Bir avuç insan, aylardır feveran içinde çalmadık kapı bırakmadı. Asker, polis, sivil… gencecik çocukların ölümünü engellemek için siyasi parti liderlerinin kapısında adeta kamp kurdular.

Bir taraftan siyasi parti liderlerini ziyaret edip “Acaba bu ölümleri durduracak bir şeyler yapabilir miyiz” arayışlarını sürdürüyorlar. Diğer taraftan da yaşanan yıkımlardan, felaketlerden zarar gören insanlara kol kanat germeye çalışıyorlar.

Bir haber geliyor: Aileleri Sur’da, Silopi’de, Cizre’de, Nusaybin’de… sokağa çıkma yasağı uygulanan ilçelerde olan, fakat farklı illerde okuyan öğrenciler var. Sokağa çıkma yasağı nedeniyle ailelerinden maddi destek alamayan bu öğrenciler büyük sıkıntı çekiyor. Yardım edilmezse okullarını bırakmak zorunda kalacaklar.

Bir avuç insan yaşadıkları imkansızlıklara rağmen kendi aralarında bu sorunu gidermek için çırpınıp duruyor.

Sonra bir başka haber geliyor: Yakılan, yıkılan ilçelerde yoksulluk, perişanlık had safhada. Yardıma ihtiyaç var. Yine o bir avuç insan, bu yıkımların açtığı yaralara merhem olmak için çabalayıp duruyor.

Sadece bunlar değil. Sırf “Barış olsun, çocuklar ölmesin”dedikleri için işinden atılan, hapse konulan akademisyenlerin çektikleri sıkıntılar var.

Onların yanında durmak için ayrı bir çaba gösteriyorlar.

Evet, bunların hepsini bir avuç insan yapmaya çalışıyor.

Bu ülkenin gariban insanları sahipsiz

Tüm bu çabaların bende bıraktığı bir duygu var: Bu ülke ve bu ülkenin gariban insanları gerçekten sahipsiz. Başı derde düşenin kimsesi yok.

Asker, polis, sivil, hendekteki çocuklar… yoksul insanların çocukları toprağa veriliyor. Evleri yıkılıyor. Göçe zorlanıyor…

Fakat bu ülkenin kodamanlarının zerre kadar umurunda değil.

Halbuki küçük parmağını oynatsa tüm bu maddi sıkıntıları çözecek zenginlikte işadamlarımız var.

Fakat onların da vicdanı yok. Kalpleri uyuşmuş. Bu ülke insanına karşı zerre kadar sorumluluk hissetmiyorlar.

Siyasi partilerin al birini vur öbürüne

Siyasi partilerde ise durum daha da vahim.

“Aman bir şeyler yapın, yapalım” demek için MHP hariç meclisteki üç parti lideri de defalarca ziyaret edildi.

MHP edilmedi, çünkü herkes, kendi ülkesinin şehirleri ve halkı için“Taş üstünde taş, baş üstünde baş bırakmayın” diyen bir siyasi lidere laf anlatılamayacağının farkında.

Fakat diğer üç lider de ziyaret edildi.

Bir liderle yaptığımız görüşmeden sonra, heyetteki bir akademisyen arkadaşımız söyle demişti: “Her gün onlarca çocuk ölüyor. Biz sabahlara kadar uyumuyoruz. Fakat siyasetçilerdeki bu soğukkanlılığı, vurdumduymazlığı, çocukların canı üzerinden yaptıkları matematiksel hesapları görünce kalbimin ortasına yumruk yemiş gibi hissediyorum.”

Gerçekten de siyasetçilerde ideolojik ve siyasi hesapların kaynaklık ettiği akıl almaz bir kayıtsızlık, vurdumduymazlık hakim.

Bir siyasetçi, “PKK meseleye bizim gibi bakmıyor. Çünkü PKK’ya göre Kürt davasının yüzyıllık tarihsel süreci içinde Sur’un, Cizre’nin, Silopi’nin bir değeri yok” diyor.

