Ekim ayı sonunda, Ankara’da Liberal Düşünce Topluluğu’nun düzenlediği, “15 Temmuz Darbe Teşebbüsünün Anlamı ve Sonuçları” başlıklı kongredeki oturumlardan birinde panelist olarak yer aldım. O sırada üzerinden henüz üç ay geçmiş olan 15 Temmuz darbe girişimi hakkında oldukça verimli toplantılar yapıldı. Fakat benim aklımda en çok, bu yazının başlığına aldığım “Bu iş karakolda biter” cümlesi kaldı.

Bu cümleyi, toplantılar sonrası kalabalık bir masada, başta CHP olmak üzere muhalefetin 15 Temmuz’a yaklaşımı hakkında sohbet ettiğimiz tarihçi Prof. Cemil Koçak sarf etmişti. Uzun uzadıya anlatmayayım ama Cemil Hoca bu değerlendirmeyi, Türkiye’nin siyaseten CHP’de cisimleşen “imtiyazlı” kesimlerinin, 15 Temmuz’da ‘makarnacılar’ın darbecileri durdurmasını asla hazmedemeyecekleri fikrinden hareketle yapıyordu. Önünde sonunda iki kesim bir noktada tekrar karşı karşıya geleceklerdi.

Aynen katıldığımı, ancak o gün geldiğinde ‘beyazlar’ın bu kez çok ağır bir yenilgi alacağını ekledim. 15 Temmuz gibi bir badireyi çıplak elleriyle atlatan halkın; on yıllardır ötelenen, horlanan, aşağılanan bu insanların, ellerinin bu defa ‘çıplak’ olmayacağını düşündüğümü söyledim. Çünkü eğer kaçınılmaz bir çatışma yaşanacaksa bu bir ölüm kalım meselesi olacak ve halk 200 yıl sonra aralanan bağımsızlık kapısının bir daha kapanmasına izin vermemek için varını yoğunu ortaya koyacaktı.

Aradan geçen sürede, muhalefetten bu fikrimi değiştirecek en ufak bir pozitif yaklaşım göremedim. Tam aksine böylesi tehlikeli bir çatışmanın emareleri sayılabilecek söylemler, bu kesimlerde giderek artan bir nefret ve öfke dozuyla dile getiriliyor. Hatırlanacaktır: Bu kesimler, daha 15 Temmuz gecesinden başlayarak, direnişi küçümseyen, aşağılayan, “yobazların gövde gösterisi” olarak yaftalayan bir tutumu benimsemişti. Sonraki bir ay sokaklarda süren “Demokrasi Nöbetleri” boyunca da bu tutumu sürdürdüler. Darbe girişiminin bir tiyatro olduğundan tutun, darbeyi Erdoğan’ın tertiplediğine kadar akıl almaz tezler ileri sürdüler.

Bugün de aynı patikada ilerliyorlar. Erdoğan’ın 7 Ağustos mitingiyle birlikte “Yenikapı Ruhu” olarak kodlayıp toplumdaki kutuplaşmanın giderilmesi çağrılarını karşılıksız bıraktılar. Örneğin, ilk adımı kendisi atarak, siyasetçiler hakkında açmış olduğu tüm davaları geri çekme jestini olumlu bir karşılık veren çıkmadı. Şimdi yine 15 Temmuz öncesi olduğu gibi, her olumsuz olayı ve durumu Erdoğan ve temsil ettiği tabana yamamaya çalışıyor, hatta darbe girişimini gerçekleştiren FETÖ ile yan yana anılmaktan bile çekinmiyorlar.

Örneğin, CHP yaklaşan anayasa referandumu kampanyası dâhilinde “Ülkeyi Böldürtmeyeceğiz” mitinglerine Adana’da başladı. Sanki değişiklik paketini ortaklaşa hazırlayan AK Parti-MHP ittifakı Türkiye’yi bölmeye çalışacakmış, MHP üniter devlet ve Türklük kavramlarının altını kalınca çizerek değişikliğe razı olmamış gibi. Üstelik mitingde Kılıçdaroğlu (sonradan kendi vekillerinin ve eski Genel Başkan Deniz Baykal’ın da eleştireceği bir uygulamayla) FETÖ’den tutuklu kişileri destekleyen konuşmalar yaptı.

