Çocukluğumun bütün bayramları, anamın hapisteki dayımın fotoğrafını çıkarıp iç çekerek hıçkırıp ağlayışını izlemekle geçti.

Ergani Dicle Köy Enstitüsü mezunu öğretmen dayım Mahmut, 1969’da  bir otobüste kan davasından iki kişiyi vurmuş, kendisi de ağır yaralı olarak yakalanıp müebbet hapse mahkûm edilmişti.

Anam, her bayram dayım için hıçkırıp gözyaşlarını silmeyi bir kardeşlik erdemi sayar, her bayram artık rutinleştirdiği bu matemin benim ve kardeşlerimin üzerinde bırakacağı etkiyi bilmez ya da sezmezdi.

Bu yüzden çocukluk yıllarımda anlamıştım ki, anam için bayram, dayımın hapisten çıkacağı zamandı; çocuk dünyamın algısıyla benim içinse bayram, anamın gözyaşlarının dineceği zaman…

Dayımın 1979’da genel aftan yararlanarak hapisten çıkmasından sonraki yıl, 1980 12 Eylül askeri darbesiyle bu kez de ben hapishaneye girince, o yıllar doğan küçük kardeşlerimin payına da anamın benim fotoğraflarıma bakarak ağladığı yıllar düştü.

Velhasıl kısacık ömründe her bayram ağlamak için nedenleri hiç bitmedi anamın. 

Çocukluğumdan gençliğime biraz da bu yazgılara bakarak anladım ki, aslında en güzel bayram anaların ağlamadığı ve ağlatılmadığı zamandır.

En güzel bayram, bir düşe, bir amaca ulaşılan zamandır…

Bayram, mutlu an’lardır belki

Bayram, sevdiklerimizi bayramdan bayrama hatırlamakta değil, o sevgiler için küçük insani incelikler ortaya koyabildiğimiz zamandır belki.

Bayram, bayramdan bayrama barışmakta değil, herkesin hem birbiriyle, hem ötekileştirdikleriyle kesintisiz barışık olacağı, kalacağı zamanlar belki.

Bayram, oturup  “bayramınız mübarek olsun” diyen aynı şablon SMS mesajını topluca tanıdık tanımadık telefonumuzda kim kayıtlıysa göndermek  değil, hayatın ve dünyanın bir bayram yerine dönüşmesi için herkesin kendince bir katkıda bulabildiği zamandır belki.

Bayram, çamaşır suyu kokan perdelerimizi çekip, en leziz yemekleri tıkınmak değil, kanla yıkanan bu sağır dünyada işitileceklere kulak, öpüleceklere dudak,  susamışlara su, hastalara ilaç olup, insan çığlıklarının kulaklarımıza çarptığı ve bir yangın yerine dönen şu dünyada bu yangından vicdanlarımızı kurtardığımız zamandır.

Bayram, herkes kendi vicdanının önünü süpürdüğünde, bembeyaz olabilecek bir ülkede insanların sevginin, barışın ve kardeşliğin ortak dilinde buluşabileceği zamandır belki…

Bayram, susmanın haksızlıklara ortak olmak ve rıza göstermek olacağını anladığımız zamandır belki.    

Bayram, bazen gülüşün bir ömre bedel olabildiği, insanca bir erdemin takdir görebildiği, bir haksızlığın yırtılan yerinden onarılabildiği zamandır belki.

Bayram, bir çocuğun hapisteki babasının hasretle ısıttığı düşlerinden çıkıp gelmesi, bir hastanın iyileşip hayata yeniden dönmesi ya da zamanın açtığı bir yarayı tutup bir ucundan yine zamanın gömmesidir belki.

Kesintisiz mutluluk yoktur; mutlu an’lar vardır. Bayram, bir ananın hıçkırıklarını dindirecek mutlu an’lardır belki.

     Bayram, an’lardır belki…

     Herkese iyi bayramlar!  

MEYDAN