İslamcı bir yazarın köşesinde okudum. Meksika’da yaşayan bir okuru mektup yazmış ve şöyle demiş: “Meksika’nın Chiapas eyaletinin başkenti, 120 bin nüfuslu San Cristobal de Is Cass’da 60 Müslüman yaşıyor. Bu 60 Müslüman dört gruba ayrılmış. Her grubun ayrı camisi, mescidi var.”

Yazar bu bilgiyi verdikten sonra Müslümanlara sitem edip, aynı yazıda “Kürt sorununun çözümü için İslam kardeşliğinin çok önemli olduğunu” söylüyor.

Üstelik bunu anlatmak için konferans vermek üzere Doğu’ya gidiyormuş!

Geçtiğimiz günlerde Başbakan Ahmet Davutoğlu da Mardin’de yaptığı bir toplantıda Kürt sorununun çözümünden bahsederken yine İslam kardeşliğine vurgu yaptı.

İslamcılarda böyle bir görüş var: Sorunları İslam kardeşliğiyle çözebiliriz. Ne kadar gerçekçi bir yaklaşım? Ne kadar uygulanabilir? İnsan ruhuna, yapısına, hayatın gerçeklerine ne kadar uygun?

Bu sorular üzerinde zerre kadar düşünmüyorlar. Uygulanabilir olmadığı ortadayken, bu görüşten bir türlü vazgeçemiyorlar. Vazgeçemiyor veyahut değiştiremiyorlar, çünkü yerine ne koyacaklarını bilmiyorlar.

Sanırım sorunlara gerçekçi çözüm üretememenin neden olduğu bir tıkanıklık bu.

Her 10 Müslümandan dokuzunu yine Müslümanlar öldürüyor

Tarihte neler olduğunu hepimiz biliyoruz.

Mesele iktidar, güç elde etme kavgası olduğunda Müslümanların birbirlerini nasıl öldürdüklerini biliyoruz. Bırakın kardeş olmayı, normal iki insan gibi bile diyalog kurmayı başaramamışlar.

Bugün yaşadıklarımız da ortada. Günümüzde öldürülen her 10 Müslümandan dokuzunu yine Müslümanlar öldürüyor.

Müslümanlar: Mezhep, cemaat, parti, tarikat… yüzlerce farklı gruba bölünmüşler.

Üstelik hepsi de birbiriyle kavga ediyor. İslamcı grupların en büyük düşmanları yine İslamcı gruplar.

Kendi partisinden, cemaatinden, mezhebinden olmayan Müslümana selam bile vermeyenlerin “İslam kardeşliği” vurgusu yapması hakikaten artık patolojik bir durum. Çünkü gerçeklikten bu derece kopmanın başka bir izahı yok.

İnanç kardeşliğinin bir safsata olduğunu gösteren sadece Müslümanların hali değil. Bütün dinlerde durum aynı.

Hristiyanlığa bakalım:

Aynı dinden insanların yüzlerce yıl birbirlerini boğazladığını, yok etmeye çalıştığını hepimiz biliyoruz. Hâlâ da mezhep, tarikat ayrılıkları devam ediyor.

Tüm bunlar bize gösteriyor ki “İslam kardeşliği” veyahut “inanç kardeşliği” insanlık tarihinin büyük illüzyonlarından biri. Belki de en büyüğü, en yaygını.

Artık bunu kabullenip, sorunlarımıza gerçekçi çözümler üretmemiz gerekiyor. Sadece inanç kardeşliği değil, etnik köken kardeşliği de büyük bir safsata.

Tamam, bizimle aynı inançtan, aynı etnik kökenden veyahut aynı kültürden kimseler gördüğümüzde bir yakınlık duyarız. Ama bu duygu bizi o kimseyle kardeş, dost olmaya, yol arkadaşı yapmaya yetmiyor. Siyasi, ekonomik, toplumsal, hukuki sorunları çözmeye ise hiç yetmiyor.

Çünkü hepimizin kişiliği, karakteri, ahlak anlayışı, yaşam tarzı, din telakkisi farklı. Farklı amaçlarımız, taleplerimiz, imkanlarımız var.
Hiç kimse, aynı dine inanıyor diye bir başkasıyla tam bir uyum sağlayamaz.

