- 24.04.2018 00:00
Yani ez cümle, bu meseleyi uzun zamandır gündeme getirmek istiyorum diyorum. Sabitlenmiş twitime bir bakın, Salyangoz turne afişini yerine koyup değiştirmiyorum. Değiştirmiyorum ki iki kişi fazla okusun.
Denize girip boy veren insanlar gibi uyarayım sizleri. 100 yıl önceki acıların tekrarına gebe yarınlar.
Geç olmadan durdurun...
Şimdi, gelin, yazıyı “Kürtlerin en çok sordukları sorular ve o sorulara cevap” formuyla sürdürelim.
Peki ne yapmalı, tüm Kürt güçleri olarak TC’ye teslim olun mu diyorsun?
Kürtlere Ne Olacak -2- buradan okuyabilirsiniz
Kürtlere Ne Olacak -3-
Bunu bana diyen benimle daha da muhatap olmasın. Ben teslim mi oldum bu kavgada ki sana bunu diyeceğim. Bozuşuruz yani.
E politik faaliyete ya da savaşmaya devam edeceksek ne diyorsun o zaman? Yapıyoruz zaten...
Aynen ve tüm gücünüzle devam etmelisiniz zaten. Olası katliam en güçsüz kaldığınızda gerçekleşebiliyor. Her kurumunuzla, HDP başta tüm yapılarınızla ve hatta cephede güçlü olmalısınız. Türk askeri, polisi vurmaya devam edin demiyorum.
Bölgede sadece DAİŞ çeteleri için bile silah tutmalısınız evde. Hatta memlekette de SADAT yüz binlerce silahı paramiliter güçlere dağıtmışken “tedbirli olun” falan gibi esnek bir cümle kurayım da Alman Jandarması “halkı şiddete teşvik ve övgü”den almasın bizi.
E Hem direnin diyorsun hem de Beyaz Türkler gibi Hendek direnişini kriminalize ediyorsun. Düşman değilsin biliyoruz ama ne diyorsun yani?
Kürtler hakkında konuşurken Ermeniler hakkında konuştuğumdan daha rahatım. Aramız iyi, evet. Ama sebepleri var.
Mesela ben de Kobane’de ailesiyle yaşayan Ermeni bir aile olsam, kesin YPG’ye sığınırdım. Bunun için bana terörist desinler isterlerse ama gerçek bu. İzmirli bir Türk aile de orada olsa onlara sığınır yani.
Bölgedeki tek seküler ve kadın, çocuk kurtaran yapı YPG sonuçta. Türk ordusunun da propaganda filmlerine bakmayın.
Onlar da çok şefkatli değiller. Kızılay iyi çalışıyormuş diyorlar. El Nusra’da Kızılay kamyonu çıkmıştı da dediler bir ara, bilemiyorum...
Ama Kürtler, 100 yıl önceki ataları “Hamidiye Alayları”nın insanlık suçlarını siliyorlar tarihten.
İnsanlığa sahip çıkıyorlar o kadar gözü dönmüş İslamcı çetenin arasında. Şahitler var bölgeden. Durum aynen dediğim gibi...
Yani düşman kelimesini de silelim sorudan. Aynı cümlede geçmesin adımız.
Hendek direnişini kriminalize de etmiyorum. Çocukların yanmış cesetleri çıkarılırken oradaydım.
O tankların çocuklarımızı, hatta Osman Baydemir’in de göz bebeği Surp Giragos Ermeni Kilisemizi nasıl yaktıklarını gördüm.
Lanet olsun bu şiddete. Selahattin Abi’ye bir imkan verselerdi bari hayat kurtarmak için.
Belki HDP bu vahşeti durdururdu. İşin aslı niyetleri yoktu ki?
Çocukları barikatlara sıkıştıracak kadar öfkelendirip sonra kasten yaktı bu devlet. Tam da bundan bahsediyorum işte.
Bu kadar gereksiz şiddet niye?
Devlet niye durmadan Kürt gençlerini katlediyor topluca düşünsenize bir?
Vahşilik sevdiği, gözü döndüğü için mi sadece?
Savaşabilme potansiyeli olan, eli silah tutan veya tutacak olan her Kürdü niye öldürmeye çalışıyor devlet?
Niye katliam adına hiçbir fırsatı kaçırmıyor?
Cevap yine Ermeni soykırımının konuyla ilgili uğursuz benzerliklerinde gizli.
Bize de aynı şeyi yaptı İttihatçılar.
1.500.000 insan, koca bir halk nasıl direnmeden katledilebilir?
Ermeni erkeklerinin hepsi Markar Esayan gibi de halkını yalnız mı bıraktı zannettiniz?
