Ali de yok artık aramızda.

Bu sabah verdik toprağa. Beyaz bir küp içinde.

O da yakılmak istemiş.

Mezarlığın kilisesinde bir rahip yaptı konuşmayı. Sanırım Ali'yi tanıyordu. Yaptıklarını, ne kadar sevildiğini anlattı hüzünlü bir sesle. Kilisenin yüksek tavanlarında sadece rahibin değil, Ali'yi sevenlerin hıçkırık sesleri de yankılandı durdu. Konuşma bittikten sonra kara elbiseli, melon şapkalı iki görevli, Ali'nin küllerini mezara taşıyarak, küçücük bir delikten sarkıttı aşağıya.

Yıllar öncesine gittim. Ertan'ın sıcak küllerinin durduğu bakır küpü kendi ellerimle taşımış ve toprağa da kendim koymuştum. O zaman nasıl da yanmıştı ellerim, yüreğim.

Bugün, yağmur vardı, hava da buz gibiydi. Ama tıpkı 15 yıl öncesi gibi cayır cayır yandı ellerim. Mezarın basında yaşlı babası, kardeşleri, onu sevenler... Herkes sırılsıklamdı. Yağmurdan mı, gözyaşından mı bilemedim.

Sonra bir kahvede oturduk yakınlarıyla, arkadaşlarıyla. Eski günlerden, neler yaptığımızdan bahsettik. Ali Mulumululu'yu andık doya doya.

Düşündüm tekrar. Ne zaman bir yakınımı, arkadaşımı toprağa versem hep bunu düşünürüm. Düşünürüm de sonra unuturum da.

Sonunda bir çukura giriyoruz hepimiz.

Çırılçıplak. paradan puldan, kağıttan kalemden, koşuşturmalardan, hırstan, projelerimizden, sevdiklerimizden, nefret ettiklerimizden, politikadan ve herşeyden soyunarak, herşeyi geride bırakarak, çırılçıplak.

Eşitlendiğimiz tek an bu an işte.

Bunu bilerek yaşayabilsek.

Ne geçici hırslar uğruna birbirimizin canını yakardık, ne kavga ederdik. Belki de savaşlar bile olmazdı. Dargınlıklar, kırgınlıklar, alınganlıklar nafile.

İnsandan ve dostluktan daha değerli neyimiz var ki bizim?

Bugün 30 yıldan beri tanıdığım arkadaşlarımla beraber, 30 yıldır tanıdığım başka bir arkadaşımın küllerini, artık bu son olsun diyerek verdim toprağa.

Güzel uyu Ali kardeşim.

(Berin Uyar. 27.Mart 2015, Essen)