Aylardır devam eden “iç savaş” hepimizi negatif yönde etkiledi/ etkiliyor. Çatışmalar tırmandıkça olumsuz sonuçlarına daha çok katlanmak zorunda kalacağız. Hiç birimiz savaşın yarattığı tahribattan kaçamıyoruz. Her geçen gün hayatımızda bu yıkımın acı sonuçlarını daha çok hissediyoruz. En kötüsü ise çatışmaların ne zaman sona ereceğini bilmiyor olmamızdır. Tam bu nedenle geleceğe dair bir umut besleyemiyoruz. Bu durum karşısında moralimizin iyice bozulması kaçınılmaz oluyor. Bunları düşündükçe uykularımızı kaçıyor, huzursuz oluyoruz. Kendimiz ve yakınlarımız için kaygı duyuyoruz.

Yine de çatışmaların hüküm sürdüğü topraklardan uzak yaşayanlar şanslı bile sayılabilirler. Bir de savaşın tam göbeğinde yaşamak zorunda kalan binlerce insanın içinde bulunduğu zor durumu düşünelim. Onlar tam bir felaket yaşıyorlar. Onbinlerce insan göç etmiş durumdadırlar. Evler, işyerleri, mahalleler yıkılıyor. Kentler yok oluyor. Tarih elden gidiyor. Yüzbinlerin hafızaları siliniyor. Savaş bölgesinden çıkanları evsizlik ve açlık bekliyor. Üstelik öyle uzak yerlere de göç edemiyorlar. Umutla terk etmek zorunda kaldıkları evlerine kavuşmayı bekliyorlar.

Mardin’in İdil ilçesinde sokağa çıkma yasağının kaldırılmasından saatler sonra insanlar yuvalarına, doğup büyüdükleri mahallelerine ulaşmak için uzun konvoylar oluşturdular. Öte yandan bir kez daha memleketlerini terk etmeyeceklerinin hiçbir garantisi yok. Bir başka gün bir kez daha yollara düşebilirler. Kürtler, son yılların en büyük göçünü yaşıyorlar.

Çatışmalar bir ilçeden diğerine sıçrıyor. Bu, her şeyden önce çok sayıda gencin hayatını kaybetmesi anlamına gelmektedir.

Çatışmaların sürdüğü yerleşim birimlerinden biri de Yüksekova ilçesi.

70 bin nüfuslu şehrin tamamı bir “harp alanı” hâline gelmiş durumdadır.

Hakkâri’de yaşayan bir arkadaşım, ilçede bir tek “sivilin” bile kalmadığını söylüyor. İnsanlarının büyük çoğunluğu Van’a göç etmiş. Bir bölümü Hakkâri merkezine, küçük bir kısmı ise Mersin’e yerleşmiş. Aç ve çaresizler.

Hakkârili dostum “Hemen her gün Van’a göç etmek zorunda kalan akrabalarımla görüşüyorum, durumları çok zor” diyor. Umutlarını yitiren insanlar; okula gidemeyen ve gelecekleri karartılan binlerce çocuk.

Hakkârili arkadaşım şöyle devam ediyor; “Yüksekova çevre köylerden çok göç aldı. Bu kente gelenler bin bir zorluk içinde çalışarak bir ev sahibi oldular. Şimdi o evleri yaşanmaz bir durumdadır. Göç ettikleri yerlerde barınacakları bir yerleri, ekmek alacak paraları yok. Hiçbiri bu perişanlığı hak etmiyor.”

Şu birkaç ay içinde olup bitenleri gözden geçirdiğimizde, bu savaşın anlamsızlığı ortaya çıkıyor. Milyonların istemediği bir savaş bu.

HDP milletvekili Altan Tan, TBMM’de düzenlediği basın toplantısında şunları söyledi: “PKK’nin kayıtsız, şartsız silahlarını susturması, 2013 Newroz’unda Öcalan’ın çağrısı doğrultusunda silahlı güçlerini Türkiye dışına çıkarması ve silahla hak arama şekline son vermesi gerekir. Hükümetin de atması gereken bütün adımları atması, diyalogları, görüşmeleri, demokratikleşmeyi yeni anayasanın içine koyarak sonuçlandırması gerekir.”

Bu yıkımdan çıkmak için başka bir yol gözükmüyor.

Kürtlerin büyük çoğunluğu bu acı tablodan memnun değildir. İnsanlar savaşın bir parçası olmak yerine, göç etmeyi tercih ediyor. İç çatışmalardan, silah seslerinden bıkmış durumdadırlar. Ne yapılacaksa abluka, hendek ve ölümlerin olmadığı bir ortamda yapılmasını istiyorlar.

Eğer bir eylem biçimi, onbinlerce insanın göç etmesine yol açıyor; hayatlarını daha da çekilmez hâle sokuyorsa baştan sona yanlıştır anlamına gelmektedir. Bu yanlıştan dönülmelidir.

Kürt halkı bu savaşı hiç istemedi. Onların bu savaştan hiçbir çıkarı yoktur.

enversezgin54@gmail.com