Her patrik koltuğuna oturanı Aram Ateşyan mı bellediniz?
Önce tüm erkekleri askere alıp katlettiler. Zaten Osmanlı cephe savaşlarında da, Osmanlı adına pek çok yiğit Ermeni ölmüştü.
24 Nisan’da da tüm aydın kadroları gitti. Aydın kadroları götürülürken öz savunma falan yapacak yiğit kalmamıştı çevrede. Sağ kalanlar, yani halkım, kadın ve çocuklardan oluşan kafilelerle ölüme gönderildi.
Bugünkü devleti, mantıksız gibi görünse de anlamaya çalışalım.
Neyin peşinde olabilir?
Unutmayalım, Erdoğan İttihatçı akla teslim oldu artık. Hatta devleti iade etti onlara. Cemaatçilerin diplomat kadroları gitti, Doğu Perinçek geldi devlete. İttihatçı geleneğin alışkanlıklarını unutmayalım.
Bu arada Hatay, Samandağı’ndaki şanlı direniş ayrı. Ermeniler orada direndiler. O meseleyi, Hendek, Afrin derken 5.000-6.000 Kürt gencinin katledilmesindeki manayı anlatırken yazacağım.
Bizi Ermenilere benzetip durma. 40 yıllık mücadele, örgütlü bir halk, Rojava Devrimi, Önderlik zekası var bizde. Bizim halimiz farklı. Üstelik nüfusumuz çok kalabalık.
Önder, önderlik, örgüt, örgütlülük konularını ilk yazıda biraz kıyaslamıştım zaten.
Rojava, Kobane, Afrin gibi mevzular için Zeytun, Adana , Sason gibi tarihsel Ermeni direnişlerine bir göz atın derim. Hepsi kendi özelinde anlamlıdır ve tarihidir.
Ama şu anda gidişata bakıyoruz. Sonraki hamleler hakkında sesli düşünüyoruz. Kahramanlık geçmişimizden sonra bahsederiz.
“40 yıllık mücadele” meselesine gelince: Ermeni meselesi 24 Nisan 1915’te başlayıp bir iki yılda soykırımla halledilmiş bir mesele değildir.
Dönemin, Osmanlı açısından azınlıklar sorunu ve bizler için daha anlamlı olan Ermeni ve Rum halklarının mücadele tarihi, Kürt meselesinin sorun ve mücadele tarihçesi yanında fena durumda değildir.
Zaten Türk devlet aklı, sorun artık kangrenleşince büyük müdahale ediyor. Asimilasyon imkanı kalmayınca, kimliğini kalabalıklar içinde eritemediyse, yok edemediyse bu yöntemi kullanıyor.
Kimliğini yok edemeyince halkını yok etmek istiyor.
Cadılık gibi olmasın ama korkutucu bir başka benzerlik; Ermeni meselesinde de 40 yıl gibi ‘yakıcı’ bir sürecin sonunda katliama karar verilmesidir.
Kürt meselesinin 40 yıllık olmadığını biliyorum. ‘Yakıcı 40 yıl’ benzerliği ilginç sadece.
Sonucun, devlet aklı nezdinde “artık Kürtleri eritme imkanının kalmadığının anlaşılması” olduğunu söylüyorum.
Nüfusun fazlalığı meselesi yine yanlış algı. Soykırım dediğimiz olgu “son terörist etkisiz haline getirilene kadar” gibi işlemiyor.
Majör bir katliam ve sağ kalan mağdurlara nefret algısı yayarak, kalanların o coğrafyada zaten barınamaması gibi işliyor. Sağ kalanların izlerinin silinmesi zamana bırakılıyor.
Bakınız Hrant Dink cinayeti. 100 yıl sonra bile Ermeni olduğu için vuruldu abimiz.
Devlet, en az Yasin Hayal kadar nefret ediyordu hala ondan.
Soykırım laneti hiç bitmiyor yani. Ülkende yaşayamıyorsun.
Hem öldürüp hem ölüne küfrediyorlar. Adın küfre dönüşüyor.
Anlatmayayım, biliyorsunuz işte...
Çözüm önerilerine geç artık...
Elimde sihirli bir değnek yok.
Ama fikrim var. Direnmek meselesi, tutsaklık, sürgünlük hatta ölüm cepte neticede.
Üzerimde çelik yelek, koruma ordusu Afrin için oyun oynayacağım Mayıs’ta, Paris’te.
Evet, reklam olsun, paranın tamamı Afrin sürgünlerine gidecek. Şişme bota kaç insan bindirmezsek o kadar “Ermeni ailelerine katliam esnasında yardım eden Kürt” gibi anar tarih bizleri.