Kılıçdaroğlu’nun kardeşi, abisini CHP’yi FETÖ’ye peşkeş çekmekle suçlayarak önce yürüyüş yaptı, sonra açlık grevine girişti. Kılıçdaroğlu ise buna canlı yayında “Cebine para koyup konuşturuyorlar” diye cevap verdi. Yani öz kardeşine bile “satılmış” muamelesi yaptı. Oysa CHP içinden de zaman zaman FETÖ’yle ilişkileri eleştiren sesler yükseliyor.

Aynı Kılıçdaroğlu, anayasa değişikliği paketi daha meclise bile gelmeden “İsterse %98’le geçsin, tanımayacağız” diye açık bir meydan okumaya girişti. Yani kendi parti tabanının büyük çoğunluğu da evet oyu verse bile referandum sonuçlarını tanımayacakmış. Bu, apaçık sivil siyasete yöneltilmiş bilinçli bir tehdittir.

Bu kesimin 15 Temmuz’daki kuyruk acısına sembol sayılabilecek bir yakıştırma da CNN Türk ekonomi editörü Emin Çapa’dan geldi. Doların yükselişi karşısında Erdoğan’ın “Doları bozdurun, TL’ye yatırın” çağrısını aklı sıra alaya alan Çapa Twitter üzerinden şunları yazabildi: “Dolar 3.46’yı aştı. Ne oldu, dolar sevgisi vatan sevgisini geçti mi? ‘Tankların önüne yatarız, dolarımızı satmayız’ mı? Kahramanlar nerede?”.

Mizah dergisi Leman da aynı konuda bir kapakla çıktı.  Kapakta sadece kenarı işlemeli bir yastık fotoğrafı var. “Krizin suçlusunu bulduk” başlığı altındaki ‘espri’ de şöyle: “Makarnayı kömürü aldılar, yastık altındaki dolarları bozdurmadılar”. Logolarındaki L ve M harflerini “ortamlarda” yıllardır “Leninist-Marksist” diye gururlanarak pazarlayanlar, hala makarna-kömür edebiyatı zırvalıyor, halkı aşağılıyor, bunu da mizah diye satıyor.

Başka türden küçük olayları da yine hükümete, daha doğrusu onun temsil ettiğini düşündükleri tabana ve değerlere saldırıya malzeme yapıyorlar. Otobüste tekmeyle saldırıya uğradığını söyleyen bir “şortlu kadın” çıkıyor, konu hemen “AKP zihniyeti”ne bağlanıyor. Parkta hamile bir kadına yapılan benzer bir saldırının faturası “İslamcı kafa”ya çıkıyor. Adana’da bir öğrenci yurdunda yangın çıkıyor, bunu da getirip Müslümanlığa bağlıyorlar. Bunu sadece sıradan CHP’li seçmen yapmıyor, Ertuğrul Özkök, Ahmet Hakan gibi yazarlar da aynı yolda. “Saldırganlar bu cesareti kimden alıyor? Dindar yöneticilerden mi?” diye soruyorlar. Kılıçdaroğlu da koroya katılıyor: “Bugün Türkiye’de kimsenin güvencesi yok. Sokaktaki kadına kim hangi gerekçeyle tekme atabilir? Bu neyin anlayışıdır? Bunu besleyen siyasi anlayıştır. İnsanları birbirine düşman eden siyasi anlayışı destekleyen kimlerdir?”. Dindarlar ve AK Parti iktidarda olmasa dünya kadınlar için cennetmiş gibi sanki.

Toplumu geren, kutuplaştıran asıl bu anlayış işte. Sürekli nefret pompalayarak kendi tabanlarını kutuplaşmış halde tutmak, gerginliği sürekli kılmak istiyorlar. Dindarları düşman gibi görmek ve göstermekten asla vazgeçmeyecekler. Ve korkarım ki bu işin sonu gerçekten de karakolda bitecek.  

SERBESTİYET