Dikkat ediyorsanız AK Parti ileri gidenleri, “ileri demokrasi” sloganını pek fazla dillendirmiyorlar artık. Bunun yerine varsa yoksa Yeni Türkiye. Yeni Türkiye’nin eskisinin bir tekrarı olduğunun en güzel örneği 1 Mayıs zulmüdür. Bu anlamsız yasağı kaldırdıklarında “tabu deviren” olarak kendi kendilerini alkışlayanlar, şimdi kendilerinin de inanmadığı gerekçelerle “yasağı” savunuyorlar.

Daha doğrusu savunamıyorlar. Dün Davutoğlu yeni bir tuhaflığa imza attı. “Gelsinler Taksim herkese açık” dedi. Az önce yaklaşık bir sayfayı bulan ulaşım yasaklarına göz attım. Valiliğin yasak gerekçesinde ortaya çıkmasını arzu etmediğini iddia ettiği her şey, bu ulaşım yasaklarıyla mümkün hâle geliyor.

Valilik, Taksim’in turizm alanı olmasından, güvenliğinin zorluğundan bahsediyor. Taksim Meydanı’nın etrafında en az yedi geliş ve gidiş yolu var. Aslında miting güvenliğine ve bu hâliyle de miting yapılmasına son derece uygun bir meydan orası.

Bir de turizm bölgesi olduğu gerekçesi var. On bine yakın polisi bölgeye yığan devlet, ortaya çıkan sıkıyönetim görüntüsünün turizme faydalarını hesaplamış olmalı. Güvenliği abartırsanız, her zaman güvenlik sorunu yaratırsınız.

Taksim’de ve civarında yaşanılacak güvenlik sorunlarının temel sorumlusu da bu abartılı güvenlikçiliktir. Bu görüntüler ancak ve ancak halkından korkan diktatörlüklerde yaşanır. Asıl ürkütmemeye çalıştığınız “paralı turistler” de bunu bilirler ve topuklarlar.

Peki, bu yasağın yasaklayıcılar açısından gerçek nedeni veya nedenleri nelerdir? En genel nedenin, topluma boyun eğdirilmesi arzusu olduğuna inanıyorum. Her alanda haksız güç biriktirmeyi, kendi yandaşlarının önünü açarken adalet duygusunu bir kenara itmeyi tercih edenler, toplumun itiraz edici reflekslerini, hatıralarını yok etmek istiyorlar.

Bu ülkede ceberut ve adaletsiz devlet karşısında yaygın tepki karşı çıkmak, itiraz etmek değildir. İktidarı onaylamak veya onaylıyormuş gibi yapıp gemisini, kayığını yürütmeye çalışmak, en yaygın tepkidir.

Bu haysiyet kırıcı refleksin aşılması toplumun ruh sağlığı açısından elzemdir. Değişik alanlarda verilen hak mücadeleleri, aslında toplumun öğrenilmiş çaresizliğinden kaynaklanan arızalarının da aşılmasının en geçerli yoludur.

Toplum olmanın yolu da beraber itiraz edebilmekten geçer. “Ben bunu istemiyorum” diyenlerin, “Bizler bunu istemiyoruz” sesini yakalayabilmeleridir, toplum olabilmenin, birbirine güven duyabilmenin yolu.

Aksi takdirde, bugün verdiğimiz görüntü ortaya çıkar. Bugün bizim insanlarımız birbirlerine güven duymamaktadır. Güven meselesinde yakın zamanda iç savaş ve toplu katliam görmüş Ruanda’nın dahi gerisindeyiz. Bunun temel nedeninin de evde, okulda, işyerinde, kışlada otoriteye boyun eğdirilerek edilgenleştirilmemiz olduğu açıktır.

Mevcut iktidar da, Osmanlı’dan bu yana uygulanagelen iktidar tekniklerini yeniden tüm yönleriyle topluma dayatmak istiyor. Medyadan, ekonomiye, yargıya, eğitime iktidarın baskı altına almadığı hiçbir alan yok. İktidar bununla da yetinmiyor, kendi bahçesindekileri de izliyor, kaydediyor. Bu tercihi yapmış iktidarların kafayı “içimizdeki” hainlere takmaması mümkün değildir.

Bu gidişat karşısında itiraz etmek, karşı çıkmak ama şiddete meyletmeyerek iktidarı kendi abartılı güvenlikçiliğinin düşürdüğü gülünçlüğe terk etmek, izlenmesi gereken en sağlıklı yoldur.

Eğer iktidar bunca baskıya rağmen itiraz edenleri, boyun eğmeyenleri engelleyemiyor, sıfırlayamıyorsa, asıl korktuğu başına gelecek demektir.

ytaskin@marmara.edu.tr