Konya’daki milli maç öncesinde yapılan saygı duruşunda tarihimizin en kanlı terör saldırısında ölenlerin hatırasına yuh çekip tekbir getirerek hakaret eden zihniyete mensup olanlar ile Ankara katliamı kurbanlarının değerlerini paylaşan kesimlerin aynı ülkede yaşamayı sürdürmesini nasıl sağlayacağız?

AKP ve Erdoğan iktidarının sona ermesinin ardından siyaset sınıfı, sivil toplum ve aydınlar, bu soruya geçerli bir cevap bulabilmenin sorumluluğuyla yüz yüze gelecek.

Bu ulvi amaç için ortak çaba harcayabilmenin bir ön koşulu var elbette: Türkiye’nin, birliktelik zeminini AKP ve Erdoğan iktidarının gitmesinden önce külliyen yitirmemiş olması…

Bu zemin zaten hiçbir zaman kapsayıcı ve sağlam olmadı.

Cumhuriyeti kuranlar, imparatorluğun bakiye ahalisinden bir Türk ulusu yaratma projesinde ancak kısmen başarılı olabildi. Modern ve laik bir Türk ulusu yaratmak için uyguladıkları toplum mühendisliği kendilerine İslamcılık rövanşizmi ve Kürt sorunu olarak geri döndü.

Toplum değil toplam olduk

Günün sonunda, bir toplum olmayı da başaramadığımız görülüyor.

Erdoğan ve partisinin kutuplaştırıcı, ayrımcı ve dışlayıcı iktidar olma politikaları, sonunda Türkiye’nin ahalisini mezhep, etnisite, kültür ve yaşam tarzları ekseninde bölünmüş, birbirine yabancılaştırılıp düşman edilmiş bir gruplar toplamına dönüştürdü.

Toplum değil toplam olduk. Karşıt topluluklar toplamı…

Konya’daki statta o mide bulandırıcı saygısızlık eylemini yapan güruh, sadece kurbanların kimliğine yönelik bir düşmanlık ifade etmiş olmadı… Aynı zamanda onların ve onlar gibi olanların eşit vatandaşlık hak ve hukukunu tanımadığını da ilan etti.

Bu kalabalığın, yuhaladığı insanların terörizme kurban gitmiş masum siviller olduğu gerçeğini göz ardı etmesi de bir o kadar üzücüdür. Hümanizmden zerrece nasiplenmedikleri görülen bu holiganların, kurbanlar düşmanlaştırdıkları kesimlerden oldukları sürece toplu kıyım ve terörizme herhangi bir itirazının bulunmadığı da anlaşıldı.

Sokak faşizminin bu en çıplak hali, karşımıza bazen gazete önlerinde “Bu ülkeden def olup gideceksiniz” diye bağıran lümpen siyasetçi olarak çıkıyor; bazen de canlı yayınlarda‘sahillerde yaşayanları denize dökmek’ten söz eden gazeteci kılıklı parti aparatçiği olarak…

Bunlar buzdağının görünürdeki kısımları.

AKP çözüm değil, sorunun kendisi

Karşımızda, ülkenin birliktelik zeminini tehdit eden, tenkil ve tehcire açık bir eğilim var. Düşmanlaştırdığı kimliklere ve gruplara mensup olanları bu ülkenin eşit vatandaşları olarak görmeyen, onlara var olma hakkı tanımayan, toplu kıyımı da amacına ulaşmanın mazur görülebilir bir yöntemi olarak içselleştirmiş bir siyasi kültürün tezahürleri bunlar…

Siyaset, Türkiye’nin sonunda güneyimizdeki Ortadoğu ülkelerine benzeyip mahvolmaması için vakit geçirmeden çözüm üretmek zorunda. Bu çözümün ise AKP’den gelemeyeceği aşikar. AKP çözüm değil, sorunun kendisi. Bu tahripkar siyasi kültürün üreticisi ve odağı.

Türkiye’nin bir merkez sağ partiye ihtiyacı var

AKP aşırı uca kayarak faşizan bir partiye dönüşürken, bir zamanlar kapsadığı merkez sağda boşluk meydana getiriyor.

Merkez sağda ortaya çıkacak bir siyasi partinin barajı geçme şansı 2013’e kadar yok denecek kadar azdı. Artık öyle değil. AKP’nin radikalleşmesine paralel biçimde süren inişi, merkez sağda yeni bir oluşumun başarısı için büyük fırsatlar doğuruyor.

Türkiye’nin ihtiyacı beş partili sistem. Beşinci parti mutlaka parlamentoya girmeli ve bu modern bir merkez sağ parti olmalı.

Soğuk Savaş dönemi ve 1980 sonrasının hastalıklarından kurtulmuş, yolsuzluk kültüründen arınmış, devletçi kafa yapısını terk etmiş, sivil, uygar ve çağdaş bir merkez sağ parti…

Daha da önemlisi, yanlış ellere düşmüş Sünni Türk kimliğine yeni, yapıcı ve barışçı bir gündemle sahip çıkmayı becerebilen bir merkez sağ partiye ihtiyaç var. AKP ve MHP’ye terk edilen bir Sünni Türk kimliğinin diğer kimliklerle yapıcı ve barışçı bir varoluşu mümkün olamaz ve iç çatışma tehdidi bertaraf edilemez.

Ülkemizdeki ‘ölümcül kimlikler’ meselesinin çözümü, Sünni Türk kimliğinin başka kimlikleri yok sayanların sahipliğinden kurtarılmasından geçiyor.

Belki o zaman ölülerimiz de rahat eder.

DİKEN