Şeref madalyası gibi taşırım boynumda bu direnişi, oyunu ya da durduğum yeri ben.
Ama yine de en önemli fikrim “gençlerinizi kolay kolay öldürtmeyin kardeşim”dir.
Sadece hümanist bir adam olduğumdan söylemiyorum bunu. Siz de zaten öyle yapıyorsunuzdur, insan hayatı gözetiyorsunuzdur eminim.
Mesela hendeklerde öyle olmadı ama...
Hatta düzenli NATO ordusuna karşı Afrin direnişi bile tartışılabilirdi askeri bir bakışla.
Kısa sürede düşeceği kesin bir kent için kaç asker kaybedilebilir?
Bu iki meselede, tekrar ediyorum, “binlerce” Kürt savaşçısının ölümünü göze almak askeri olarak tartışılır yani.
Enver Paşa soykırımcı bir katildir.
Sarıkamış’ta beceriksizlik sonucu binlerce gencin katledilmesinden sorumlu olduğundan da askeri olarak yargılanmalıdır ayrıca.
Yanlış anlaşılmasın, aklımda bu kararları alan Kürt komutan ismi yok, kimseyi hedef göstermiyorum.
PKK pratiğini biliyorum ve bunlar hep tartışılıyordur kesin.
Ama gençlerinize iyi bakın diyorum...
Ermeni soykırımı sırasında sağ kalan, eli silah tutan, az sayıdaki genç, Musa Dağı’nda koca bir köyü kurtardı.
Hollywood filmini yapacak bu direnişin neredeyse. Üstelik başka yerlerde katliamlar sürerken direnecek savaşçı kalmamıştı, Musa Dağı hikayesi ondan önemlidir.
Ez cümle öz savunma anlamlıdır ama ölüme tahammülünüz olmasın diyorum.
“Bedel ödemişlik” siyaseti kanserdir. Sağ ve özgür olmak devrimcinin ilk görevidir.
Hayko efendi askeri konuları da mı biliyormuş?
“Gençlerinizi kolay ölüme göndermeyin” fikri askeri bir öneri değildir. Üstelik önerilerimden sadece biridir. Ve her kesim içindir. Daha çok “öneri” konuşmamız lazım, yerim yok. Başka vesilelerle tartışmaya devam ederiz zaten.
Ama üstüme gelirseniz, evet arkadaş, askeri konuları da biliyorum...
Bireysel güvenlik meselesinde 4 yılı Türk polisi, 1 yılı Alman polis ordusu olmak üzere 5 yıldır korumayla yaşıyorum ben.
Yollarda sağı solu kesmekten, insan yüzü seçmekten tecrübemle Beyoğlu Mis Sokak barlarında kapı güvenliği olabilirim yani...
Bu durum TC yüzünden...
Bir de PKK’nin yoğun savaş dönemi öğretti bana askeri konuları.
Hayır, Suriye kamplarında gerilla eğitimi almadım.
“Her Türk Asker Doğar”daki zorunlu askerim ben.
1996-1998 arası Dersim’de askerdim.
Hani o dünyada ilk havaya uçurulan Bando birliği vardı ya?
Tunceli Jandarma Bandosu...
Onun askeriydim işte...
İstiklal Marşı çalarken Zilan’ın Dersim meydanında kendini patlattığı hani.
Hani Salyangoz kitabımda anlattığım...
Nadire Mater’in “Memed’in Kitabı”ndaki savaş travması yaşayan 42 askerden biri olarak anlattığım hani...
Zilan’ın Kürt Kadın Hareketi’nin öncüsü olduğu eylem.
Sekiz bandocu askerin sazlarıyla beraber paramparça olduğu eylem.
Hani bodrumlarda yakılan Mehmet Tunç’un da, Zilan pimi çektiğinde elinde sazıyla yaralandığı, zorunlu asker olduğu birlik.
Çok asker öldü orada.
Çok da Kürt öldü...
18 ay boyunca çok ölüm gördüm.
Savaşı gördüm.
Yani bir başka “askeri” deneyimim de PKK’nin o eylemi yüzünden...
Sonrasında da çok ölü gördüm.
Hrant Abi’yi yerde gördüm ben be.
Bu da benim kaderim yüzünden...
Söyledim, rahatladım...
Not: Beni “çözüm önerileri” konusunda en çok etkileyen Süleyman Demirtaş’ın fikirleri gibi geliyor. Bir yazı yazacaktır umarım. Bu mecradan yayınlanır hatta.
Yorum Yap