Haksız kazanç, yüksek kâr, çıkar sağlamak, menfaat temin etmek, krizi fırsata çevirmek, ihaleye fesat karıştırmak… Bunların hepsinin toplamından güzel bir kelime çıkar mı?

İçlerinden bir tanesini seçelim ve o menfaat olsun.

Menfaat her dili konuşur, türlü kılıklara girebilir. Nerede bir imkân birikmişse, onu orada görürüz. Hemen “içimizden biri” haline gelir. Şartlar değişmeye başlayınca, en önce uzaklaşandır o.

Menfaatin ilkesi ve insafı yoktur. Basitçe söylemek gerekirse, kazancına bakar. En ulvi kavramları bile sıçrama tahtası olarak kullanmaktan çekinmez.

Menfaat, hiçbir uyarıyı, nasihati üstüne almaz. Sürekli bir bahanesi, kendince haklı gerekçesi vardır. “Herkes böyle yapıyor” der. Hayır, herkes öyle yapmıyor.

Menfaatin terazisi bozuktur. Liyakat ve ehliyet sahibi olup olmadığına bakmaz. Geldiği veya ulaşmak istediği yer onun hakkı mıdır, düşünmez.

Menfaati hep başkasının adamı olarak görürüz. Her şey olur, sadece kendisi olamaz.

Menfaat, keskin dönüşler yapabilir. Akşam liberal, sabah muhafazakâr olabilir. Daima uçlardadır. Övgü ve yergide aşırıya kaçar. Sesi, en coşkulu hatiplerden bile daha gür çıkabilir.

Menfaatin gözleri keskindir. İşine yarayacak en küçük ayrıntıyı bile hemen görür. Bazen de gözünün önünde âlem yansa görmez.

Menfaat, ilişkileri kurcalamayı, insanları takip etmeyi gerektirir. Kim kiminle selamlaşıyor, ne yapıyorlar, yükselen isimler hangileri, bilinmesi gerekir.

Menfaatin dostluğu, vefası ve meşakkate dayanma gücü yoktur. Kimi kullanabilirim, kiminle işbirliği yapabilirim diye bakar. Ondan uzun soluklu yürüyüş, kalbî münasebet bekleyemeyiz. İtimat ehli değildir. Nasihat belli: Emin olmadıklarımızdan uzak durmalıyız.

Artık sorumuza gelelim: Bu kadar kötü bir şeye sahip olmak ister miyiz?

Sadece kendi menfaatini önde tutanlar, neleri ve kimleri geride bırakmış olur?