek analizi' “ başlıklı yazısında bir mektubu aktararak, bu tutumun ideal örneğini vermişti. Birkaç satırını alıntılayalım: “Cizre'deki barikat savaşıyla, gecekonduda bir ev sahibi olmak için döğüşen halkın hiç bir farkı yoktur. İkisi de haklı ve meşrudur. Mevcut kamu düzenine göre de, ikisi de yasal olmayan ve şiddetle ezilmesi gereken bir girişimdir. Haklı ve meşru olan, hangi sistem ve düzen içinde olursa olsun kendi özgürlük alanını yaratır ve izne tabi değildir. Nasıl yıkılmadan gece kondu yapılamazsa bugün de barikatlar kurmadan Kürdistan'da ve Türkiye'de özgürlük alanları yaratılamaz (...)”

Başkalarının adına silaha sarılan, kendisine meşruluk atfeden, bunun için öldüren, ölümü, yıkmayı hedef alan iflah olmaz bir hastalıklı bir görüş bu…

Bir de az akıllı araçsal bir bakışın hakim olduğu kesim var.
Olup biteni gerçekten halk savaşı sanan, her koşulda devletin kötülüğün tek merkezi olduğuna inanan, devlete karşı her duruşun meşru olduğunu savunan, Tahir Elçi'nin failini bile tarih kitaplarında arayan, kendi cemaatine gömülmüş, sadece tek ses duymaya formatlanmış, bunu ahlaki değer haline getirmiş ve kendisini kullanıma açmış bir kesim bu.

Hendek siyasetini hiç sorgulamadığı oranda tam ve akılsızca destekliyor, üstelik bunun çözüm sürecinin devamı, zorlanması olarak görüyor…

Bu satırların yazıldığı şu an, sıcak yerlerde, özel güvenlik bölgelerinde neler yaşanıyor bilmiyoruz.
Ne olursa olsun, şu aşamada bu durumdan çıkış tektir:
Çıkış, hendeklerin doldurulması, örgütün bu savaş oyununa son vermesidir.
Siyaset kapısının ön koşulu, tek yolu budur...
Demokrasi, demokratlık bunu örgütten talep etmeyi gerektirir, başkalarının sırtından siyaset yapmayı, tavır almayı değil.