Bir başkası “Bizim tabanın hassasiyetleri var. Bu hassasiyetleri dikkate almadan bir politika geliştiremiyoruz. Yapabileceklerimiz sınırlı” diyerek sorumluluğunu tabanındaki ideolojik takıntılara feda ediyor.

Bir başkası ise sorunları siyasetle çözme yetersizliğini, başarısızlığını vatan millet edebiyatıyla örtmeye çalışıyor. Partisinin ‘doğal lider’inin dayattığı bu çatışmacı politikalara ‘dava’ zarar görmesin diye ses çıkaramıyor.

Şunu biliyoruz ki hem asker-polis hem de hendekte ölen o çocukların tamamı yoksul insanların çocukları. İki tarafta da neredeyse tek bir zengin çocuğu yok. Siyasetçilerin çocukları yok.

Başkalarının çocuklarının canıyla rakiplerine karşı iktidar mücadelesi veriyorlar. Bu nedenle 300 çocuk ölmüş, 500 çocuk ölmüş umurlarında değil.

Tüm bu ölümleri bir taraf “Vatan millet için elbette ölünür”diyerek sıradanlaştırıyor. Diğer taraf ise “100 yıllık dava sürecinde sayıların çok kıymeti yok” diyerek.

Nasıl olsa ölüme gönderebilecekleri milyonlarca yoksul çocuk var.

Akıldan, vicdandan ve insanlıktan yoksun çağdışı davaları ve ideolojik hassasiyetleri için gariban çocukları toprağa vermekten rahatsız olmuyorlar.

Anne baba ve gençlere…

Tüm bunları niçin anlattım? Yakınmak, sızlanmak ve tarafların vicdansızlıklarına dikkat çekmek için yazmadım.

Çocuklarınıza sahip çıkın. Bu vicdandan, insanlıktan, akıldan yoksun siyasetin, savaşın malzemesi olmayın. Sorumluların, yapanların yakasına yapışın.

Eğer kendi malınızın, canınızın, hayatınızın koruyucusu olmazsanız başınız derde düştüğünde yanınızda kimse olmayacak.

Çocuklarınızı siz korumazsanız, onlar öldürecek, öldürtecek.

Gençler,

Kendi hayatlarınıza kendiniz sahip çıkın.

‘Dava’, ‘ideoloji’, ‘vatan’ diyerek bu vicdansız siyasetçiler bizim hayatlarımızı mahvettiler. Hem geçmişimizi hem de geleceğimizi heba ettiler.

Bari siz görün. Bari siz bu ‘dava’ dedikleri çağdışı ideolojik üstünlük sağlama kavgalarının kurbanı olmayın.

Kimisi ‘din’ diyerek, kimisi ‘Kürtlük’ diyerek, kimisi ‘Türklük’diyerek, kimisi ‘vatan’ diyerek aslında ideoloji kılıfı giydirilmiş çıkarları uğruna hayatlarınızı mahvediyorlar.

Çünkü bu ‘dava’ dedikleri her ne zıkkımsa, onu sizin canınızdan daha kıymetli görüyorlar.

Birilerinin ‘dava’ adı altında sürdürdükleri iktidar kurma çabaları için canınızı, geleceğinizi heba etmeyin.

“Kürtlerin yüz yıllık dava sürecinde olur böyle şeyler” diyerek ölümleri sıradanlaştıranların yakasına yapışıp sorun: “Bu neyin davası? Eğer demokratik hak için mücadele veriliyorsa çocuklarımız niçin ölüyor? Yok hayır bu bir savaşsa niçin açıkça söylemiyorsunuz?”

Eğer sesinizi yükseltmezseniz sizin canınızla oynadıkları bu savaştan asla vazgeçmeyecekler.

Çünkü herkes kendi davasının esiri olmuş.

Yaşama, huzura, sizin çocuklarınızın hayatına değil,  ‘dava’ diye yücelttikleri bir zırvaya değer veriyorlar.

DİKEN