İniş-çıkış, eğri-doğru, kumpas-demokrasi birbirine karışınca sistematik bozulur.

Bugünkü tablo şu:

Siyasi iktidar bir yandan yeni bir demokratikleşme paketi hazırlıyor, diğer yandan yeni geçen bir internet yasasıyla idareye sansür yapma yetkisi veriliyor.

Bir tarafta dinlemelere sınır, el koyma kararlarına son, kişisel verileri imha zorunluluğuyla özgürlük alanını genişleten demokratikleşme dalgası planlanırken, diğer tarafta görev yeri değişikliğine maruz kalan memurların Danıştay'tan yürütme durdurma kararı istemesinin önü kesiliyor.

Bu tür zıt örnek çok...

Çünkü bu düzenlemelerin arkasında iki farklı saik var.

Birincisi değişimin, adli yaptırım süreçlerinin yarattığı haksızlıkları giderme, bu haksızlıkları üreten özel yetkili birimler, Terörle Mücadele Kanunu gibi kanuni cihazları yeniden yapılandırma, uzun tutukluluk sürelerini gözden geçirme arayışı üzerine oturuyor.

Bu, görece hukuki ve ilkesel bir arayış...

İkinci saik bugün sürmekte olan gerginliğe endeksli bir arayışı kuşatıyor. Nitekim demokratikleşme paketindeki düzenlemelerin ana hedeflerinden birisi de, siyasi iktidarın, özel yetkili savcılar ve mahkemelerle üzerine gelen cemaatin hareket alanını, bu ve benzeri yapıları budayarak, daraltmak...

Bu ise, faydacı ve siyasi bir arayış...

Özet şu: Siyasi iktidar bugün karşı karşıya kaldığı kuşatma gereği ve verdiği kavganın ihtiyaçlarına binaen demokratik alanı kah genişletiyor, kah daraltıyor.

Özel Yetkili Mahkemeler'in kaldırılması ne denli bir genişletmeyse, internet sansürü o denli bir daraltmadır.

Nasıl?

Yeni düzenlemeye göre TİB Başkanı, özel hayatın gizliliği gerekçesiyle mahkeme kararına ihtiyaç duymaksızın internet ortamındaki her hangi bir içeriğe ulaşımı, video görüntüleri, ses kayıtları, internet sitelerine erişimi engelleyebilecek.

Bu düzenlemenin hükümet-cemaat çatışmasından, cemaatin eylem alanının daraltılması hamlesinden bağımsız düşünülmesi mümkün müdür?

TİB, bağımsız idari bir kurum olmakla birlikte, bu kurumların son yıllarda siyasi iktidara bağlı birer kamu kuruluşu haline döndükleri dikkate alınırsa, denetim ve sansür yetkisinin yargıdan siyasi iktidara doğru taşındığı ortadadır.

Uzunca süredir 'çatışmanın yarattığı otoriterleşme baskısı' dediğimiz husus tam olarak budur: Siyasi iktidarın maruz kaldığı baskına karşı hasmın, yani cemaatin sadece kendisine, aktörlerine değil, araçlarına, arkasına gizlendiği yasal cihazlara müdahale etmesi...

Bu durumun ciddi bir sorun oluşturduğunu görmek gerek...

İnternet yasasındaki değişiklik bir kaç pire için tüm yorganı yakmayı ifade ediyor. O yorganın yanması, siyasi iktidara özgür iletişime müdahale etme imkanı verdiği oranda, iş cemaatin denetlenmesini aşar, internet özgürlüğü açısından Türkiye'yi Çin gibi ülkeler kategorisine sokar.

Umarız bu yasa Çankaya'dan döner ve üzerine tekrar düşünülür.

Şöyle toplayalım:

Yediği siyasi baskın karşısında hükümetin zorunluluklarını, karşı karşıya kaldığı durumu anlamak mümkündür. Seçimlere kadar muhtemel yeni bir baskına önlem almak arzusu da anlaşılır bir durumdur.

Öte yandan cemaatin eylemlerinin demokrasinin her harfiyle çeliştiği açıktır.

Ve bu açıdan tasfiyenin gerekliliği de mutlaktır.

Ancak hükümet bunları hukuk ve demokrasiye çıkardığı faturayı çıkarmadan yapabilmelidir.

Denecektir ki, özel yetkili mahkelerin kaldırılması, dinleme, el koyma olanaklarının kısıtlanması gibi düzenlemelerde demokratik ilkeler ve iktidarın çatışmadaki ihtiyaçları kesişiyor. Ancak sorun, bir fayda dalgasıyla gelen olumlu girdilerin bir başka fayda dalgasıyla gidebilecek olmasındadır...

Bilinir, çatışma ortamlarında gerekler, ihtiyaçlar, mecburiyetler ve fayda önde durur.

Bu açıdan bugün siyasi iklim sağlıklı değil.

Bu çatışma bittiğinde ortaya çıkacak yıkıntı unutmayın ki, üzerinde yaşayacağımız alan olacak...

İlkeleri de hatırlamak gerek...