Ancak, “koşulsuz itaat” söz konusu oluyor ki onun da esasen inançla değil, çıkarla veya korkuyla ilgisi var. Bugün İslam dünyasına baktığımızda bunu apaçık görüyoruz.

Tüm bunlar ortadayken hâlâ “İslam kardeşliği” demek düşüncenin değil, kör bir fanatizmin ürünüdür. Kısırlığın, ufuksuzluğun sonucudur.

Erdoğan’la Arınç’ı kardeş kılamayan bir din, toplumu mu kardeş kılacak

İnsanları bir araya getiren, ortak bir duyguyla hareket etmelerini sağlayan inanç ortaklığı değil, hedef birliğidir. Aynı dinden olanların bir cephede omuz omuza savaşması bir inanç kardeşliği ya da yol arkadaşlığı değil, ortak amaçtır.

Aynı inançtan veya etnik kökenden olup da farklı partiden, cemaatten olanların birbirleriyle kavga etmelerinin nedeni de amaçlarının çelişmesidir.

İslamın ilk yıllarında Müslümanların birbirlerine besledikleri sıcak duygunun nedeni din kardeşliğinden daha çok hedef birliğine dayanıyor.

Ne zaman ki hedefler, amaçlar, kazanımlar farklılaştı,gözlerini kırpmadan birbirlerini öldürmeye başladılar. Diğer taraftan şunu da biliyoruz ki bir kimsenin “iyi insan” veyahut “kötü insan”olmasında inancın veyahut etnik kökenin zerre kadar etkisi yok.

Hal böyleyken sırf din ortak paydasına bakarak, “iyi insan-kötü insan” demeden herkesi “kardeş” görmek hangi mantığın ürünü?

Bu gözü kapalı, toptancı “kardeşlik” mavalının; haksızlık eden, hak yiyen, yalancı, hırsız, cani, iftiracı yani “kötü” kimselerin avantaj elde etmesinden başka ne işlevi var?

Hem kendi ülkenizde sizin gibi düşünmeyen Müslümanlarla bile sıradan bir diyalog kurmayı başaramamışken İslam kardeşliğinden, ümmet birliğinden bahsetmek…

Hakikaten anlaşılır gibi değil.

Kaldı ki inanç kardeşliği ya da ümmet birliği diye bir şey gerçekse, varsa Müslüman mülteciler niye Suudi Arabistan’daki, Kuveyt’teki ya da Dubai’deki kardeşlerinin yanına değil de Kanada’daki, Almanya’daki el alemin evine gidiyor?

Biraz düşünün. Gerçekçi olun ve artık “İslam kardeşliğinin”illüzyondan başka bir şey olmadığını kabul edin. Dünyada eşitlik, özgürlük, adalet gibi evrensel değerler var.

Bir tarafta bu değerleri benimseyen ülkeler, diğer tarafta da yaşamı sözde, temelsiz bir inanç kardeşliği üzerinden kurgulayan ülkeler var.

Bir tarafta sorunlarını bu değerler etrafında çözen ülkeler var diğer tarafta sorunlarını “İslam kardeşliği” ilüzyonuyla örten, erteleyen ülkeler var.

Bu iki grup arasında dağlar kadar fark var. Bunu siz de biliyorsunuz. Buna rağmen hâlâ meselelere İslam kardeşliğiyle çözüm bulacağınızı düşünüyorsunuz.

Söyler misiniz Allah aşkına, Hz Ali ile Hz Osman’ı bile kardeş yapmayı başaramayan İslam günümüz Müslümanlarını mı kardeş yapacak?

Veyahut Tayyip Erdoğan ile Bülent Arınç kardeş kılmayı başaramayan bir din, toplumu mu kardeş kılacak?

Hem sizin gibi düşünmeyen Müslümanlara düşman muamelesi çekip, hem de İslam kardeşliğinden bahsetmek ya ikiyüzlülüktür ya da akılsızlık.

Sizce hangisi?

DİKEN