Cumhurbaşkanı Erdoğan, 1 Kasım’da şapka çıkarılacak bir strateji ile siyasetin sihirbazı olduğunu bir kere daha ispatladı.

Bu zafer kurbanlar kesilerek kutlanacak. Kurban adaylarında haklı bir telaş var. Cemaati tek başına kurban verip tüm günahlarına kefaret sayılmasına fit oldukları belli.

Peki cemaatsiz bir Türkiye daha iyi bir Türkiye mi olacak?

İnançlı bir insan olarak üzülerek ifade etmeliyim ki; sadece Türkiye’nin değil, tüm dünyanın önündeki en ciddi mesele İslam’dır. 

Giderek yükselen sert bir İslam yorumu estiği coğrafyalara büyük acılar yaşatıyor. 

Onlarca sosyolojik ve tarihi gerekçe sıralayabiliriz tabii ama sonuç bu.

Anadolu’nun Mevlevilikten Bektaşiliğe kadim tasavvuf geleneği bir dalgakıran gibi hayatlarımızı bu sert akımlardan korudu. 

İnsan merkezli İslam yorumu Türkiye’de Müslümanların sivil toplum tabanlı cemaatler olarak örgütlenmesini sağladı. 

Siyasal İslam hiçbir zaman yeterince ilgi görmedi.

Tümevarım tümdengelime karşı

Aslında her iki ekol de aynı şeyi istiyor: Hepimizin dini bütün insanlar olmamızı. 

Ancak aralarında temel bir yöntem farkı var. 

Cemaatler tek tek ikna metoduyla amaca yürürken (tümevarım); siyasi partiyle bu işe kalkışanlar, iktidara gelip devlet gücüyle hayatın tüm departmanlarını ‘günah’ işlenemez hale getirmeyi, insanların bir süre sonra bu kabın şeklini almasını hedefliyor (tümdengelim).

Türkiye’de bu iki akımın iki büyük temsilcisi var: Gülen Cemaati ve Milli Nizam Partisi’yle başlayan ve Ak Parti’ye uzanan siyasi hareket.

Siyasal İslam, dünyada olan biten her şeyi Haçlı Seferi ya da Siyonist oyunu olarak açıklarken; Fethullah Gülen, Türkiye’deki papazlarla, hahamlarla, pastörlerle iftar açıyor; Papa ile görüşüyordu.

Cemaatin ana medyası olan Zaman, köşe yazarı profili olarak her zaman çoğulcu bir gazete olabildi. 

Siyasal İslam’ın arka bahçe olarak gördüğü imamhatiplere karşı cemaatin okulları müspet bilimlere yoğunlaştı. 

Siyasal İslamcılar bir kadınla tokalaşmazken cemaatin Abant Platformları hapishane ve mezarlık dışında yan yana gelemeyecek kimseleri aynı masa etrafında topluyordu. 

Hatta Ak Parti tam olarak Abant Platformu’nun partileşmiş hali olarak kuruldu ve bu sayede ‘patates dininden’ olanların da oylarını alabildi.

Ergenekon davası ile cemaat ortalığa saçıldı, aslında daha önceki benzer krizlerde başarılı bir ‘survivor’ olduğunu göstermişti.

Yine az risk alarak gemisini kurtaran kaptan olabilirdi. Bugün “fasa – fiso” diye geçilen derin devlet de Ak Parti’yi  çıtır çıtır yiyebilirdi. 

Cemaat belki ilk defa ciddi sorumluluk yüklendi. Ancak dava tersine döndü ve cemaati vurdu.

Çarpık hukuk sisteminin ve emniyet teşkilatının mevcut arızaları cemaatin hanesine yazıldı. 

Bu süreçte masum insanların da hakkı yendi. İtibar erimeye başladı. Kısacası; öküz zamparalığa çıktı, ilk geceden ay doğdu.
 
150 ülke

Neticede, Cemaat artan devlet baskılarına direnmek yerine tası tarağı toplayıp gidebilir. Gidebilecekleri 150 tane ülke var. 

Düne kadar Türkiye’dekiler oralardakilere bakmıştı, şimdi o ülkedekiler Türkiye’dekilere bakabilir. 

O ülkelerdeki yerleşik hayatlara tutunabilirler, yeni işler kurabilirler. Belki de daha mutlu ve daha verimli olabilirler.
 
Peki biz ne olacağız?

Cemaatin dengelemediği, etkisini seyreltmediği bir egemen siyasal İslam ile baş başa kaldığımızda bizi ne bekliyor?

Akın İpek’in Mehmet Ali Ilıcak’tan satın aldığı Bugün gazetesiinde Aykut Işıklar magazin yazmaya devam edebildi. 

Ancak çığ gibi büyüyerek gelmekte dindar neslin ilk kayyumu “olmak” fiilinin bile kullanımını yasakladı.
Yani cevap; olmak ya da olmamak kadar keskin.

NOKTA’YA DAİR BİR NOT

Nokta dergisi kapağını bir okur olarak sevmedim ve dergiyi satın almadım. Bu yetmiyor mu?

Bir kapak için iki gazeteciyi silahlı isyana tahrikten tutuklamak ne demek? 

Birkaç savcının ellerindeki iki üç kanun maddesini yalamaya çevirmesi, önüne gelen gazetecinin kafasına indirmesi bu ülkeye yakışıyor mu? Evet, maalesef çok yakışıyor.

MEYDAN