Ülkede gündemin hemen hemen tek belirleyicisi siyasetçilerin söyledikleri, çünkü sürekli siyaset konuşuyoruz. Sürekli konuşulup köpürtülen de tam bir gerilim siyaseti. Üstelik içeriksel ve biçimsel anlamda dolu bir tartışma değil bu, herkesin birbirine laf yarıştırmasından öte ortada bir şey yok. Siyasetten ne ekonomik, ne toplumsal ne de sosyal konuları konuşmaya fırsat kalıyor.

Orta gelir tuzağı, işsizlik, eğitimin her aşamasına dair sorunlar, demokrasinin, hak ve özgürlüklerin, hukukun üstünlüğü ilkesinin her gün ayaklar altına alınması, kadına yönelik ayrımcılık, göçmenlerin durumu gibi saymakla bitmeyecek çözülmeyi bekleyen konu var. Şeffaflık, denetleme mekanizmalarını işletme, hesap verebilirlik konularındaki sakatlıkları, ifade özgürlüğü ve medya üzerindeki baskıları konuşma aşamasına henüz gelemedik.

Ekonomi yerinde sayıyor, son üç yılda ortalama yüzde 3 büyüyebilen Türkiye’nin bu yılki yüzde 4 büyüme hedefine ulaşması zor. Büyümenin öncü göstergelerinden sanayi üretimi düşüyor, kapasite kullanım oranı geriliyor. Tüketici Güven Endeksi, küresel krizin yaşandığı dönemlerden bu yana en düşük seviyelerde. Piyasalardaki volatilite ve dolar kurundaki artış, tüketici güvenini olumsuz etkiliyor. Dış ticarette de durum pek parlak değil. Ocakta yüzde 10 civarı düşen ihracat, şubatta yüzde 13 geriledi. Dış talep zayıflıyor.

Türkiye’nin en az bunlar kadar önemli bir sorunu da yolsuzluk ve hukuksuzluğun giderek normalleşerek, kanıksanması hâli. Türkiye’nin bugün gelinen noktada, en kronikleşmiş sorunlarından biri hâline gelmiş yolsuzluk. Toplumun hukuk, adalet, vicdan algıları yerle bir oldu.

Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç ve Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Melih Gökçek arasında geçenler, Arınç’ın Gökçek’i yolsuzlukla suçlaması, memleketin parsel parsel satıldığının görülüp “dava” uğruna susulması, meselenin vahametini ortaya koyuyor. 17-25 Aralık operasyonları sırasında ortaya dökülen ses kayıtları da İstanbul’un arazilerinin “kupon kupon” satıldığını gösteriyordu.

Haksız servetlerini, usulsüz arsa tahsislerini, kentlerin talanını, imar değişikliklerini, yolsuzluğa adı karışan dört bakanı kendi yöntemleriyle aklamalarını izledik. 12 yılda devlet, yargı ve medya üzerindeki hâkimiyetlerini artırırken, iktidarlarına yönelik eleştirileri nasıl şeytanlaştırdıklarını gördük. Şimdi, sıra birbirlerini yolsuzlukla iddiasıyla suçlamaya geldi. Uğruna pek çok şeyin görmezden gelindiği, pek çok şeye sessiz kalındığı o meşhur dava içinde şimdi birbirlerini rahatlıkla yolsuz olmakla suçlayıp ihbar ediyorlar.

Mimarlar Odası Ankara Şubesi, Arınç ve Gökçek hakkında suç duyurusunda bulunarak, her ay Büyükşehir Belediye Meclisi’nde 120’ye yakın plan değişikliği yapıldığını, bugüne kadar Ankara ile ilgili 300 dava açtıklarını açıkladı.

İlginçtir, TÜSİAD’ın “İş Dünyası Bakış Açısıyla Yolsuzluk” araştırmasında, inşaat sektörü yolsuzluğu en az sorun olarak algılayan sektör olarak çıkmış, üstelik yolsuzluğun kendi sektörlerinde çok sık ve boyutunun da yüksek olduğu kanaati bildirmişlerdi.

TESEV’in “Yolsuzluk ve Yolsuzlukla Mücadele Türkiye Değerlendirme Raporu”nda da katılımcıların yüzde 69’u toplumda ahlaki kriz yaşandığını, bunun da denetimsizlik sonucu yaşandığını düşündüğü ortaya konuyordu.

Uluslararası Şeffaflık Derneği’nin 2014 Yolsuzluk Algı Endeksi’nde 175 ülke arasında puanı en çok düşen ülke Türkiye’ydi. Türkiye, endekse göre 20 yıldır yolsuzlukla mücadelede yerinde sayıyor. AB reformlarının durması, 17-25 Aralık yolsuzluk soruşturmalarıyla ilgili takipsizlik kararı, yargı üzerindeki hukuka aykırı uygulamalar, medyaya yönelik kısıtlamalar, yayın yasakları bu düşüşün sebeplerinden bazıları…

Yolsuzluk iddiaları karşısında seçimler de yaklaşıyorken, suç duyurularını dikkate alın, yolsuzluk suçları yönünden dokunulmazlıkları kaldırın, kamu yönetiminde saydamlık için siyasi parti ve seçim kampanyası finansmanını şeffaf hâle getirin de herkes yolsuzlukla mücadelede samimi olduğunuzu görsün, hodri meydan…

pelincengiz@gmail.com