Darbe girişiminden çıkarılacak çok ders var.

Balyoz, Ergenekon davalarındaki harekât planları içinde yer alan bombalamalar için dönemin Genel Kurmay Başkanı İlker Başbuğ “Türk askeri bunu nasıl yapar, bunu nasıl düşünebiliyorsunuz ” diye hayretle soruyordu ya, cevabı şimdi bulduk: Demek ki, Türk Askeri de bunu yaparmış. İnsanlar üzerine kurşun sıkar, kendisine koruması için emanet edilen meclisi bombalarmış. 17 yaşındaki çocuğun yaşını büyütüp geçmişte asmadı mı?

Güdümlü hale getirdiğin devletin kanalına darbeciler el koydu da, senin arkanı o üzerinde kurduğun baskıyla hayatı zehir ettiğin basın kolladı. Yoksa darbenin kırılma noktası o mesajlar kamuoyuna iletilemeyecekti.  Demek ki neymiş “özgür basın” herkese lazımmış.

Darbe girişimini yapanlar FETÖ’cüymüş. Biz onları basın organlarına, dershanelerine, ekonomik kaynaklarına el konulduğu için mağdur bilirdik. Bir gece de sözde mağdurun katile, teröriste dönüştüğüne tanık olduk.  FETÖ’nün gerçekten bir de terör yüzü varmış, o da buymuş dedik.

İçimizde mağdur görünümlü daha ne kadar katil var acaba, biliyor muyuz?

Peki, bu imanı bütün FETÖ’cüler, imanı bütün Türkçülerin karargâhı milli orduda darbeye kalkışacak kadar nasıl güçlenebildiler?

Önlerini kim açtı, orduda nasıl kadrolaştılar? İktidarların hep kendi katillerini besleyip büyütmeleri bu toprakların kaderi mi? Türkçü “derini” tasfiye edeyim derken, imanı bütün “derini” (paraleli) hortlatan kim? Fırsat siyaseti güden değil mi?

Yandaşlara yeni sokak deneyimleri yaşatırken, arkasına bayrak asmış asker avcıları sokaklarda çoğalırken yeni “derinler” oluşmasına, yeni darbeler için yeni zorbalar yetişmesine yol vermiş olmuyor musun?

Bu bataklık suyunu hep nereden devşirdi, fırsat siyasetinden değil mi?

7 Hazirandan itibaren yaşanan süreç her adımda kargaşayı, kamplaşmayı, huzursuzluğu arttırmadı mı? İçinde yaşadığımız karabasanın mimarları iktidarda olsun, muhalefette olsun fırsat siyasetçileri değimi? 

“Demokrasi” diyen, “hak, hukuk diyen” bu ülkede hep sopa yedi. Bir şair bölücü diye 22 yıldır tutuklu yargılanıyor, davası bir türlü sonuçlanmıyor, ne zaman sonuçlanacağı da belli değil.  Ölen öldüğü yerde kalıyor. Onca katliam oldu, faturasını ödeyen çıktı mı?  Darbe simsarlarının yetiştiği bataklık suyunu buradan almıyor mu? Bunun sorumlusu kim? İktidarda olsun, muhalefette olsun fırsat siyaseti peşinde koşan siyasetçiler değil mi?

Cumhurbaşkanı öldürülmek istendi, genelkurmay başkanının boğazına yapışıldı, meclis, MİT binası bombalandı, haber kanalları, gazete binaları içinde askeri zorbalar cirit attı. Peki, ders aldık mı?

Üniversitelerde, devlet kurumlarında suçun içinde yer almamış insanları, sırf şucu bucu diye paketleyip kurumlardan atınca bataklık kuruyacak mı?

İdam cezası geri gelince karnımızın şişi inecek mi? Kendimizi daha güvencede mi hissedeceğiz? Ne o öyle darbeye karışmış askerleri soyup, dizip fotoğraf çekmeler; şiddete karşı şiddet kullanınca şiddeti meşrulaştırmış olmuyor muyuz? Arkadaşını dövdü diye öğrencisine sopa çeken öğretmen, öğrencilerine “sopa cennet çıkmadır, şiddet kullanmaya devam edin” mesajı vermiş olmaz mı?

Bu kör kör gözüm üstüne, seni yok edecek bataklığa su taşımak değilse nedir?

Peki bunun yerine eğitime, üniversitelere, hukuka, basına ideolojik müdahalelerde bulunmayı, su başlarına ille de kendi adamlarını getirmeyi, tek adam olma siyasetini bıraksan nasıl olur? Bütün kültürlere, inançlara, düşüncelere eğitimde, yönetimde, sağlıkta, hukukta eşit fırsat versen, bilimi, hoşgörüyü, liyakati, dayanışmayı, uzmanlaşmayı, hukuku, adaleti temel alsan nasıl olur?

Fırsatçılığı değil de demokrasiyi siyasetinin temeline alsan, bu bataklık kurumaz mı?