- 18.06.2016 00:00
Bu başlığın İngilizcesini 4 yıl önce 27 Temmuz 2012’de Today’s Zaman’daki köşeme atmışım. Davutoğlu’nun meşhur “komşularla sıfır sorun” sloganından mülhem, “Neden güneyimizdeki tüm ülkelerde ortaya çıkan, çıkmakta olan, çıkacak olan Kürt otonom yapıları ile ve devletleri ile iyi geçinmiyoruz” anlamında bir yazı idi.
Bulgarından Yunanına, Gürcüsünden Ermeni’sine tüm komşularla iyi geçinmeye çalışırken Irak’ın, Suriye’nin ve şimdilik sessiz görünse de İran’ın kuzeyindeki Kürtlere neden hasım gibi davrandığımızı sorgulamıştım. Elbette, şunu biliyorum: Bu hasmane tavrın asıl sebebi, ülkemizdeki 15 milyon Kürt’ün bunlardan etkilenmesi, bunlarla birleşmeye çalışması gibi güvenlikçi perspektiften algılanan tehdit. Bu tehdit algısına elbette saygı duyarım.
Bu coğrafyada ülkelerin bölünmesi, parçalanması, sonra 50 yıl, 100 yıl birbirlerini kana boğması, halklarını karşılıklı sürgünlere ve etnik temizliklere maruz bırakması istisna değil, neredeyse kural. Çekoslovakya gibi barışçıl şekilde ikiye ayrılmak da bizim örneğimizde imkânsız. Sadece İstanbul’da milyonlarca Kürt yaşıyor ve milyonlarca Kürt-Türk karışık aile var. Ayrıca, biz medenice ayrılığı becerebilecek bir kültüre de sahip değiliz. Allah korusun, böyle bir ayrılmada 50-100 yıl kan, iç savaş, çatışma vs. devam eder. Bir de PKK’nın kuracağı Stalinist Jön Kürt devletin 1930’lar Türkiye’si politikalarını, geriye kalacak Türkçü devletin de faşist uygulamaları takip etmesi sürpriz olmaz. Ancak, ülkemizdeki ve komşu ülkelerdeki Kürtlere kötü ve hasmane davranınca bu tehditler ve riskler ortadan kalkmıyor.
Ben elbette, her zaman meseleye insan hakları, onuru ve özgürlükler perspektifli bakıyorum ve Kürtlerin bu ülkede kendilerini eşit vatandaş hissetmeleri için Türkler ellerinden geleni yapmalıdır diyorum. Buna anadilde eğitim de dış politika, güvenlik, yargı ve polis hariç diğer konularda karar almak yetkisi olan çok güçlü yerel yönetimler de dahil. Ancak meseleye böyle değil de güvenlik perspektifinden bakıldığında bile, hakları verilmeyen, gadre uğrayan, hasmane tavırlarla karşılaşan Kürtlerin, orta ve uzun vadede ciddi bir güvenlik sorununa dönüşeceğini de görmek gerekiyor. Bunları ve Kürt sorununun nasıl PKK’yı mütemadiyen beslediğini, HDP’nin barış içinde bir arada yaşamak için bir şans olduğunu daha evvel defalarca yazdım. Onun için bu yazıda Kuzey Suriye’deki Kürtler konusuna temas etmek istiyorum.
Arap devriminden sonra rejim ihracı olmasa da “lider ihracı” hevesine kapılan AKP, Halife Erdoğan liderliğinde, bir İhvan dünyası kurgulayıp, başına geçmek istedi. Bunun için, Suriye’de her türlü girişimin ve maceranın içinde oldu. Sıfır fizibilite ile yapılan bu hamasi girişimler, İslamcı Sünni gruplar üzerinden Suriye siyasetini hakimiyet altına alma hesabına dayalı idi. Halbuki, Esad muhalifleri arasında seküler Sünniler, İslamcı olmayan dindar Sünniler, farklı fraksiyonları ile Kürtler vs. de vardı. AKP, bunlar arasında ayrımcılık yaptı ve Suriye muhalefetinin tek bir parça olamayışında olumsuz faktörlerden birisi olarak yer aldı.
Özellikle, Suriyeli Kürtlere hasmane bir tutum alındı. Kaç defa yazdım hatırlamıyorum, “Suriye’deki Türkmenlere soydaşımız deyip yardım ederken, Kürtlere soydaşımız demeyişimizin bir Türk ırkçılığı olduğunu görün” diye. Ama AKP, Suriye’deki Kürtleri PKK’nın oradaki uzantısına teslim etti. Bu böyle olmayabilirdi. Ama güvenlikçi ve Türkçü reflekslerle, Kemalist devlet nasıl tepki verirse öyle tepki verdi AKP iktidarı.
Sonuçta Türkiye hem Suriye Kürtlerini kaybetti hem de Türkiye Kürtlerini. Suriye Kürtleri, özerk devletlerini fiilen kurdular, resmiyete de ABD, Rusya, AB ve Esad’ın onayı ile geçirirler. Bence güzel. Ama AKP daha doğrusu onun da artık parçası olduğu milliyetçi Jön Türk rejimi bunun üzerine bir su içebilir!
Yorum Yap